8 نظریه علمی درباره چگونگی پایان عمر کره زمین

نزدیک شدن زمین به یک سیاه چاله سرگردان

به صفات انتخاب شده برای هر اتفاق توجه کنید؛ “هراسناک”، “ناراحت کننده” و این بار “وحشتناک”. در دام یک سیاه چاله افتادن از اتفاقات وحشتناکی است که می‌تواند پایان عمر کره زمین را سبب شود. سیاه چاله‌ها به همان اندازه‌ ترسناک بودن، هنوز شبیه به یک راز باقی مانده‌اند و بشر اطلاعات زیادی درباره آن‌ها به دست نیاورده است. بشر به طور خلاصه در این حد می‌داند که حتی نور نیز به دلیل تراکم و گرانش بالای سیاه چاله نمی‌تواند از دست آن فرار کند.

یک جرم به اندازه کافی فشرده می‌تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان و تشکیل سیاه چاله شود. مهمترین ویژگی یک سیاه چاله، پیدایش افق رویداد است. افق رویداد به شکل کروی، حول نقطه مرکزی سیاه چاله‌ بوده و ناحیه‌ای از زمان و فضا است که عبور نور و ماده تنها در یک جهت و به طرف درون آن ممکن است. درون این کره، سرعت گریز از سرعت نور بیشتر خواهد بود، و از آنجایی که هیچ جسمی توانایی حرکت با سرعت بیشتر از سرعت نور را ندارد، توانایی گریز از این منطقه از هر جسمی ساقط است. هر جرم یا انرژی اگر به یک سیاه چاله نزدیک شود، به طور مقاومت ناپذیری به درون آن کشیده می‌شود. وقتی نور از اطراف یک سیاه چاله عبور می‌کند، اگر به افق رویداد نرسد، روی مسیری منحنی شکل از کنار آن می‌گذرد و اگر به افق رویداد برسد، در سیاه چاله سقوط می‌کند.

افق رویداد یک سطح جامد نیست و مانع ورود ماده به سمت ناحیه داخل آن نمی‌شود. در واقع افق رویداد یک ویژگی تعریف شده سیاهچاله‌ است و حدود آن را مشخص می‌کند. علت سیاه بودن افق رویداد این است که هیچ پرتوی نور یا تابش دیگری نمی‌تواند از آن بگریزد، از این رو افق رویداد و هر چیزی که درون آن اتفاق می‌افتد، از دید دیگران پنهان است.

زمانی که سوخت یک ستاره بزرگ تخلیه می‌شود، آن ستاره توان وزنی خود را از دست داده و به یک سیاه‌ چاله تبدیل می‌شود. البته، تنها ستاره‌هایی می‌توانند به سیاه‌ چاله تبدیل شوند که وزن کافی داشته باشند. در واقع ستاره‌هایی که حداقل 25 برابر خورشید هستند می‌توانند به سیاه‌ چاله تبدیل شوند. به عبارتی دیگر، از هر هزار ستاره در کهکشان تنها یک ستاره قابلیت تبدیل شدن به سیاه‌چاله را دارد. کهکشان راه شیری حداقل 100 میلیارد ستاره دارد که با یک حساب سرانگشتی متوجه می‌شویم که 100 میلیون سیاه‌ چاله بالقوه در آن وجود دارند. وقتی جسمی به درون یک سیاهچاله‌ سقوط می‌کند، تمام اطلاعات فیزیکی مربوط به شکل جرم یا توزیع بار سطحی آن به طور یکنواخت در امتداد افق رویداد توزیع شده و از دید ناظر خارجی گم می‌شود.

دانشمندان معتقدند همچون سیاره‌های سرکش، سیاه چاله‌ها نیز به طور سرگردانی در حال گشت و گذار در کهکشان‌ها هستند. در خلال این گردش بعید نیست یکی از آن‌ها به منظومه شمسی وارد شود. سیاه چاله‌های کوچک ممکن است بدون داشتن ضرری از کره زمین عبور کنند، اما هرچیزی بزرگ‌تر از حجم ماه می‌تواند مشکل ساز شده و حتی پایان عمر کره زمین را رقم بزند.

با توجه به تعاریف مفصلی که در بالا داشتیم، اگر نور نتواند از دست سیاه چاله فرار کند، پس کره زمین به طور حتم نخواهد توانست. با ورود به منظومه شمسی، حتی اگر زمین در شعاع جاذبه سیاه چاله قرار نداشته باشد، ایجاد زلزله‌‎های وحشتناک کوچک‌ترین اتفاق ممکن برای پایان دادن به عمر کره زمین است.