با 7 مورد از بدترین کنسول های بازی تاریخ آشنا شوید

علیرغم جایگاه ویژه‌ای که کنسول‌های بازی در زندگی افراد دارند،‌ برخی از آنها موفق نبوده‌اند. در این مطلب می‌خواهیم نگاهی به 7 مورد از بدترین کنسول های بازی داشته باشیم.

دو دسته کنسول بازی ناموفق وجود دارند. دسته اول دستگاه‌های نسبتا خوبی هستند که متاسفانه به هر دلیلی نتوانستند در جلب نظر کاربران موفق شوند. دسته دوم از کنسول هایی تشکیل می‌شود که به معنی واقعی کلمه افتضاح هستند و می‌توان از آنها به عنوان بدترین کنسول های بازی تاریخ یاد کرد.

در این مقاله می‌خواهیم نگاهی به 7 مورد از بدترین کنسول های بازی از نظر طراحی، هدف از ساخت و بازی (یا نداشتن آن) بپردازیم.

بدترین کنسول های بازی

سگا سی دی و سگا 32X

سگا سی دی و سگا 32X در واقع افزونه‌هایی برای کنسول موفق سگا یعنی سگا جنسیس بودند و به همین خاطر شاید نتوان آنها را به عنوان یک کنسول کامل به حساب آورد. دلیل حضور آنها در این لیست این است که این دو گجت نشانگر افت سگا در مسیر ساخت کنسول هستند.

در واقع این دو نشان دهنده فهرست بلندبالای اشتباهاتی هستند که سگا در دهه ۹۰ میلادی مرتکب شد و بزرگ‌ترین آنها عجله در عرضه محصولات جدید بدون هیچ هدف مشخصی بود.

سگا هر دو گجت مورد اشاره را در فاصله کوتاهی روانه بازار کرد. سگا جنسیس در سال ۱۹۸۹ وارد بازار آمریکا شده بود و سگا CD و سگا 32 ایکس به ترتیب در سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۴ عرضه شدند و البته سگا Saturn که کنسول نسل بعدی سگا بود هم در سال ۱۹۹۵ از راه رسید.

این رونمایی‌های پی در پی باعث سردرگمی زیادی در میان کاربران شد. گیمر‌ها کدام کنسول را باید تهیه می‌کردند؟ هر کنسول چه فرقی با دیگری داشت؟ آیا به صورت مستقل کار می‌کردند یا باید در کنار جنسیس از آنها استفاده کرد؟

Sega CD و سگا 32X همچنین در هنگام عرضه بازی‌های زیادی را در مجموعه خود نداشتند و از طرفی هم نسبت به جنسیس بهبود‌های زیادی را به خود ندیده‌ بودند؛ بنابراین دلیلی وجود نداشت که جامعه گیمر‌ها از آنها استقبال کند.

سگا پس از اینکه متوجه شد محصولات جدیدش فروش خوبی را تجربه نمی‌کنند، تصمیم گرفت پشتیبانی از آنها را در سال ۱۹۹۶ متوقف کند. این اقدام ضربه بزرگی به گیمر‌هایی بود که این دستگاه‌ها را با وعده آینده‌ای روشن خریداری کرده بودند.

سایه تاریک سگا CD و سگا 32X هرگز از روی سگا برداشته نشد و خیلی از افراد به این نتیجه رسیدند که محصولات سگا ارزش سرمایه‌گذاری ندارند. هر دو افزونه و همچنین دو کنسول خانگی دیگر سگا یعنی سگا ساترن و دریمکست از لحاظ میزان فروش کاملا شکست خوردند.

مجموعه این عوامل باعث شدند که سگا CD و سگا 32X در میان بدترین کنسول های بازی تاریخ قرار گیرند.

کنسول بازی Ouya

اویا یکی از موفق‌ترین کمپین‌های کیک استارتر را تجربه کرد و توانست ۸.۵ میلیون دلار سرمایه جذب کند که بسیار بیشتر از هدف ۹۵۰ هزار دلاری تعیین شده، بود. توسعه دهندگان اویا در نهایت کنسولی را ارائه کردند که از لحاظ اقتصادی به صرفه بود، طراحی جمع و جوری داشت، به راحتی می‌توانستید آن را ارتقا دهید و از صدها بازی رایگان مختلف آن لذت ببرید.

خب، آیا Ouya توانست به موفقیت چشمگیری دست پیدا کند؟ ابدا. این گجت که در جایگاه ششم بدترین کنسول های بازی قرار گرفته است به هیچ وجه نتوانست انتظارات را برآورده کند. اول از همه اینکه خیلی دیر به دست حامیانش در Kickstarter رسید و حتی زمانی که این اتفاق افتاد نیز همه چیز بدتر شد.

جنس بدنه بی کیفیت بود و دکمه‌ها جالب نبودند. معماری این کنسول نیز قدیمی بود و رابط کاربری هم بسیار آشفته به نظر می‌رسید. اما بدتر از همه، بازی‌های این کنسول بودند که عملا فاجعه بودند. خیلی از بازی‌های اویا چیزی برای عرضه نداشتند و همچنین هیچ بازی اختصاصی هم برای توجیه خرید وجود نداشت.

برخی از بازی‌ها هم عملا برنامه‌های اندرویدی بودند و این چیزی نیست که شما از یک کنسول بازی خانگی انتظار دارید. در واقع خرید Ouya توجیه منطقی نداشت. چرا باید ۹۹ دلار هزینه می‌کردید تا عملا بازی‌های گوشی را روی یک تلویزیون تجربه کنید؟

اویا از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ دوام آورد که حقیقتا زمان زیادی است و توانست به فروش حدود ۲۰۰ هزار تایی دست پیدا کند.

کنسول بازی Virtual Boy

نینتندو را معمولا به خاطر موفقیت‌هایش در زمینه گیمینگ می‌شناسیم و حقیقتا هم لایق چنین چیزی است. خیلی کم پیش آمده که این غول دنیای گیمینگ از مسیر ارائه کنسول‌ های بازی فوق‌العاده خارج شده باشد. البته Wii U را می‌توان یکی از ضعیف‌ترین محصولات این شرکت دانست؛ اما پیش از آن هم دستگاهی عرضه شده بود که شایسته حضور در فهرست بدترین کنسول های بازی تاریخ است.

Virtual Boy در سال ۱۹۹۵ عرضه شد و در واقع تلاش نینتندو برای عرضه یک محصول منحصر به فرد و همچنین پاسخ به سر و صدای زیادی بود که پیرامون واقعیت مجازی شکل گرفته بود. متاسفانه Nintendo در توسعه این محصول عجله کرد و یک دستگاه ناتمام را به کاربران ارائه داد. همین موضوع نیز باعث شد که استقبال خوبی از آن نشود.

این کنسول از همان ابتدای کار مشکلات مهمی داشت. Virtual Boy از یک نمایشگر تک رنگ قرمز بهره می‌برد که تنها چند دقیقه پس از بازی باعث سردرد و فشار به چشم کاربر میشد. این کنسول پرتابل هرچه بود قابل حمل نبود و از طرفی هدستش هم خیلی بدقواره بود.

فارغ از مشکلات طراحی، مشکل نبود بازی کافی نیز به شدت حس میشد. تنها ۲۲ بازی برای این سیستم در ژاپن و آمریکای شمالی ارائه شده بود و هیچکدام از آنها نیز ارزش به جان خریدن دیگر مشکلات این کنسول را نداشتند.

تجربه کاربری Virtual Boy نیز چنگی به دل نمیزد. انگار نینتندو به زور یک تلویزیون سه بعدی که تنها می‌تواند رنگهای سیاه و قرمز را نشان دهد، در جلوی چشمان شما قرار داده است. مشکلات این کنسول زبان به زبان چرخید و در کنار بازاریابی ضعیف نینتندو سبب شد که تولید Virtual Boy کمتر از یک سال پس از عرضه اولیه متوقف شود.

این کنسول در طول عمر کوتاه خود تنها توانست ۷۷۰ هزار عدد فروش داشته باشد و بدین ترتیب لقب کم فروش‌ترین کنسول تاریخ نینتندو را به خود اختصاص داد.

نوکیا N-Gage

جایگاه چهارم بدترین کنسول های بازی تاریخ به محصول گوشی ساز پرآوازه فنلاندی تعلق دارد. در سال ۲۰۰۳ نوکیا تصمیم گرفت که با عرضه N-Gage نینتندو گیم بوی ادونس را به چالش بکشد.

البته پیش از هر چیز باید بپذیریم که گوشی‌های گیمینگ این روز‌ها جایگاه ویژه‌ای در میان کاربران دارند و ایده نوکیا برای توسعه دستگاهی که هم گوشی موبایل و هم کنسول بازی باشد، از زمانش جلوتر بود، ولی این ایده خوب اجرایی نشد.

نگاهی به N-Gage بیندازید. این گجت یکی از بدترین طراحی‌های مربوط به کنسول بازی یا گوشی را دارد. طراحی فشرده این دستگاه سبب میشد که استفاده از آن به عنوان یک کنسول بازی راحت نباشد و از طرفی هم به عنوان یک گوشی پذیرفتنی نبود. شما می‌توانید بررسی کامل نوکیا N-Gage را در اینجا مشاهده کنید.

البته علیرغم طراحی ضعیف، نوکیا N-Gage با بازی‌های جذابی همچون Call of Duty، Spider-Man 2 و Tom Clancy’s Splinter Cell: Chaos Theory همراه شده بود. ولی مشکل اینجا بود که کاربران دوست داشتند این بازی‌ها را روی یک کنسول واقعی تجربه کنند.

نوکیا N-Gage سعی کنید همچون پلی بین گوشی‌های موبایل و کنسول‌های بازی باشد، ولی در هر دو زمینه شکست خورد. نوکیا در سال ۲۰۰۶ و پس از تجربه فروش ۳ میلیونی، به تولید سری N-Gage پایان داد.

کنسول های بازی SouljaGame

در سال ۲۰۱۸ سولجا بوی (رپر آمریکایی) با کنسول های بازی SouljaGame وارد صنعت بازی شد. چیزی که بعد از آن اتفاق افتاد، هرچ و مرج محض بود. دلایل خیلی زیادی وجود دارد که گجت‌های سولجا بوی در لیست بدترین کنسول های بازی تاریخ قرار گرفته‌اند.

اول از همه اینکه تبلیغات نادرست زیادی در مورد آنها انجام شد. در این تبلیغات گفته میشد که این کنسول‌ها صدها بازی داخلی دارند و همچنین از بازی‌های پلتفرم‌های مختلف نیز پشتیبانی می‌کنند. این ادعا واقعیت نداشت و خیلی از بازی‌های روی این کنسول نیز عملا دزدی بودند.

همچنین هیچکدام از کنسول‌هایی که سولجا بوی به اسم حراج به مردم می‌فروخت را خودش نساخته بود، بلکه در حقیقت یا نتیجه کپی برداری از کنسول‌های دیگر بودند (مثل Retro Mini) یا اینکه کنسول ‌های قدیمی چینی (مثال the Fuze) بودند که با قیمتی بسیار بیشتر از قیمت واقعی آنها به کاربران عرضه می‌شدند.

وقتی که کاربران به این موضوع اعتراض کردند، سولجا بوی در چند توییت واکنش نسبتا بدی نشان داد و همچنین گفت که از نینتندو نمی‌ترسد. خب در واقع بهتر بود که بترسد؛ زیرا تعدادی از بازی‌های نینتندو به صورت غیر مجاز روی کنسول های بازی وی قرار گرفته بودند و نینتندو هم معمولا در اینگونه موارد حساس است.

همانطور که پیش بینی میشد نینتندو سولجا بوی را تهدید به شکایت کرد و ناگهان تمامی کنسول های بازی SouljaGame ناموجود شدند.

کنسول‌های SouljaGame جدید نبودند و هیچ بازی جدیدی هم نداشتند؛‌ اما اینکه یک نفر تصمیم بگیرد از برند خود برای فروختن کنسول‌های کپی برداری شده استفاده کند و در عین حال ادعا کند که می‌خواهد شرکتش را گسترش داده و وارد دنیای گیمینگ شود، باعث می‌شود که این دستگاه‌ها در زمره بدترین کنسول های بازی تاریخ قرار بگیرند.

فیلیپس CD-i

کنسول بازی فیلیپس CD-i در سال ۱۹۹۱ عرضه شد و می‌خواست همانند نوکیا N-Gage دستگاه‌های مختلف را در یک مجموعه جمع کند و طبیعتا در این کار شکست خورد. این کنسول واقعا یکی از بدترین کنسول های بازی تاریخ است. اول از همه اینکه فیلیپس برچسب قیمتی ۷۹۹ دلاری را در سال ۱۹۹۱ برایش انتخاب کرده بود. با احتساب تورم قیمت این دستگاه در سال ۲۰۲۱ بین ۱۵۰۰ تا ۱۶۰۰ دلار می‌شود.

مشکل بعدی طراحی بی‌روح و کنترولر‌های ضعیف این دستگاه بود. فیلیپس سی دی آی حتی یک بازی اختصاصی جذاب هم نداشت تا قیمت بالایش را توجیه کند. فیلیپس تا سال ۱۹۹۶ حدود ۵۷۰ هزار عدد از کنسول خود را فروخت و سپس به تولیدش خاتمه داد.

کنسول بازی Gizmondo

شرکت Tiger Telematics کنسول بازی Gizmondo را در سال ۲۰۰۵ برای پاسخ به نوکیا N-Gage و رقابت با PSP سونی و نینتندو DS روانه بازار کرد. اگرچه انگینج در هدف خود شکست خورد؛‌ اما گیزموندو به مراتب بدتر بود. این کنسول در دو نسخه عرضه شده بود. نسخه با تبلیغات ۲۲۹ دلار قیمت داشت و نسخه بدون تبلیغات ۴۰۰ دلار قیمت گذاری شده بود.

در طول عمر کوتاه این کنسول تنها ۱۴ بازی ضعیف برایش عرضه شد. شرایط پیرامون این محصول نیز عجیب بود؛ زیرا خیلی از مدیران Tiger Telematics به ارتباط با مافیای سوئد متهم شده بودند.

وقتی طراحی بی‌روح این محصول را در کنار بازی‌های ضعیف و محدودش و همچنین قیمت بالای آن می‌گذارید،‌ متوجه می‌شوید که هیچ دلیلی برای خرید آن وجود ندارد. تنها ۲۵ هزار عدد از این کنسول به فروش رفت و شرکت تایگر تلماتیکس هم در سال ۲۰۰۶ با بدهی ۳۰۰ میلیون دلاری اعلام ورشکستگی کرد.

نتیجه‌گیری

برخی از کنسول‌ های بازی از هر جهت بد هستند و به هیچ وجه نمی‌توان واقعیت را کتمان کرد، ولی این موضوع را نیز باید در نظر گرفت که هرکدام از کنسول‌های فوق سبب شدند که شرکت‌ها درس‌های مهمی بگیرند و در نهایت به ساخت کنسول‌های امروزی برسند.

آيا کنسول دیگری را شایسته حضور در این لیست می‌دانید؟ کدام یک از کنسول‌های بالا را خریداری کرده بودید؟