گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
ژاپنی‌ها سال‌ها پیش موفق به تولید سریع‌ترین خودرو اسپرت ژاپنی با گیربکس دستی شدند. این ماشین چه مشخصاتی دارد؟
هر کسی که به دنیای خودرو علاقه داشته باشد، دوران طلایی ماشین‌های اسپرت ژاپنی در دهه 90 را به یاد دارد. آن زمان خودروهایی ساخته می‌شدند که قبل از اینکه حتی پلک بزنید، سرعتشان سه رقمی می‌شد. اما از میان همه آن‌ها، فقط یک کوپه واقعی با گیربکس دستی توانست عنوان سریع‌ترین خودرو اسپرت دنده دستی ژاپن را کسب کند.
سریع‌ترین خودرو اسپرت ژاپنی
در این انتخاب خبری از گیربکس اتوماتیک، نمونه‌های آزمایشی یا ماشین‌های تقویت شده نبود، بلکه فقط یک خودرو تولیدی واقعی با گیربکس پنج سرعته و دو توربو بود که همان‌طور از کارخانه بیرون می‌آمد. برای مقایسه منصفانه، فقط دو موله ملاک داوری قرار گرفت: بالاترین سرعت نهایی کارخانه‌ای و سریع‌ترین زمان رسیدن از حالت سکون به سرعت 100 کیلومتر. نتیجه این شد که یک خودرو کم تیراژ مخصوص بازار ژاپن انتخاب شد. ماشینی که نه تنها پابه‌پای فراری می‌رفت، بلکه حتی آن‌ها را پشت سر می‌گذاشت.
افسانه‌ای که قرار نبود ساخته شود
نیسان قرار نبود اسکای لاین GT-R را به چیزی مثل NISMO R33 GT-R 400R تبدیل کند، اما در سال 1996 همه چیز به یکباره تغییر کرد. نیسمو نسخه R33 را برداشت و آن را از نو ساخت تا خودرویی بسازد که هم در خیابان و هم در پیست، مثل یک رقیب واقعی کلاس GT1 ظاهر شود. نتیجه، یک خودرو دیوانه‌وار با ۴۰۰ اسب بخار، ۳۴۷ پوند فوت گشتاور، سرعت نهایی واقعی 299 کیلومتر بر ساعت و شتاب 0 تا 100 در 4 ثانیه بود.
موتور این ماشین، RB-X GT2، یک شش سیلندر خطی 2.8 لیتری توئین توربو بود که بر اساس RB26DETT ساخته شده اما بهبودهای فنی قابل توجهی دریافت کرده و تقویت شده بود. قطعات فورج، سیستم روغن کاری قوی‌تر، توربوهای فولادی و ردلاین بالاتر باعث شدند این قلب تپنده 2800 سی سی کاملا متفاوت از نسخه استاندارد باشد. این پیشرانه همراه با گیربکس 5 دنده و سیستم چهارچرخ محرک ATTESA E-TS عرضه می‌شد. این یک موتور تیونینگ غیرکارخانه‌ای نبود؛ بلکه صفر تا صد آن توسط مهندسانی ساخته شد که مسئول برنامه مسابقه‌ای نیسان بودند.
نیسان تولید این ماشین‌ها را تأیید کرده بود، اما تمام 44 دستگاه 400R به صورت دستی در نیسمو ساخته شدند. 400R ارتفاع کمتری داشت، از لاستیک‌های پهن‌تر و بدنه‌ای سبک‌تر استفاده می‌کرد و سیستم خنک کاری بهتری برای ترمزها و اینترکولرها داشت. به همین دلیل، در مسیر مستقیم حسی شبیه یک خودرو مسابقه‌ای کلاس GT1 اما قابل تردد در جاده را منتقل می‌کرد.
در مقایسه با یک R33 GT-R معمولی، 400R فقط یک مدل یا آپشن جدید نبود؛ تقریبا از پایه و از میل لنگ به بالا دوباره طراحی و ساخته شده بود. همه چیز در آن با هدف رسیدن به بیشترین سرعت ممکن شکل گرفته بود و سایر موارد در اولویت‌های بعد قرار داشتند.
- بررسی نیسان کیکس وارداتی ؛ مشخصات فنی، امکانات و قیمت
- سدان الکتریکی نیسان N7 مکس با نامی خودرو به بازار ایران می‌آید
یاماها OX99-11: نمونه اولیه‌ای که در دوران خودش بیش از حد سریع بود
قبل از اینکه تویوتا سوپرا به نماد خودروهای اسپرت ژاپنی تبدیل شود، یاماها تقریبا خودرویی فراتر از زمان خود ساخت. Yamaha OX99-11 که در سال 1992 معرفی شد، در اصل یک موتور فرمول یک بود که در بدنه‌ای سبک از فیبرکربن جای گرفته بود و بیشتر برای پیست مناسب بود تا خیابان. زیر پوشش‌های طراحی شده آن، یک موتور V12 ۳.۵ لیتری قرار داشت که از پیشرانه F1 یاماها OX99 گرفته شده بود، به گیربکس دستی 6 سرعته متصل بود و طراحی موتور وسط با صندلی‌های شبیه جت جنگنده داشت.
این خودرو روی کاغذ فوق‌العاده به نظر می‌رسید: شتاب صفر تا صد کیلومتر در 3.2 ثانیه و سرعت نهایی اعلام شده بیش از 349 کیلومتر بر ساعت داشت. با شاسی فیبرکربن، آیرودینامیک فعال و سیستم تعلیق مسابقه‌ای، OX99-11 می‌توانست ژاپن را به نخستین کشوری تبدیل کند که یک سوپرکار جاده‌ای با موتور فرمول یک ارائه می‌دهد. متأسفانه، پروژه به دلیل شرایط اقتصادی اوایل دهه 90 متوقف شد. یاماها تنها سه نمونه اولیه ساخت و پس از افزایش هزینه‌ها، تولید قبل از آغاز لغو شد.
چون هرگز به دست مشتریان نرسید و استانداردهای همولوگیشن (منظور استانداردهای تأیید کلی خودرو) را پاس نکرد، این خودرو در فهرست خودروهای اسپرت دنده دستی تولید انبوه ژاپنی قرار نمی‌گیرد. با این حال، شایسته ذکر است، زیرا تنها خودرو ژاپنی دنده دستی بود که به طور تئوری می‌توانست سوپرا توئین توربو 2JZ-GTE را پشت سر بگذارد.
- پیکاپ نیسان ناوارا 2026 رونمایی شد؛ وانت جدید با ریشه‌های میتسوبیشی
- نیسان روگ پلاگین هیبریدی 2026: همان اوتلندر تغییر نشان‌یافته با توان 248 اسب بخار
چرا نیسان 400R از سایر خودروهای دنده دستی ژاپن سریع‌تر بود؟
نیسمو GT-R 400R فقط از رقبای ژاپنی جلو نزد، بلکه بعضی از آن‌ها را کاملا از میدان خارج کرد. برای شروع به تویوتا سوپرا نسل چهار توئین توربو نگاه کنیم که بسیاری آن را سلطان بلامنازع عصر خود می‌دانند. سوپرا با موتور 2JZ-GTE، جعبه دنده 6 سرعته و سرعت نهایی 288 کیلومتر بر ساعت باز هم نتوانست به رکورد 299 کیلومتر بر ساعت 400R برسد. حتی در شتاب‌گیری هم با وجود زمان 4.6 ثانیه برای رسیدن به سرعت 100 کیلومتر، 400R به لطف گشتاور بالاتر و چسبندگی سیستم چهارچرخ محرک، سریع‌تر از خط حرکت می‌کرد و پیشتازی خود را از دست نمی‌داد.
هوندا NSX تایپ R اما فلسفه دیگری داشت. با موتور 3.2 لیتری V6، وزن پایین و دقت فوق العاده در هندلینگ، خودرویی مهندسی شده و دقیق بود. حداکثر سرعت 270 کیلومتر بر ساعت و شتاب 4.5 ثانیه تا 100 کیلومتر سرعت برای یک پیشرانه تنفس طبیعی عملکردی قابل تحسین است، اما فراتر از سرعت 193 کیلومتر بر ساعت، 400R فاصله‌ای قابل توجه ایجاد می‌کرد. حتی نمونه آزمایشی و عجیب‌وغریب Yamaha OX99-11 هم نتوانست معادلات را عوض کند، چون هیچ وقت به مرحله تولید انبوه نرسید. در عوض، 400R شرایط متفاوتی داشت و با وجود تعداد محدود، وارد خط تولید شد.
در آن زمان «توافق جنتلمن» در ژاپن وجود داشت و خودروسازان مجبور بودند قدرت موتور را 276 اسب بخار اعلام کنند، اما نیسمو زیر بار این محدودیت نرفت. قدرت 400 اسب بخاری 400R فقط یک عدد برای مشخصات فنی نبود، بلکه پیامی روشن بود که ژاپن می‌تواند خودروهای اروپایی را با توانایی‌های واقعی خودش به چالش بکشد. سیستم چهارچرخ محرک ATTESA و آیرودینامیک تست شده در تونل باد هم باعث می‌شد خودرو در سرعت‌هایی پایدار بماند که بسیاری از اسپرت‌های دهه 90 برای کنترلشان دچار مشکل می‌شدند.
حتی وقتی با خودروهای دنده دستی امروزی مثل نیسان Z 2023 یا سوپرا نسل پنجم که سقف سرعتشان 249 کیلومتر بر ساعت است مقایسه می‌شود، 400R همچنان جلوتر است. این خودرو نه پرتیراژترین بود و نه مشهورترین، اما همچنان سریع‌ترین خودرو دنده دستی تولید انبوه ژاپن در تاریخ به حساب می‌آید.
- نیسان پت فایندر 2026 رونمایی شد: یک شاسی‌بلند سه ردیفه مجهزتر و هوشمندتر
- تصاویر جاسوسی نسل جدید نیسان جوک منتشر شد
نیسان جی تی آر 400R اوج مهندسی نیسمو است
نیسمو همواره مغز متفکر بخش موتور اسپرت نیسان بوده و از توسعه اسکای لاین‌های گروه A تا هیولاهای GT500 بر عهده آن بوده است. NISMO Skyline R33 GT-R 400R نیز مستقیما از این دنیای مسابقه‌ای بیرون آمد. زیر کاپوت آن، پیشرانه RB-X GT2 قرار داشت که یک موتور 2.8 لیتری توئین توربو بود و مخصوص رقابت‌های GT1 و GT500 طراحی شده بود.
این موتور به میل لنگ تقویت شده، پیستون‌های فورج، توربوهای فولادی، سیستم خنک کاری ارتقا یافته و روغن کاری خشک مجهز بود تا بتواند ساعت‌ها در دورهای بالا بدون آسیب دوام بیاورد. نتیجه کار، یک موتور 6 سیلندر خطی بود که تا 9000 دور در دقیقه می‌رسید که یعنی هزار دور بالاتر از سقف استاندارد RB26.
بدنه 400R صرفاً جنبه ظاهری نداشت. این خودرو به کاپوت فیبرکربن، گلگیرهای پهن‌تر و آیرودینامیک ارتقایافته مجهز بود تا هوای بیشتری به ترمزها و اینترکولرها هدایت شود. ساب‌فریم‌ها و سیستم تعلیق سفت‌تر باعث می‌شد خودرو در سرعت‌هایی که اکثر اسپرت‌های دهه 90 را ناپایدار می‌کرد، محکم و پایدار باقی بماند. همچنین سیستم چهارچرخ محرک، ضرایب دنده و شاسی با هم هماهنگ شده بودند تا کشش مکانیکی قابل لمس را به راننده منتقل کنند.
- جهان نوین آریا قیمت جدید نیسان سیلفی وارداتی را اعلام کرد
- آیا خودروهای نیسان پس از 160 هزار کیلومتر، همچنان قابل اعتماد هستند؟ نظر مالکان را بخوانید
جنگ نیسان و تویوتا: سوپرا در برابر جی تی آر
اگر 400R را پروژه جاه طلبانه نیسان بدانیم، تویوتا سوپرا نسل چهارم توئین توربو رقیب اصلی آن در همان دوران بود. رقابت این دو خودرو، بخش مهمی از تاریخ خودروهای اسپرت ژاپنی را رقم زد؛ لحظه‌ای که نشان داد ژاپن می‌تواند با بهترین‌های اروپا رقابت کند. هر دو خودرو نمونه‌ای از اوج مهندسی 6 سیلندر خطی ژاپنی بودند. موتور 2JZ-GTE سوپرا در یک سمت و RB-X GT2 400R در سمت دیگر قرار داشتند.
هر دو پیشرانه به شهرت خاصی دست یافتند، اما نحوه انتقال قدرت کاملا متفاوت بود: سوپرا روی تعادل، نرمی و ناحیه قدرت مناسب برای خیابان و پیست تمرکز داشت، در حالی که 400R تیزتر بود و برای شتاب‌گیری طولانی و پایداری در سرعت‌های بالا طراحی شده بود.
تفاوت در گیربکس هم کاملا مشخص بود. سوپرا از گیربکس 6 سرعته دستی با نسبت‌های طولانی استفاده می‌کرد که پس از رهاسازی قدرت، سرعت نهایی 285 کیلومتر بر ساعت را امکان‌پذیر می‌کرد. 400R اما مجهز به گیربکس 5 سرعته دستی با نسبت‌های کوتاه‌تر بود که با سیستم AWD هماهنگی کامل داشت. هرچند یک دنده کمتر داشت، اما شتاب مستقیم و قدرت خالص آن، این محدودیت را جبران می‌کرد.
البته آیرودینامیک و وزن هم نقش بزرگی در این رقابت داشتند. سوپرا با بدنه‌ای صاف و وزن کمتر، خودرویی آرام و راحت برای استفاده روزمره بود، اما 400R با عرض بیشتر، شاسی سفت‌تر و آیرودینامیک الهام گرفته از مسابقه، در سرعت‌های بالا عملکردی بی‌نظیر ارائه می‌کرد و پایداری و چسبندگی داشت که کمتر خودرو اسپرت دهه 90 از آن برخوردار بود.