گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
پرتاب شدن کره زمین در یک مدار مرگ آور
بسیاری از سیاره‌ها هنگام شکل گرفتن، به دست یک سیاره سرکش از سیستم خورشیدی خود به بیرون اخراج شدند. یک سیاره سرکش (Rogue Planet) که با نام‌های سیاره بین ستاره‌ای (Interstellar Planet)، سیاره خانه به دوش (Nomad Planet)، سیاره شناور آزاد (Free-Floating Planet)، سیاره بی‌ستاره (Starless Planet) و حتی سیاره یتیم (Orphan Planet) نیز شناخته می‌شود، جسم سیاره‌ای بزرگی است بوده مستقیما به دور خود کهکشان می‌گردد.
چندین احتمال در مورد سیاره‌های سرکش، به عنوان یکی از عوامل موثر در پایان عمر کره زمین وجود دارند؛ این سیاره‌ها احتمالا روزی در یک سیستم خورشیدی مشغول گردش در مدار خود بوده‌اند، اما به هر دلیلی (مثل دلیل عنوان شده در نظریه دوم) از این سیستم خارج شدند. نظریه دیگر در مورد آنان این است که از زمان شکل گرفتن، هیچ وقت تحت تاثیر نیروی جاذبه یک ستاره قرار نگرفته و از ابتدای خلقت خانه به دوش بوده‌اند. گفته شده میلیاردها سیاره خانه به دوش در کهکشان راه شیری وجود دارند و طبق آخرین تحقیقات، نسبت آنها به ستاره‌های موجود در این کهکشان، 100,000 به 1 تخمین زده شده است، به این معنی که به ازای هر ستاره در کهکشان راه شیری، صد هزار سیاره سرکش وجود دارد. گفتنی است نزدیک‌ترین سیاره سرکش به کره زمین WISE 0855−0714 نام داشته و حدود 9 تریلیون کیلومتر با آن فاصله دارد.
نظریه دیگر در مورد سیاره‌های سرکش، قرار گرفتن آنها در دسته بندی کوتوله‌های قهوه‌ای است. کوتوله‌های قهوه‌ای (Brown Dwarf) ستارگان کوچکی هستند که هسته‌شان هنگام شکل گیری به اندازه کافی داغ نشده و فرآیند ذوب یا همجوشی هسته‌ای در آنها به وجود نمی‌آید. به عبارت دیگر آنها به خورشیدهای نورانی و گرم تبدیل نشده و بلافاصله پس از شکل گرفتن سرد می‌شوند، از همین رو نوری از خود ساطر نکرده و به سختی قابل دیدن هستند. این دسته از اجرام فضایی از ستاره‌ها کوچک‌تر و از سیاره‌ها بزرگ‌تر هستند. کوتوله‌های قهوه به سبب ساختاری که دارد، مرگ ستاره‌ای (بررسی شده در نظریه دوم) از خود نشان نداده و در حالت کلی بیشتر به سیارات غول آسا شبیه هستند.
اما پایان عمر کره زمین چطور ممکن است تا توسط یک شیء سرکش رقم بخورد؟ سیاره سرکش هیچ هدفی خاصی برای حرکت خود ندارد، از همین رو ممکن است تا وارد سیستم خورشیدی ما شده و کره زمین را محکوم به قرارگیری در یک مدار غیرثابت، افراطی، سریع و مرگ‌آور کند. اگر یک سیاره سرکش به اندازه کافی بزرگ باشد، حتی می‌تواند پایان عمر کره زمین را بعد از نزدیک شدن به میزان کافی، با پرتاب آن به بیرون از سیستم خورشیدی رقم بزند. ممکن است در این مسیر، کره زمین به یکی از سیارات همجوارش نیز برخورد کند، چرا که احتمالا آنان نیز مدار نرمال خود را از دست داده‌اند.
بعد از این اتفاق، خود کره زمین (اگر به شیء دیگری برخورد نکند)، با اخراج از منظومه شمسی به یک توپ یخی تبدیل خواهد شد. حتی اگر اندازه و میزان نزدیک شدن سیاره سرکش قابل توجه نباشد، پایان عمر کره زمین می‌تواند با زمستان‌های سوزان و یا تابستان‌های شدیدا داغ رقم بخورد، چرا که از مدار اصلی خود خارج شده و فاصله مناسبش را با خورشید از دست داده است.
