گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
آیا می‌دانستید ناسا، فراتر از ماموریت‌های فضایی، از ۵۰ سال پیش به طور فعال روی توسعه فناوری‌های مرتبط با خودروهای برقی کار می‌کرد؟ این حقیقت کمتر شنیده شده، ریشه‌های عمیقی در تاریخ این سازمان دارد.
تاریخچه حضور ناسا در عرصه خودروهای برقی، به دهه‌ها پیش بازمی‌گردد. این سازمان فضایی از همان ابتدا به دنبال یافتن راه‌حل‌های نوآورانه برای چالش‌های انرژی بود. در دهه ۱۹۷۰، ناسا با ساخت یک کامیون پستی برقی، نشان داد که چگونه می‌توان فناوری‌های فضایی را در کاربردهای زمینی به کار گرفت. این تلاش‌ها چشم‌انداز آینده صنعت حمل‌ونقل را دگرگون کردند.
در آن دوران، ناسا که به دنبال نشان دادن کاربردهای غیرنظامی فناوری‌های فضایی بود، برنامه اسپین‌آف را آغاز کرد. هدف آن، یافتن سیستم‌های ذخیره انرژی کارآمدتر برای ماموریت‌های فضایی بود؛ از این رو به تحقیق در زمینه باتری‌های جایگزین برای خودروهای برقی پرداخت.
ریشه‌های فضایی در توسعه خودروهای برقی
ناسا به دلیل نیاز به ذخیره‌سازهای انرژی کارآمد و سبک برای فضا، در تحقیق خودروهای برقی مشارکت کرد. در دهه ۱۹۷۰، باتری‌های سربی-اسیدی برای فضا سنگین بودند و باتری‌های نقره-روی ساخته شده توسط EaglePicher با وجود چگالی بالاتر، گران و عمدتاً یک‌بار مصرف بودند. این نیاز، ناسا را به سمت بررسی باتری‌های جایگزین و کاربردهای غیرنظامی آن‌ها در خودروهای برقی سوق داد.
ناسا از سال ۱۹۷۱ روی باتری‌های نیکل-روی کار می‌کرد و به دنبال داده‌های چرخه عمر و حالت‌های خرابی آن‌ها بود. این باتری‌ها که توانایی‌هایشان دو برابر سلول‌های سربی-اسیدی بود، برای آزمایش در خودروهای هیبریدی و سپس خودروهای برقی کامل مناسب دیده شدند.
- چرا خودروسازان به طراحی چراغ جلوی دو تکه روی آورده‌اند؟
- چین قادر به متوقف کردن تولید خودرو در جهان است؛ اما چگونه؟
- نگاهی به تاریخچه جذاب صنعت خودروسازی ژاپن؛ از کارگاه‌های کوچک تا غول‌های جهانی
ساخت ون پستی برقی ناسا
در همکاری با مرکز تحقیقات لوئیس ناسا و اداره پست آمریکا، یک ون پستی برقی Otis P-500 با باتری‌های نیکل-روی، جایگزین نمونه‌های سربی-اسیدی شد. این ون با سرعت ۲۰ مایل بر ساعت، مسافت ۵۵ مایل را با یک بار شارژ می‌پیمود که تقریباً دو برابر مدل سربی-اسیدی بود. این پیشرفت همچنین در خودروی Cooper Electric Town Car نیز آزمایش شد و تا ۱۰۱ درصد افزایش برد ثبت گردید.
قرار بود اداره پست آمریکا این ون‌های برقی Otis را به ناوگان خود اضافه کند. این اداره پیش از این نیز از دهه ۱۹۵۰ از خودروهای برقی استفاده می‌کرد و حتی ۳۵۰ دستگاه جیپ برقی DJ-5E با برد ۲۹ مایل در هر شارژ سفارش داده بود. با این حال، طرح جایگزینی ون‌ها محقق نشد و این اداره به سراغ ناوگانی از خودروهای برقی سربی-اسیدی از شرکت Commuter Vehicles رفت که از نظر قابلیت اطمینان فاجعه‌بار بود. این امر، تلاش‌های برقی‌سازی اداره پست آمریکا را برای دو دهه به تأخیر انداخت.
درس‌هایی از یک پروژه نوآورانه
آزمایشات بعدی نشان داد که باتری‌های نیکل-روی ناسا برای کاربردهای تجاری به اندازه کافی قوی نیستند و سریع‌تر فرسوده می‌شوند. با این حال، ناسا به هدف اصلی خود یعنی جمع‌آوری داده برای پروازهای فضایی دست یافت و به آزمایش با خودروهای برقی و هیبریدی مانند Garrett-Airesearch Electric Hybrid Vehicle در سال ۱۹۷۹ ادامه داد.
این ناکامی تجاری به توسعه باتری‌های نیکل-متال هیدرید کمک کرد که در دهه ۱۹۹۰ با معرفی خودروهایی چون Honda Insight و GM’s EV-1 به موتوریس‌ها، جایگاه خود را در صنعت خودرو یافتند.