یک مشکل بینایی نگرانکننده، سلامت فضانوردان را در ماموریتهای طولانی تهدید میکند. دانشمندان در حال بررسی این پدیده مرموز هستند که میتواند آینده سفرهای فضایی را تغییر دهد.
یک مشکل بینایی نگرانکننده، گریبانگیر حدود ۷۰ درصد فضانوردان در ماموریتهای طولانی فضایی میشود و اکنون دانشمندان ناسا به دنبال کشف علت اصلی این پدیده مرموز هستند. این عارضه که میتواند دائمی باشد، به یکی از جدیترین نگرانیهای پزشکی برای آینده سفرهای فضایی به خصوص ماموریت مریخ تبدیل شده است.
فضانوردان پس از بازگشت از ایستگاه فضایی بینالمللی، اغلب با یک عارضه جانبی غیرمنتظره روبرو میشوند. بسیاری از آنها گزارش میدهند که بیناییشان تغییر کرده است. متنی که قبل از پرتاب کاملا واضح بوده، اکنون تار به نظر میرسد. این پدیده فقط به تاری دید محدود نمیشود و شامل مشکل در خواندن و تغییراتی است که ممکن است سالها پس از بازگشت به زمین باقی بماند.
همچنین بخوانید:
تصویری که هرگز از زمین ندیدهاید: شاهکار جدید فضانورد ناسا
تماشا کنید: نزدیکترین تصاویر ثبت شده از خورشید در شاهکار جدید کاوشگر پارکر ناسا
چه بلایی سر فضانوردان پس از بازگشت از فضا میآید؟ تجربههایی عجیب و شگفتانگیز
علت اصلی مشکل بینایی فضانوردان چیست؟
این عارضه که با نام سندرم عصبی-چشمی مرتبط با پرواز فضایی (SANS) شناخته میشود، برخلاف بیماری حرکت یا ضعف عضلانی، پس از بازگشت به زمین به سرعت برطرف نمیشود. به نظر میرسد مقصر اصلی، خود ریزگرانش یا همان شرایط بیوزنی است. روی زمین، گرانش به طور مداوم مایعات بدن را به سمت پایین میکشد. اما در فضا، این مایعات در بدن بازتوزیع میشوند.
- سانی ویلیامز، فضانورد فضا
این بازتوزیع مایعات باعث پف کردن صورت و افزایش فشار درون جمجمه میشود. فشار بالا میتواند پشت کره چشم را صاف کرده و باعث تورم عصب بینایی شود. دکتر مایکل رابرتس، سرپرست تحقیقات بینایی ناسا میگوید که این تغییرات میتواند یک ماموریت کامل به مریخ را به خطر بیندازد. به همین دلیل درک این پدیده برای ماموریتهای دو تا سه ساله آینده حیاتی است.
محققان ناسا در حال توسعه راهکارهایی برای مقابله با این مشکل هستند. این راهکارها شامل لنزهای تماسی ویژه، داروها برای کاهش فشار مایعات و پروتکلهای ورزشی برای حفظ گردش خون طبیعی است. خوشبختانه این تحقیقات میتواند به درمان بیماریهایی مانند گلوکوم (آب سیاه) و فشار خون بالای داخل جمجمه روی زمین نیز کمک کند. درک چگونگی سازگاری بدن با فضا همچنان یک اولویت اصلی برای تضمین سلامت کاوشگران آینده است.