فضانوردان باستانی: سازه‎ها و بناهای سنگی؛ تپه گوبکلی

بناهای باستانی عظیم با طرز ساخت نامشخص در سراسر جهان وجود دارند. بناهایی که انسان در قرن فعلی همچنان توانایی ساخت آن‎ها را با پیشرفته‎ترین ابزار و تکنولوژی ندارد. ماجرا از چه قرار است؟ چرا باید انسان‎هایی که تنها یک نسل با انسان‎های نخستین فاصله دارند، از نوعی سیستم ضد جاذبه جهت جابه‎جایی سنگ‎هایی با اندازه بیش از سیصد تن استفاده کنند؟ آیا امروز در مکان زندگی خود شاهد جابه‎جایی اشیایی با وزن چند تن برای ساخت و ساز هستید؟ بدون شک پاسخ خیر است. در نتیجه اجداد باستانی ما چه چیزی در اختیار داشتند و با استفاده از آن‎ها خواستار خلق چه پیامی برای آیندگان بودند؟ با گجت نیوز در سری مقالات فضانوردان باستانی همراه باشید تا شاید بتوانیم ابهاماتی از این قضایا رفع نماییم.در اولین قسمت این مجموعه به بررسی تپه گوبکلی ، یکی از سازه‎ها و بناهای سنگی باستانی می پردازیم.

بازدیدکنندگانی از جهان‎های دیگر

بسیاری از دانشمندان و مردم عادی اعتقاد دارند که در سال‎های بسیار دوری موجودات فضایی از سیاره ما بازدید کرده‎اند و نشانه‎های زیادی اعم از بناهای سنگی اسرار آمیز به جای گذاشته‎اند. این اعتقاد که طی سالیان گذشته به تئوری «فضانوردان باستانی» تبدیل شده است، بیان می‎کند که موجودات فضایی و فرازمینی، به صورت مستقیم با اجداد ما دیدار داشته و میان آن‎ها زندگی می‎کردند و در این راستا، شواهد زیادی وجود دارد. از مهم‎ترین شواهد مذکور می‎توان به خدایان باستان و بناهای سنگی اشاره کرد.

تپه گوبکلی

در این مقاله به‎عنوان اولین شماره از سری مقالات فضانوردان باستانی، می‎خواهیم به معرفی و بررسی بنای سنگی حیرت انگیزی در نزدیکی کشور ایران بپردازیم؛ یعنی سازه‎های «تپه گوبکلی». این سازه در استان شانلی یورفا با فاصله 800 کیلومتری از پایتخت کشور ترکیه، یعنی استانبول قرار داد. درست در سال 1994 بود که چوپانی در ارتفاعات، متوجه نوک سنگی شد که از قلب مزرعه‎اش ببرون آمده بود. کنجکاوی او منجر به حفاری و کشف ستونی به طول شش متر شد. ستونی بی عیب و نقص و باستانی با شکل‎هایی از حیوانات عجیب.

حفاری‎ها و بررسی‎های بیشتر مشخص نمود که این حکاکی‎ها توسط سنگ تراش‎هایی ماهر و با استفاده از ابزار پیشرفته درست شده‎اند. گسترش این خبر یک حقیقت محض را تعیین کرد، یک چوپان به طور اتفاقی موفق به کشف یکی از حیرت‌انگیزترین سازه‎های باستانی در قرن حاضر شده است. گسترش این خبر باعث شد تا یک تیم باستان‌شناس آلمانی برای بررسی‎های بیشتر و مختلفی همچون تاریخ‌نگاری کربنی تشکیل شود. این تحقیق و بررسی سیزده سال طول کشید.

در این سیزده سال تنها از پنج درصد یک تمدن بسیار غول‌پیکر و مدفون پرده‌برداری شد. تمدنی که هنوز بخش اعظمی از آن زیر خاک قرار دارد. درست است که توانایی پرده برداری از کل این تمدن مدفون را نداریم، اما می‎دانیم که در زیر زمین تپه گوبکلی چه چیزی وجود دارد؛ یعنی رشته‎ای از دایره‎ها که با نظم خاصی روی یکدیگر قرار گرفته و میان‌شان ستون‎های عظیم حجاری شده با ارتفاع شش متر و وزن بیش از پانزده تن.

تمدن انسان آپدیت می‎شود!

نتایج تاریخ نگاری کربنی، حقیقتی حیرت انگیز را آشکار کرد. عمر سازه‎های تپه گوبکلی، دوازده هزار سال است! تقریبا هفت هزار سال بیشتر از حلال حاصل‌خیز بین النهرین که تا پیش از این، به‎عنوان مهد تمدن شناخته می‎شد. حال تپه گوبکلی پیشرفته‎ترین بنای باستانی بوده و هنوز مکانی با قدمت بیشتر کشف نشده است.

تاریخچه بشر در حالی دو برابر شد که سوالات و ابهامات زیاد و بدون جوابی را خلق کرد. از سازندگان و علت ساخت این سازه‎ها اطلاعاتی در دسترس نیست، زیرا آن‎ها از قلب دوران تاریک آخرین عصر یخ‎بندان بیرون آمده‎اند و وارد مرحله‎ای از تاریخ شدند که قبلا شکل گرفته بود! با این حساب، نزدیک به هفت هزار سال از تمدن بشر به شکل مرموزی فراموش و گم شده است.

بنایی با قدمت هفت هزار سال که مردمانی ناشناس با ابزاری مجهول آن را ساخته، دفن کرده و به مکانی دیگر رفته‎اند. هیچ نشانه‎ای مانند دست نوشته و علامت از خود به جای نذاشتند و حتی به دلایلی نامعلوم، قصد خود از ساخت و دفن سازه و نقل مکان کردنشان را ذکر نکردند. علت این کارها چیست؟ آیا در خطر بودند؟ آیا این مکان برایشان مقدس و عزیز بوده و خواستند از خطر دشمن یا بلاهای طبیعی محفوظ بماند و روزگاری در آینده دور کشف شود؟ این قبیل از کارها ما را به قلب یک نظریه می‎برد. نظریه‎ای که قصد دارد به ما بفهماند که اسطوره‎های پیچیده باستانی از حقیقت نشات گرفته و طبق این باور، اجداد ما بسیار پیشرفته بودند.

این نظریه که از معدود نظریات مورد قبول دو گروه باستان شناسان و یوفولوژیست‎ها است که بیان می‎کند سازه‎های پیشرفته و غول آسا در سراسر جهان، با شناختی که ما از اجداد نخستین خود داریم که در غارها زندگی می‏‎کردند و طرز ساخت آتش بزرگ‎ترین کشف آن‎ها بود، نمی‎توانستند بناهایی بسازند که حداقل وزن سنگ‎های مورد استفاده، پانزده و حداکثر سیصد تن بوده است! در نتیجه انتظار می‎رود گروهی پیش از انسان‎های نخستین وجود داشته باشند که از تکنولوژی‎هایی بسیار پیشرفته‎تر از زمان حاضر بهره‎مند بودند و بنا به علل نامعلوم، یکباره سقوط کردند و چیزی جز سازه‎های متروکه و مدفون به‎علاوه انسان‎هایی با آگاهی و دانش صفر، باقی نماند.

آیا یک جنگ بزرگ همچون بمباران اتمی در سطح جهانی رخ داد و به همین علت، تپه گوبکلی مدفون شد تا سالم بماند؟ آیا خطری بیرونی همچون تهاجم فضایی یا قرار گرفتن در مسیر عبور شهاب‎ سنگ‎ها و پرتو‎های گاما باعث کوچ کردن آن‎ها از زمین شد و تنها عده‎ای معدود باقی ماندند؟ هیچ چیز مشخص نیست؛ جز این که اجداد بسیار قدیمی ما، از انسان قرن بیستمی پیشرفته‎تر بودند!

جدل میان مذهب و علم

به موضوع اصلی باز می‎‎گردیم. پس به صورت خلاصه، قدمت گوبکلی تپه به چندین هزار سال پیش از استون هنج و هرم بزرگ مصر باز می‎گردد. بنابه نوشته‎های کتاب مقدس مسیحیان، یعنی انجیل، دنیا چهار هزار سال پیش از میلاد مسیح به‎وجود آمد؛ یعنی هشت هزار سال بعد از ساخت تپه گوبکلی! بنابراین طی سالیان اخیر متوجه شدیم که آنچه از کودکی درباره تمدن اولیه بشر به ما آموختند با کشف‎های جدید، تناقض چشمگیری دارد. از مهم‎ترین این تناقضات، نخستین و ابتدایی بودن اجداد ماست.

سیزده سال حفاری در تپه گوبکلی انجام شد و حتی یک ابزار تراشکاری و کشاورزی پیدا نشد! پس مردم ساکن در آن منطقه چگونه دست به ساخت و ساز می‎زدند و غذای خود را تامین می‎کردند؟ آیا به قدری جمعیت و ارتباطات زیاد بود که غذای خود را از مکان و سرزمین دیگری، وارد می‎کردند؟ اما نکته اصلی که دانشمندان و باستان شناسان را تا حد زیادی متعجب می‎کند، چیز دیگری است! یعنی حکاکی‎های موجود در ستون‎ها.

موجودات و مخلوقاتی زیادی مانند انواع حشرات و حیوانات در این ستون‎ها حکاکی شده‎اند که امکان ندارد در یک محیط قرار داشته باشند! بر فرض مثال، در یک ستون خرس قطبی در کنار شتر قرار دارد. چگونه مردم آن زمان با تمامی گونه‎های حیوانی و زیست بوم‎های مختلف آشنایی داشتند؟ حتی در عصر حاضر نیز رفت آمد به نقاط متفاوت جهان به این سادگی نیست! در این میان حکاکی‎هایی از انسان‎ها نیز وجود دارد که به گونه‎ای در حال همکاری هستند و سوال مورد علاقه دانشمندان مذهبی و دینی را مطرح می‎کند. آیا این تپه گوبکلی و حکاکی‎هایش، داستان کشتی حضرت نوح را اثبات می‎کنند؟

باستان شناسان می‎دانند که بیش از دو هزار افسانه یکسان در سراسر جهان وجود دارد که حاکی از تخریب یک تمدن پیشرفته به وسیله یک سیل بزرگ هستند. برخی از محققان این نظریه را ارائه دادند که نشانه‎هایی از داستان یک سیل فاجعه بار و کشتی نوح در حکاکی‎ها ثبت شده‎اند. اگر این امر درست باشد، تاریخ این سیل بزرگ به انتهای آخرین عصر یخبندان باز می‎گردد؛ یعنی سالیان بسیار دوری از آنچه در انجیل ذکر شده است.

اطلاعات زیادی از تخریب فاجعه‌بار این سیل وجود دارد که باعث مهاجرت‎های زیادی در زمان خودش شد. یخ‎ها به سرعت ذوب می‎شدند و سطح‎ آب‎ها بالا می‎آمد که در موازات آن، خشکی‎ها و سرزمین‎های زیادی غرق شدند. پس سوالی جدی به‎وجود می‎آید: سازنده گوبکلی چه کسی بود؟ با چه هدفی ساخته شد و چگونه بعد از دوازده هزار سال به شکل اولیه خود باقی ماند؟ در اینجا نظریه پردازان مذهبی که اعتقاد دارند کوه آرارات محل توقف کشتی نوح است و در پانصد کیلومتری تپه گوبکلی قرار دارد، بیان می‎کنند که این سازه به دست نوح و مردمش ساخته شده است! ادعایی که با سخنان محققین و باستان شناسان در تناقض قرار دارد.

معمار جهان‎گرد و قدرتمند

تپه گوبکلی به طور خاصی زیر شن قرار گرفته و عمدا دفن شده است. به نظر می‎رسد که دیگر از آن استفاده نمی‎شده ولی تا حدی برای ساکنین قابل احترام بود که به‎جای رها نمودن یا تخریب آن، به دقت مدفونش کردند و به نوعی، آرامشی ابدی را به آن هدیه دادند. اما چرا ساکنین با این دقت بناهای یادبود خود را که نشان دهنده تمدن و قدمت آن‎ها بود، به آرامی در عمق شش متری دفن کردند؟ قصد حفاظت از آن در برابر دشمنان را داشتند یا می‎خواستند روزی بازگردند و مکان مورد احترامشان تا آن زمان، دست خورده و کشف نشده باقی بماند؟

باید از خودمان بپرسیم که چرا باید شخصی این سازه‎ها و بناهای عظیم و زیبا را در نقاط مختلف جهان بسازد. در کمال تعجب، بیش از نیمی از آن‎ها معماری و شکل یکسان دارند. آیا سازنده‎ای واحد آن‎ها را می‎ساخت؟ بدون شک تئوری تبادل یک علم میان نقاط مختلف جهان بنا به دلایل زیادی می‎تواند رد شود، زیرا اشخاصی که در آن زمان زندگی می‎کردند، نمی‎توانستند فواصل زیادی را تنها به دلیل گسترش علم و نوعی معماری خاص طی کنند. از سوی دیگر، اگر فرض کنیم که می‎توانستند این کار را انجام دهند، نیروی انسانی لازم جهت ساخت را از کجا می‎آوردند؟ مردمان قدیم که به دلایلی همچون تمرین نظامی و کشور گشایی، دست به حمله به سرزمین‎های دیگر می‎زدند، بعید بوده که به آسانی از حرف و علم چند معمار بیگانه اطاعت کنند تا بناهای بزرگی بسازند؛ مگر آن که معمار مذکور در جایگاه یک خدا و شخصی با قدرت فرازمینی قرار داشته باشد.

اگر به بررسی اکثر این سازه‎ها بپردازیم، متوجه می‎شویم که تمامی آن‎ها با هدفی یکسان ساخته شده‎اند. تعداد زیادی از آن‎ها، مکان‎ها و بناها را به‎عنوان ساخته‎های دست خدایان توصیف می‎کنند. تعدادی دیگر نیز به‎عنوان خانه‎ای که خود برای خشنودی خدایان ساخته‎اند. اما به‎راستی این سازه‎ها به دست خدایان ساخته شده‎‎اند؟ یا به دست موجودات فرازمینی؟

با بررسی دقیق سازه‎ها و مکان‎های بیشتر، متوجه نکات و علل اصلی ساخت آن‎ها می‎شویم. علت‎هایی که خود سازندگان نیز از آن‎ها خبر نداشتند! به نوعی نمی‎دانستند در حال ساخت چه چیزی هستند و کورکورانه اطاعت می‎کردند. چرا؟ شاید با بررسی مکانی در نقطه دیگر کره زمین، یعنی کوهستان‎های مرتفع پرو واقع در آمریکای جنوبی به جواب‎های بیشتری برسیم. مکان و سازه‎‎ای مرموز و غول آسا به نام «هوآمان» که در شماره بعد به معرفی و بررسی آن خواهیم پرداخت.