گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
زیردریایی‌های هسته‌ای امروز با تاکتیک‌های ویژه طراحی شده‌اند تا از حمله هسته‌ای جان سالم به در ببرند. این شناورهای پیشرفته نه‌تنها می‌توانند انفجارهای اتمی را تحمل کنند، بلکه در شرایط جنگ هسته‌ای امن‌ترین مکان برای بقای انسان محسوب می‌شوند.
تست‌های هسته‌ای دهه ۱۹۵۰ نشان داده که بمب‌های اتمی در محیط‌های مختلف آزمایش شده‌اند. از آنجا که ناوگان‌های بزرگ نظامی هدف اصلی این سلاح‌ها هستند، مهندسان نظامی تاکتیک‌های خاصی برای محافظت از زیردریایی‌ها توسعه داده‌اند. این روش‌ها بر خلاف تصور عمومی، بر اساس عمق‌یابی حداکثری نیست.
راز بقا در برابر حمله هسته‌ای زیر آب
وقتی یک انفجار هسته‌ای زیر سطح آب رخ می‌دهد، چندین پدیده مرگبار به‌طور همزمان اتفاق می‌افتد. خطرناک‌ترین موقعیت برای یک زیردریایی، قرارگیری مستقیماً زیر نقطه انفجار است.
انفجار اتمی در زیر آب به‌صورت مخروطی به سمت بستر دریا گسترش می‌یابد. این پدیده موج فشاری بالایی ایجاد می‌کند که هیچ زیردریایی برای تحمل آن طراحی نشده است.
حتی استفاده از مواد مقاوم‌تر مانند تیتانیوم در بدنه زیردریایی نمی‌تواند محافظت کافی فراهم کند. آمریکا به همین دلیل از تیتانیوم در ساخت بدنه زیردریایی‌هایش استفاده نمی‌کند.
چرا عمق بیشتر خطر مرگ را افزایش می‌دهد؟
بر خلاف تصور رایج، رفتن به عمق‌های بیشتر در برابر حمله هسته‌ای بدترین اقدام ممکن است. موج انفجار هسته‌ای در زیر آب بر اساس قوانین فیزیک رفتار می‌کند.
فشار ناشی از انفجار در عمق‌های بیشتر تشدید می‌شود. آب نقش تقویت‌کننده موج فشاری را بازی می‌کند، نه خنثی‌کننده آن.
محدودیت‌های عمق‌سنجی زیردریایی‌ها در این شرایط نه‌تنها کمکی نمی‌کند، بلکه خطر را برای خدمه افزایش می‌دهد. به همین دلیل کاپیتان‌های زیردریایی آموزش می‌بینند که هرگز دستور شیرجه عمیق ندهند.
تاکتیک عجیب نیروی دریایی: بالا آمدن به جای فرو رفتن
استراتژی رسمی نیروهای دریایی جهان برای مقابله با تهدید هسته‌ای، بالا آمدن زیردریایی به عمق پریسکوپ است. این عمق تا ۱۸ متری از سطح آب را شامل می‌شود.
پس از رسیدن به این عمق، زیردریایی با حداکثر سرعت مسیر فراری انتخاب می‌کند. این مسیر باید در جهت مخالف باد انفجار باشد تا از بارش ذرات رادیواکتیو اجتناب شود.
اگر زیردریایی از انفجار اولیه جان سالم به در ببرد و از تشعشعات تا حد ممکن دوری کند، آب به‌عنوان محافظ طبیعی عمل خواهد کرد. این روش مشابه تاکتیک‌های مقابله با بمب‌های عمقی است.
دانشمندان حتی مقاله‌ای درباره استفاده از زیردریایی‌ها به‌عنوان قایق‌های نجات بشریت منتشر کرده‌اند. دلیل این پیشنهاد، قابلیت استقامت بالای این شناورها است.
۵ مزیت حیاتی زیردریایی‌های هسته‌ای در جنگ اتمی
زیردریایی‌های هسته‌ای مدرن مانند کلاس اوهایو آمریکا، قابلیت‌های منحصربه‌فردی برای بقا در حمله هسته‌ای دارند. اولین مزیت، سختی شناسایی آن‌ها در اعماق است.
این زیردریایی‌ها عمداً از تشخیص اجتناب می‌کنند چون برخی حامل موشک‌های هسته‌ای هستند. در صورت نیاز، به سمت سطح حرکت کرده و به اهداف شلیک می‌کنند.
پس از شلیک، آن‌ها سریعاً از محدوده دور می‌شوند قبل از اینکه دشمن بتواند تلافی کند. زیردریایی‌های هسته‌ای آمریکا یک‌سوم سامانه سه‌گانه هسته‌ای این کشور را تشکیل می‌دهند.
آزمایش‌های هسته‌ای دهه ۱۹۵۰ نشان داد که برای آسیب رساندن به بدنه زیردریایی، فشار ۴۹ کیلوگرم بر سانتی‌متر مربع لازم است. زیردریایی‌های امروزی احتمالاً ۱۰۵ کیلوگرم بر سانتی‌متر مربع را تحمل می‌کنند.
یک انفجار یک‌مگاتونی در فاصله ۳/۶ کیلومتری زیر آب، همین میزان فشار تولید می‌کند. این قدرت تخریبی ۶۷ برابر بمب هیروشیما است.
قدرت تخریبی که هیچ زیردریایی تحمل نمی‌کند
اگر یک بمب یا اژدر هسته‌ای مستقیماً به زیردریایی اصابت کند، هیچ امکان بقایی وجود ندارد. اما احتمال چنین اصابت مستقیمی بسیار پایین است.
در تئوری، یک زیردریایی هسته‌ای می‌تواند از انفجار فرار کند، از منطقه دور شود و تلافی کند. این عمل تا زمان تمام شدن تمام موشک‌هایش ادامه پیدا می‌کند.
زیردریایی‌های کلاس اوهایو ۲۰ موشک بالستیک ترایدنت دو دی۵ حمل می‌کنند. آن‌ها می‌توانند خسارات گسترده‌ای به دشمن وارد کنند.
حتی اگر دشمن خوش‌شانس باشد و نزدیک یکی از این زیردریایی‌ها اصابت کند، احتمال بالایی برای بقا و تلافی وجود دارد. این طراحی عمدی برای چنین شرایطی انجام شده است.
زیردریایی‌های هسته‌ای مدرن ماه‌ها می‌توانند زیر آب باقی بمانند و فقط برای تأمین آذوقه به سطح بازگردند. اگر تدارکات به آن‌ها تحویل داده شود، سال‌ها می‌توانند در دریا بمانند و در دنیای پس از جنگ هسته‌ای، امن‌ترین مکان برای حضور انسان محسوب می‌شوند.