زندگی بدون قلب ، آیا چنین چیزی امکانپذیر است؟ نزدیک به 50 سال از اولین پیوند قلب میگذرد و این جراحی همچنان یکی از شاهکارهای جهان پزشکی بهحساب میآید. بیمارانی که با این شیوه، زندگیشان نجات مییابد اغلب اوقات برای ماهها و یا حتی سالها صبر میکنند تا اهدا کنندهای سازگار پیدا شود. با این حال برای کمک به کسانی که در این لیست انتظار بیپایان قرار گرفتهاند، قلب مصنوعی میتواند گزینهی موقتی مناسبی باشد.
استن لارکین 25 ساله و برادرش دومینیک هر دو به بیماری ارثی کاردیومیوپاتی (cardiomyopathy) مبتلا هستند. این شکل از بیماری مربوط به عضلههای قلب است که در اثر آن قلب نمیتواند جریان خون کافی را به اعضای بدن پمپاژ کرده و فرد دچار نارسایی قلبی میشود.
استن لارکین بیش از یک سال زندگی بدون قلب واقعی را تجربه کرده است
جاناتان هفت (Jonathan Haft)، استادیار بخش جراحی دانشگاه میشیگان و جراحی که این عمل جراحی خاص را بر روی این دو برادر انجام داده، میگوید: “زمانی که ما برای اولین بار آنها را در بخش مراقبتهای ویژه ملاقات کردیم، هر دو در وضعیت بسیار وخیمی قرار داشتند. ما میخواستیم پیوند قلب را برای آنها انجام دهیم؛ اما میدانستیم که زمان کافی در اختیار نداریم. فقط مورد منحصر به فردی در وضعیت آناتومی آنها نیز وجود داشت که مانع بهکار گیری دیگر فناوریها موجود برای آن دو میشد.”
به دلیل عدم وجود اهدا کنندهی قلب سازگار، استن در سال 2014 تحت عمل جراحی قرار گرفت و قلب او با یک قلب مصنوعی خارجی با عنوان Freedom portable driver جایگزین شد.
Freedom portable driver دستگاهی است که با استفاده از هوای فشرده درست بهمانند قلب، خون را به سراسر بدن میرساند. این دستگاه قابل حمل با باتری کار کرده و تنها 6 کیلوگرم وزن دارد. این قلب مصنوعی میتواند به طرز باورنکردنی تا زمانی که یک اهدا کننده قلب پیدا شود، وضعیت بیمار را در شرایط مناسبی نگه دارد؛ اما این روش را نمیتوان بهعنوان یک گزینه بلند مدت در نظر گرفت.
بعد از 555 روز استفاده از این قلب مصنوعی، جراحان در دانشگاه میشیگان عمل جراحی پیوند قلب استون را در ماه مه گذشته انجام دادند.
دومینیک، برادر استون نیز بهمانند او تحت روش مشابهی زندگی بدون قلب واقعی را برای مدتی تجربه کرد؛ اما پیوند او در سال 2015 انجام شد و این قلب مصنوعی زمان کمتری برای او کار کرد.
استن در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت: “من از پیوند دو هفتهی پیش خودم بسیار راضی هستم و وضعیت جسمانیم در حال حاضر بسیار خوب است. میخواهم برای تشکر از خانوادهی اهدا کننده، به همراه خانوادهام به دیدارشان بروم و امیدوارم که آنها نیز مایل به دیدن من باشند.”