سفینه فضایی غول‌پیکر کریسالیس؛ سفر بی‌بازگشت هزاران انسان به یک منظومه شمسی دیگر

پروژه جاه‌طلبانه سفینه فضایی کریسالیس برای یک سفر بی‌بازگشت ۴۰۰ ساله طراحی شده است. هزاران انسان به یک سامانه خورشیدی دیگر خواهند رفت تا نسل بشر را نجات دهند.

ما می‌دانیم که زمین نمی‌تواند تا ابد میزبان انسان‌ها باشد. به همین خاطر مهندسان طرح شگفت‌انگیز سفینه فضایی کریسالیس را آماده کرده‌اند. این سفینه باید ۲۴۰۰ انسان را به سامانه خورشیدی آلفا قنطورس که بهترین گزینه انسان برای ادامه تمدن محسوب می‌شود ببرد.

فهرست مطالب

رویای خروج از منظومه شمسی با سفینه فضایی کریسالیس

اگر همه‌چیز به‌خوبی پیش برود، کره زمین تا ۶۰۰ میلیون سال دیگر میزبان حیات خواهد بود. هرچند اگر نگاهی به اخبار علمی داشته باشید، متوجه می‌شوید که بسیاری از کارشناسان تاب‌آوری تمدن انسانی تا ۶۰۰ میلیون سال دیگر را باور ندارند. آنها فکر می‌کنند که مشکلاتی مثل گرمایش جهانی، جنگ‌های هسته‌ای ویرانگر، افزایش جمعیت و نابودی منابع زمین انسان را به پایان خط می‌رساند.

در این مرحله باید خانه دیگری برای خود پیدا کنیم. سیاره مریخ نیز نمی‌تواند با ایده‌های ایلان ماسک برای مدت زیادی میزبان بشر باشد. به همین خاطر دانشمندان به سفینه فضایی کریسالیس چشم دوخته‌اند. این سفینه طوری طراحی شده که بتواند فاصله ۴۰ jرلیون کیلومتری بین زمین و منظومه آلفا قنطورس را در حدود ۴۰۰ سال طی کند. در واقع برخی از مسافران این سفینه زندگی و مرگ را فقط در آن تجربه خواهند کرد.

پس از چند نسل انسان به سیاره پروکسیما قنطورس بی می‌رسد. سیاره‌ای در ابعاد کره زمین که احتمالا می‌تواند میزبان حیات باشد.

زندگی در فضاپیما Chrysalis

حضور طولانی‌مدت در فضا می‌توان برای روان انسان چالش‌ برانگیز باشد. به‌خاطر همین نسل اول مسافران سفینه فضایی کریسالیس باید حدود ۵۰ سال را در قطب جنوب بمانند تا به محیط ایزوله عادت کنند. تخمین زده می‌شود که فرآيند ساخت فضاپییما بین ۲۰ تا ۲۵ سال طول بکشد. کریسالیس باید بتواند با گردش دائمی در فضا گرانش مصنوعی ایجاد کند.

آخرین امید انسان برای بقا ۵۸ کیلومتر طول خواهد داشت و بزرگترین سازه ساخت بشر محسوب می‌‌شود. این فضاپیما باید همچون عروسک روسی ساختاری تو در تو داشته باشد و در قلب آنها هسته مرکزی قرار گیرد. در هرکدام از لایه‌ها نیز فضاهای اشتراکی، باغ‌ها، مزرعه‌ها، انبارها و دیگر بخش‌های ضروری قرار خواهند داشت. انرژی مورد نیاز هر لایه هم توسط رآکتورهای همجوشی هسته‌ای تامین می‌شود.

در بخش مرکزی تمامی تجهیزات ارتباطی سفینه فضایی و شاتلی قرار دارد که می‌خواهد انسان‌ها را به سیاره پروکسیما قنطورس بی برساند. نزدیک‌ترین لایه به هسته فضاپیما به تولید مواد غذایی، نگهداری از گیاهان، قارچ‌ها،‌ میکروب‌ها،‌ حشرات و دام‌ در محیطی کنترل‌شده اختصاص می‌یابد.

به‌منظور حفظ تنوع زیستی، باید به‌صورت مصنوعی محیط‌های مختلف مثل جنگل‌های استوایی شبیه‌سازی شوند. در دومین لایه سفینه فضایی کریسالیس محیط‌های عمومی مثل پارک‌ها، مدارس،‌ بیمارستان‌ها و مراکز علمی وجود خواهند داشت. یک لایه دورتر نوبت به منازل شخصی افراد حاضر در فضاپیما می‌رسد. این لایه به سیستم چرخش هوا و تبادل گرما مجهز می‌شود.

حضور ربات‌ها و هوش مصنوعی در فضاپیما

نمی‌توان انتظار داشت که تمامی نیازهای سفری ۴۰۰ ساله از پیش تامین شود. هرچقدر وزن فضاپیما افزایش پیدا کند، به سوخت بیشتری برای خارج شدن از زمین نیاز خواهد داشت. به همین خاطر در لایه چهارم از هسته بخش صنعتی دیده می‌شود. در این بخش تجهیزات مختلفی قرار دارند که می‌توان از آنها برای کارهای گوناگون از بازیافت گرفته تا تولید مواد دارویی و ساخت سازه‌های مختلف استفاده کرد.

لایه پنجم به‌عنوان انبار منابع، مواد، تجهیزات و ماشین‌های مختلف بشر عمل می‌کند. طراحان سفینه فضایی کریسالیس باور دارند که ربات‌ها می‌توانند وظیفه مدیریت این لایه را بر عهده بگیرند. در نتیجه نیازی به کار فیزیکی انسان نخواهد بود. مسافران مسیر آلفا قنطورس باید تولید مثل کرده و جمعیت سفینه را پایدار نگه دارند.

طراحان بر این باور هستند که تعداد مسافران نباید از ۱۵۰۰ نفر تجاوز کند. این عدد ۹۰۰ نفر نسبت به ظرفیت واقعی سفینه فضایی کریسالیس کمتر است. هرچند فراموش نکنید که آنها میلیاردها کیلومتر از زمین دارند و در محیطی مرگبار به‌سر می‌برند. آنها باید با خطرناک ترین چالش های فضایی دست و پنجه نرم کنند.

بیشتر بخوانید

• افشای پروژه سرّی سانبرد؛ انقلاب در سفرهای فضایی با موشک هسته‌ای بریتانیا
• دانشمندان می‌خواهند با تغییر ژنتیک و ساخت ابرانسان سفرهای فضایی بین ستاره ای را ممکن کنند
• موجودات فضایی پیشرفته از ستاره های غول‌پیکر به‌عنوان فضاپیما استفاده می‌کنند

هر لحظه امکان دارد به‌خاطر اتفاقی پیش‌بینی نشده سیستم‌های پایداری حیات سفینه دچار مشکل شده یا بخشی از آن غیر قابل استفاده شود. در این صورت ظرفیت اضافی می‌تواند رسیدن انسان‌ها به سامانه خورشیدی دیگر را تضمین کند.

افرادی که مسئولیت مدیریت انسان‌های درون سفینه فضایی کریسالیس را بر عهده می‌گیرند با هوش مصنوعی همکاری خواهند داشت. این همکاری باعث می‌شود که هم کل سیستم اجتماعی پایداری بیشتری داشته باشد و هم دانش بین نسل‌ها بهتر منتقل شود. همچنین افراد متولد شده در سفینه نسبت به مقصد آن و چگونگی کارکرد سیستم‌های مختلف آگاهی خواهند یافت.

زمان ساخت سفینه فضایی کریسالیس

ناسا و دیگر سازمان‌های فضایی پروژه‌های مرتبط به چند دهه آينده خود را نیز مشخص کرده‌اند. در بهترین حالت شاید تا ۲۰ سال آینده راکت فوق‌ سریع ناسا آماده شده و شاهد سفر مرتب به مریخ باشیم. شاید هم سفر به سیاره‌های بیرونی منظومه شمسی انجام شود. هرچند با تکنولوژی و توانایی فعلی امکان ساخت کریسالیس وجود ندارد.

هزینه‌های هنگفت سفرهای فضایی سبب شده که سازمان‌های فضایی حتی در سفر به مریخ نیز با تاخیرهای شدید مواجه شوند. همچنین برخی تجهیزات مثل رآکتورهای گداخت هسته‌ای تجاری هنوز ساخته نشده‌اند. دولت‌ها نیز فعلا دلیل و توجیهی برای آغاز چنین پروژه‌های جاه‌طلبانه‌ای ندارند. مخصوصا اینکه از نظر بسیاری از گروه‌ها سرمایه‌گذاری روی زمین و حفظ آن گزینه بهتری محسوب می‌شود.

با همه اینها، تردیدی وجود ندارد که روزی زمین دچار بحرانی ترسناک می‌شود. در دوران جنگ سرد اولویت شوروی و آمریکا پیروزی در رقابت فضایی بود. در نتیجه بودجه‌هایی باورنکردنی را در این مسیر خرج کردند. اگر روزی ضرورت ایجاب کند، سفید فضایی کریسالیس نیز فورا ساخته خواهد شد تا انسان برای اولین‌بار طعم خروج از منظومه شمسی را بچشد. احتمالا در آن زمان نیز سیاره‌های گوناگونی به‌عنوان مقصد انسان شناخته می‌شوند و هر سفینه فضایی یکی از آنها را هدف می‌گیرد.