گجت نیوز آخرین اخبار گجتی و فناوری های روز دنیا 
در مقایسه شارژر 100 وات معمولی و بی سیم، کدام‌یک از عملکرد بهتر و سرعت بالاتری برخوردار هستند و چرا؟ در ادامه با انجام یک آزمایش به پاسخ مورد نظر می‌رسیم.
توان شارژرهای معمولی (سیمی) و بی سیم در سال 2022 به بالاترین سطح خود رسیده است. رسیدن به محدوده 100 وات و حتی فراتر از آن، در بین تولیدکنندگان گوشی‌‌های هوشمند از جمله شرکت‌های چینی به طور فزاینده‌ای رو به رشد است. به عنوان مثال، گوشی آنر مجیک 4 پرو از هر دو شارژ معمولی و بی سیم 100 واتی پشتیبانی می‌کند. این امر فرصتی را برای ما به‌وجود آورده تا با مقایسه شارژر معمولی و بی سیم 100 وات، دریابیم که آیا انتقال نیرو از طریق کابل سریع‌تر اتفاق می‌افتد یا از طریق هوا.
با وجود سطوح یکسان قدرت، طبق قوانین فیزیک، شارژر معمولی 100 وات سریع‌تر از نمونه بی‌سیم عمل می‌کند؛ به این دلیل که در شارژر های بی‌سیم، مقداری از نیرو برای گرما در کویل و هوا اتلاف خواهد شد. علاوه بر این، بستگی دارد که برندها این سطوح قدرت را در کجا اندازه‌گیری می‌کنند. به خصوص برای شارژ بی‌سیم، اعداد اعلامی اغلب بر اساس برق داخل پد، به جای باتری تلفن محاسبه می‌شود. بنابراین در حالی‌که پد شارژ ممکن است به سطح 100 واتی برسد، اما 80 وات از آن به تلفن منتقل شود. اکنون قصد داریم در ادامه به صحت و سقم این نظریه بپردازیم.
برای این آزمایش، ما از گوشی آنر مجیک 4 پرو و پد شارژ بی سیم 100 وات Honor که با آداپتور 135 واتی تغذیه می‌شود، به همراه دوشاخه سیمی 100 واتی سوپرشارژ این شرکت که همراه با گوشی عرضه شده، استفاده می‌کنیم.
تست شارژر بی سیم 100 وات در مقابل 100 وات معمولی
شارژ 100 واتی آنر مجیک 4 پرو
اولین چیزی که باید به آن توجه کنیم، آن است که هیچ‌یک از گزینه‌های باسیم یا بی سیم شارژ آنر، توان 100 وات را برای مدت طولانی حفظ نمی‌کند. در واقع اوج این قدرت تنها در چند ثانیه ظاهر می‌شود و اکثر قریب به اتفاق فرآیند شارژ در حالت بی‌سیم، با توان زیر 50 وات انجام می‌شود. با اینحال، برندها برای موفقیت در بازار، همواره از حداکثر توان و نقطه اوج چند ثانیه‌ای برای تمایز خود از دیگر رقبا سخن می‌گویند. اما در واقعیت، شارژر های جدید به طور متوسط چندان تقویت نشده‌اند و بر خلاف تبلیعات، نسبت به آنچه پیش‌تر ارائه می‌شد، به طرز اعجاب‌آوری سریع‌تر نیستند.
از جنبه نقطه عطف کلیدی شارژرها، توان 100 واتی، باتری 4600 میلی‌آمپر ساعتی آنر مجیک 4 پرو را در مدت 29.5 دقیقه شارژ می‌کند. این در حالی اسست که شارژر بی‌سیم این عمل را در 33 دقیقه طی می‌کند. شارژ معمولی در مدت پنج دقیقه به 25% و پس از طی 12 دقیقه به 50% خواهد رسید. در مقابل، شارژ بی سیم 100 وات به ترتیب با طی 6.5 و 14.5 دقیقه به این سطح از شارژ خواهد رسید. در اینحا تفاوت چندان محسوس نیست، اما شارژر معمولی یک یا دو دقیقه سریع‌تر عمل می‌کند.
همان‌طور که اشاره کردیم، هیچ‌یک از فناوری‌های شارژ معمولی و بی‌سیم آنر، سطوح توان نزدیک به 100 وات را برای مدت زمان قابل توجهی حفظ نمی‌کنند. به‌طوری‌که در یک چرخه کامل شارژ که تقریبا 30 دقیقه به طول می‌انجامد، توان حداکثری شارژر تنها برای 30 ثانیه یا کم‌تر پایداری خواهد داشت. با اینحال، شارژ سیمی قادر است حدود 60 وات انرژی را برای چند دقیقه اضافه حفظ کرده و در چرخه شارژ اولیه، گوشی را با سرعت بالاتری شارژ کند. دستگاه آنر در هنگام شارژ به‌وسیله شارژر بی سیم بسیار داغ می‌شود، به طوری که دمای باتری به 42.2 سانتی‌گراد خواهد رسید که در مقایسه با شارژ سیمی با حرارت 36 درجه، افزایشی محسوس را در سطح دما نشان می‌دهد.
شارژر معمولی چگونه نمونه بی سیم را شکست می‌دهد؟
بنابراین همان‌طور که انتظار می‌رود، شارژ سیمی هر چند جزئی، اما برنده این رقابت است. با اینحال، داده‌های ما نشان میدهند که با وجود اینکه برق کم‌تری از طریق کابل منتقل می‌شود، اما شارژ باسیم همچنان عملکرد بهتری دارد. نمونه سیمی در سطح 92 وات به حداکثر توان خود رسید، در حالی‌که شارژ بی‌سیم علی‌رغم دمای مشابه در شروع، به توان 110 وات دست یافت و با اینحال عملکرد کندتری نیز داشت. اما چگونه چنین چیزی ممکن است؟
از آنجایی که محل انجام آزمایش و مصرف برق نیز یک ملاک مهم محسوب می‌شود، بنابراین همه این رفتارها قابل انتظار است. ما نیروی عبوری از کابل شاررژ را آزمایش می‌کنیم که کمی کم‌تر از برقی است که از دیوار گرفته شده و در مورد شارژ بی سیم نیز اندکی بیش‌تر از برقی بوده که در واقع به گوشی می‌رسد. از سوی دیگر، آداپتورهای شارژ 100% کارآمد نیستند و با تبدیل ولتاژ و جریان از برق، مقداری اتلاف انرژی وجود خواهد داشت. در این مورد، آداپتور آنر احتمالا بیش از 100 وات از دیوار بیرون می‌کشد اما تنها 92 وات از آن به کابل می‌رسد.
وقتی صحبت از شارژ بی سیم می‌شود، تنظیمات آنر شما را ملزم به استفاده از یک آداپتور برقی 135 واتی می‌کند که باعث می‌شود توانی بیش از 100 وات به پایه شارژ بی سیم برسد. با اینحال، سطح قدرتی که به گوشی می‌رسد کمی پایین‌تر از این رقم خواهد بود. به علت جفت شدن بین حلقه‌های القایی، گرما و اتلاف انتقال از طریق هوا، هنگام انتقال نیرو به صورت بی سیم هدر رفت بیش‌تری وجود دارد. به طور کلی، از دست رفتن 20% از برق شارژر های بی سیم کاملا طبیعی است.
برای اثبات این موضوع، ما هم‌چنین تعدادی اعداد تقریبی را برای سطح توان دریافتی باتری در حین شارژ به‌دست آوردیم. با توجه به اینکه دقت این داده‌ها به اندازه داده‌های شارژ نیست، بنابراین نمی‌توان از آن نتیجه‌ای مطلق و قطعی گرفت. برای شارژ بی سیم، سطح قدرت گزارش شده در باتری به طور متوسط تقریبا 24% کم‌تر از میزان ثبت شده در پد بود. این بدان مناست که اگرچه پد ممکن است 110 وات قدرت داشته باشد، اما باتری تنها 85 وات از آن را دریافت خواهد کرد. بدین ترتیب در سطح تعادلی، از 44 وات قدرت یک پد معمولی، تنها 33 وات آن به باتری منتقل می‌شود.
در مقام مقایسه، ما میانگین اتلاف 4 درصدی بین درگاه شارژ USB-C و باتری گوشی را نیز محاسبه کردیم. بنابراین 88 وات از حداکثر 92W توان کلی از طریق شارژر معمولی به باتری رسید و سلول در حدود 39 وات برای بخش عمده زمان شارژ خود دریافت کرد که کمی بالاتر از سطح قدرتی است که باتری در هنگام شارژ بی سیم دریافت می‌کند. این مطلب به چرایی این موضوع که شارژر بی سیم کمی کندتر از نمونه سیمی عمل می‌کند، پاسخ داده است.
اگرچه شارژ سیمی در این مقایسه پیروز شد، اما کل تفاوت تنها به 2 دقیقه خلاصه می‌شود. در نتیجه، شارژر بی سیم سریع 100 وات، به خصوص با در نظر گرفتن سطوح بالای توان، تقریبا به خوبی شارژر باسیم عمل می‌کند.
