آیا جانوران غول پیکر کشف نشده زمین، خودشان را مخفی کرده‌اند؟

کشف یک جانور غول پیکر در سال 2020، این پرسش را ایجاد کرد که آیا ممکن است جانوران غول پیکر کشف نشده کره زمین پنهان شده باشند و ما از آنها خبر نداشته باشیم؟

در سال ۲۰۲۰، محققان برای اولین بار موجودی را مشاهده کردند که احتمالا بلندترین جانور کشف شده بر روی زمین باشد. طول این جانور غول پیکر که در ژرف دره دریایی استرلیا کشف شده است، به ۴۵ متر می‌رسد و ماشوره دار (سیفونوفور) نام دارد.

در واقع این موجود از تعداد زیادی موجود کوچکتر به نام زویید تشکیل شده است. زوییدها به هم متصل می‌شوند و یک کلونی طویل شبیه به مرجان دریایی را تشکیل می‌دهند. سپس آزادانه در اقیانوس شنا می‌کنند.

احتمال وجود جانوران غول پیکر کشف نشده در کره زمین

با توجه به زمان زیادی که طول کشید تا انسان بتواند این جانور غول پیکر را کشف کند، این سوال مطرح می‌شود که آیا جانوران غول پیکر بیشتری بر روی زمین هستند که هنوز کشف نشده باشند؟ پاسخ این سوال قطعا مثبت است. دانشمندان هنوز در حال مطالعه و یادگیری حیات روی کره زمین هستند و سیفونوفور یکی از جانوران غول پیکر کشف نشده ای است که در دهه‌های اخیر به وجود آنها پیدا برده‌اند.

طبق گفته محققان آکواریوم خلیج مونته‌ری در کالیفرنیا، سیفونوفورها در عمق ۷۰۰ تا ۱۰۰۰ متری دریا زندگی می‌کنند. اما دانشمندان همیشه مجبور نیستند که برای کشف جانوران غول پیکر به اعماق اقیانوس‌ها بروند.

در سال ۲۰۱۱، لاشه یک گونه نهنگ ناشناخته در سواحل نیوزلند کشف شد. به گفته موسسه حفاظت از نهنگ‌ها و دلفین‌ها (یک موسسه خیریه بین المللی که برای محافظت از نهنگ‌ها و دلفین‌ها فعالیت می‌کند) دانشمندان در سال ۲۰۲۱ این نهنگ را در خانواده نهنگ منقاریان قرار دادند. نهنگ منقاریان یک گونه ناشناخته از نهنگ‌ها هستند که در اعماق دریاها شنا می‌کنند و نمونه زنده آنها را به ندرت دیده‌ شده است.

محققان هنوز در ابتدای کشف اسرار اعماق اقیانوس هستند؛ اما با جانوران غول پیکر روی خشکی بیشتر آشنایی دارند. به گفته موسسه حفاظت از محیط زیست، فیل بیشه آفریقایی که در ساوانا زندگی می‌کنند، با قد ۴ متر و وزن بیشتر از ۱۱ تن بزرگ‌ترین جانوران خشکی زنده بر روی زمین است. مسلما یک موجود غول پیگر به اندازه فیل از چشمان انسان پنهان نمی‌ماند.

شاید به همین دلیل است که بیشتر تحقیقاتی که درمورد جانوران غول پیکر خشکی صورت می‌گیرد به جای اکتشفات جدید منجر به طبقه بندی مجدد گونه‌ها می‌شود.

برای مثال، در سال ۲۰۱۷ محققان دریافتند که یک گروه جدا شده از اورانگوتان‌ها در جزیره سوماترا اندونزی زندگی می‌کنند و درواقع گونه‌ای متمایز از اورانگوتان‌ها هستند و اسم آنها را اورانگوتان تاپانولی گذاشتند.

اما انسان‌ها از قبل می‌دانستند که این اورانگوتان‌ها وجود دارند و البته این نخستی سانان با قد کمتر از یک و نیم متر جانوران غول پیکر نیستند. در عین حال، هیچ مدرک مستندی دال بر وجود پاگنده، نسی و دیگر هیولاهای اسطوره‌ای وجود ندارد.

محققان هنوز هم بزرگ‌ترین جانوران ناشناخته زمین را در فسیل‌ها جستجو می‌کنند و تاکنون هیچ گونه زنده‌ای از آنها را کشف نکرده‌اند. در واقع انسان هنوز در حال بررسی تاریخچه زمین‌شناسی کره خاکی است تا جانواران غول پیکر دیگری در فسیل‌ها کشف کند.

از مهم‌ترین دستاوردهای این بررسی‌ها گروهی از دایناسورهای غول پیکر سوسمار پایی هستند که جدیدا کشف شده‌اند و تیتاناسور نامیده می‌شوند. تیتاناسورهای غول پیکر علف خوار بودند و گردن درازی داشتند.

Paul Barrett فسیل شناس موزه تاریخ طبیعی لندن می‌گوید:

اگر می‌خواهید به بزرگی تیتاناسورها پی ببرید، شش یا هفت فیل آفریقایی را روی هم بگذارید.

برخی از بزرگ‌ترین تیتاناسورها اخیرا در آرژانتین کشف شده‌اند و هنوز هم با اختلاف بزرگ‌ترین جانور کشف شده در خشگی هستند. دانشمندان درمورد اندازه این جانوران غول پیکر اختلاف نظر دارند؛ اما احتمالا سنگین وزن‌ترین و بزرگ‌ترین تیتاناسورها، آرژانتیناسور نام دارد.

به گفته موزه تاریخ طبیعی لندن و بر اساس استخوان‌های کشف شده آرژانتیناسور در سال ۱۹۹۳، طول آن  ۳۵ متر و وزنش بیشتر از ۷۷ تن بوده است. اما دایناسورهایی با اندازه‌های جدید بعد از آن کشف شدند. در سال ۲۰۱۴، پاتاگوتایتان کشف شد که وزن آن را ۶۶ تن و طولش را ۳۷ متر تخمین زده شد.

در سال ۲۰۲۱، محققان اعلام کردند که یک تیتانوسور جدید کشف کرده‌اند و احتمالا بزرگ‌تر از قبلی است اما حفاری این نمونه هنوز به پایان نرسیده است. Barrett فکر می‌کند که اکتشافات تیتانوسورها هنوز به پایان نرسیده است و گونه‌های بزرگتری از این جانور وجود دارند. سرعت کشف فسیل‌ها بسیار زیادتر شده است چرا که نسبت به گذشته فسیل‌شناسان بیشتری در مناطق مختلف در حال کاوش هستند.

Barrett افزود:

از لحاظ تاریخی، بیشتر این کاوش‌ها در مناطقی که مردم گزارش می‌کردند انجام میشد. یعنی آمریکای شمالی و اروپا. در ۳۰ تا ۴۰ سال گذشته این کاوش‌ها به طور گسترده‌تری در سطح بین المللی گسترش یافته‌اند.

علیرغم اینکه سرعت کاوش ها افزایش یافته است، شواهد جانوران غول پیکر منقرض شده همیشه در دسترس نیست. آرژانتیناسور که از بزرگ‌ترین و مهم ترین دایناسورها به حساب می‌آيد، تنها از روی ۱۲ استخوان شناسایی شده است.

در وهله اول اینکه تبدیل شدن یک جاندار به فسیل بسیار دشوار است. برای اینکه یک جانور در سنگ حفظ شود، اتفاقات محتلف باید به درستی و در زمان خودشان رخ دهد. برای مثال، استخوان‌های جانور باید به سرعت در محیطی مناسب مانند گل یا شن دفن شوند و همچنین باید از دست شکارچیان در امان باشند و به مرور زمان فرسایش پیدا نکنند.

Barrett در رابطه با تشکیل فسیل گفت:

احتمال اینکه تمام بدن و استخوان‌های یک جانور غول پیکر ۳۰ متری در یک مکان مناسب به طور همزمان و یک مرتبه دفن شوند، بسیار کم است. همیشه قسمت‌هایی از آن بیرون از محیط مناسب قرار می‌گیرد و در معرض فرسایش و شرایط نامناسب محیطی قرار می‌گیرد.

دانشمندان هنوز به صورت نظری به این نتیجه نرسیده‌اند که بزرگ‌ترین جانوران غول پیکر خشکی چه اندازه‌ای دارند. اگر جانوران دریایی را در این ارزیابی در نظر بگیریم، نهنگ آبی با وزن ۱۵۰ تن سنگین‌ترین جانور تاریخ است. با این حال، این نهنگ‌ها مجبور نیستند که مانند تیتانوسورها وزن خود را بر روی خشکی تحمل کنند.

باید محدودیتی برای رشد حیوانات عظیم الجثه وجود داشته باشد تا بتوانند با وجود نیروی گرانش وزن خود را تحمل کنند و انرژی کافی برای حرکت بدن غول پیکر خود داشته باشند. Barrett گفت که از دیدن دایناسورهای بزرگتر که شاید در آینده کشف شوند بسیار شگفت زده خواهم شد. البته پیشتر نیز فسیل شناسان شگفت زده شده بودند. Barrett در ادامه اظهار کرد:

نمی‌خواهم بگویم که جانوران بزرگ‌تر از این وجود نداشته‌اند و بیشتر از این نمی‌توانند رشد کنند چرا که ممکن است فردا جانوران غول پیکری دیگری کشف شوند.