برخورد زمین با یک سیاه چاله چه میزان انرژی تولید می کند؟

ستاره شناسان اخیرا درصدد برآمده اند تا دریابند در صورت نزدیک شدن زمین به یک سیاه چاله و بلعیده شده توسط آن چه میزان نیرو ایجاد شده و سطح تخریب به چه شکل خواهد بود.

منجمان تمایل دارند تا سناریوی کیهانی بلعیده شدن زمین توسط یک سیاه چاله را پیش بینی کنند و برای آنها میزان نیرو و انرژی ایجاد شده و تاثیر بلعیده شدن زمین بر شکل سیاه چاله مهم است.

در واقع ستاره شناسان مایلند بدانند که در صورت بلعیدن شدن زمین توسط یک سیاه چاله، این پدیده کیهانی تا چه میزان گسترده تر می شود و چه میزان انرژی از آن خارج خواهد شد.

بر اساس محاسبات انجام شده، بلعیده شدن زمین توسط یک سیاه چاله منجر به رهاسازی انرژی معادل ۵۵ کوین تریلیون برابر مصرف انرژی سالانه زمین خواهد بود، اما برای یک ابرسیاه چاله طعمه ای به مانند زمین تنها یک اسنک ساده تلقی می شود که می تواند تنها یک صدم تریلیون درصد بر گستردگی افق رویداد بیفزاید.

چند ماه پیش بود که برای اولین بار در تاریخ، ستار‌ه‌ شناسان اعلام کردند توانسته‌اند اولین تصویر واقعی از این پدیده را دریافت کنند که این موفقیت در نتیجه استفاده از چندین تلسکوپ مختلف در سرتاسر کره زمین بدست آمده است. قبلا ترسناک‌ترین ناحیه شناخته شده کیهان تنها در سطح تئوریک مورد بحث بود، اما عکس های گرفته شده از این پدیده، واقعیت عینی آن را ثابت کرد.

در واقع سیاه چاله به بخشی از فضا گفته می‌شود که در آن جرم بسیار زیادی در منطقه ای بسیار کوچک متمرکز شده است. برای مثال فرض کنید جرمی به اندازه ۱۰ برابر خورشید در ناحیه‌ای به اندازه قطر شهر نیویورک جمع شده و یا جرم زمین را بتوان در سر یک خودکار جای داد و یا به اندازه یک توپ تنیس درآورد. بر این اساس حجم سیاه چاله کوچک است، اما جرمی بسیار سنگین دارد تا جاییکه یک قاشق غذاخوری از آن، جرمی برابر با نهصد میلیارد تن دارد.

این فضای بسیار متراکم و فشرده منجر به ایجاد میدان گرانشی بسیار قدرتمندی خواهد شد، به نحوی که حتی نور نیز قادر به گریختن از آن نیست. اگر زمین هم به افق رویداد این پدیده نزدیک شود در نهایت محکوم به بلعیده شدن توسط آن خواهد بود.

روند عجیب شکل گیری سیاه چاله

برای نخستین بار ایده وجود این پدیده با استفاده از نسبیت عام انیشتین پیش‌بینی شد. این نظریه پیش‌بینی کرد، هنگامی که ستاره‌ای سنگین بمیرد، ناحیه‌ای با جرم بسیار سنگین از آن باقی می ماند که در نهایت هم این جرم بسیار متمرکز شده منجر به تشکیل سیاه چاله می‌شود.

معمولا شناسایی این پدیده با استفاده از نحوه حرکت اجسامی صوت می گیرد که در اطراف آن در حرکت هستند. تمامی اجسامی که جسارت کرده و به آن نزدیک می شوند به درون سیاه چاله مکیده خواهند شد. این جسم می تواند یک ستاره باشد در این صورت ستاره یاد شده از هم فروپاشیده شده و به درون این جرم عجیب مکیده خواهد شد. به این حالت در علم نجوم برافزایشی می گویند که در آن ستاره حالتی دیسک مانند به خود می گیرد و به درون چاله سیاه سقوط خواهد کرد. ناگفته نماند به دیسک بوجود آمده نیز قرص برافزایشی گفته می‌شود.

اکثریت سیاه‌ چاله‌ها از مرگ ستاره‌های بسیار سنگین، خصوصا ستاره‌های نوترونی متولد می‌شوند. هیچ چیزی در فضا قدرتمندتر از یک سیاه چاله عمل نمی کند. یکی از اثرات شناخته شده ‌ای که تصور می‌شود به دلیل قرار گیری در مجاورت سیاه چاله بروز خواهد کرد کند، با نام اسپاگتیفیکیشن موسوم است و بدین معناست که اگر خیلی به این پدیده نزدیک شوید به مانند اسپاگتی، کش خواهید آمد.

شایان ذکر است که سیاه چاله ساگیتاریوس‌ ای (Sagittarius A) یک نمونه فوق سنگین در مرکز کهکشان راه شیری است.