گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
طبق گزارش جدید پایگاه دادههای جهانی Numbeo، ایران در رتبهبندی جهانی کیفیت زندگی در سال 2025، در میان 10 کشور آخر قرار گرفت.
بر اساس تازهترین گزارش منتشرشده از سوی پایگاه دادههای جهانی Numbeo در سال 2025، ایران در رتبهبندی جهانی کیفیت زندگی در جایگاه ۸۴ از میان ۸۹ کشور جهان قرار گرفته و عملاً در میان کشورهای دارای پایینترین کیفیت زندگی، ششمین رتبه از انتها را به خود اختصاص داده است. در این ارزیابی، شاخصهای مختلفی همچون وضعیت اقتصادی، هزینههای زندگی، سطح دستمزدها، کیفیت خدمات عمومی، شرایط بازار مسکن، شاخص پاکیزگی و وضعیت محیطزیست، امنیت اجتماعی، زیرساخت حملونقل و رضایت عمومی از زندگی روزمره مورد بررسی قرار گرفتهاند.
دلایل سقوط ایران در رتبهبندی جهانی کیفیت زندگی
در گزارش سال ۲۰۲۵ از رتبهبندی جهانی کیفیت زندگی، ایران بهدلیل مجموعهای از ضعفهای ساختاری در حوزههای اقتصاد خانوار، مسکن، محیطزیست و خدمات عمومی، در میان ۸۹ کشور مورد بررسی در جایگاه ششم از پایینترین سطح کیفیت زندگی قرار گرفته است. افزایش پیوسته بهای مسکن، رکود در بازار کار و افت چشمگیر قدرت خرید خانوارها موجب شده است بسیاری از خانوادهها بخش قابلتوجهی از درآمد خود را صرف هزینههای اولیه معیشت کنند، بیآنکه توان مالی لازم برای تأمین مسکن مناسب را داشته باشند.
نسبت قیمت مسکن به درآمد خانوار در شهرهای بزرگ به سطوحی بیسابقه رسیده و مسیر خانهدار شدن برای طبقات متوسط و حتی بخشی از قشر مرفه نیز به امری دشوار و درازمدت بدل شده است. از سوی دیگر روند کند نوسازی بافتهای فرسوده و زیرساختهای شهری بهویژه در کلانشهرهایی چون تهران، مشهد و شیراز موجب افزایش فشار بر خدمات عمومی و کاهش محسوس کیفیت زندگی شهری شده است.
- این کشورها بزرگترین قدرتهای گردشگری در جهان هستند
- خلبانان جنگنده در کشورهای مختلف چقدر حقوق میگیرند؟
- بهترین کشورهای جهان برای تعادل کار و زندگی در سال 2025؛ جایگاه ایران کجاست؟
فرسودگی تاسیسات شهری، کمبود فضاهای عمومی، افزایش آلایندههای محیطی و ضعف در مدیریت پسماند، همگی بر شاخص سلامت و رضایت شهروندان تأثیر منفی گذاشتهاند. در همین حال، رشد جمعیت شهری بدون هماهنگی با ظرفیتهای زیربنایی موجود باعث شده تا الگوی گسترش شهری بهجای بهبود دسترسی و کیفیت زندگی، با تراکم بیش از حد و آلودگی هوا همراه شود.
در حالیکه روند نزولی کیفیت زندگی در ایران طی سالهای اخیر از سوی شاخصهای بینالمللی بارها تأیید شده است، تازهترین گزارش پایگاه جهانی Numbeo در سال 2025 تصویری دقیقتر از شکاف قابل توجه میان کشورها در زمینه رفاه و زیست شهری ارائه میدهد. در ادامه این آمار باید گفت که زیرساختهای حملونقل، شبکه خدمات شهری و کیفیت هوای کلانشهرها با فرسودگی و ناکارآمدی مقابله میکنند؛ وضعیتی که نهتنها هزینههای اقتصادی بلکه رفاه روانی و جسمی شهروندان را تحت تأثیر قرار داده است.
ترافیک سنگین، آلودگی هوا، کمبود ناوگان حملونقل عمومی، ضعف در مدیریت پسماند و فرسودگی شبکههای آب و فاضلاب از عوامل اصلی است که شاخصهای زندگی شهری را بهطور قابل توجهی تضعیف کردهاند.
لوکزامبورگ و سوئیس در صدر کیفیت زندگی
در سوی دیگر این مقیاس، کشورهایی همچون لوکزامبورگ، هلند، دانمارک، عمان، سوئیس، فنلاند و نروژ در صدر جدول کیفیت زندگی قرار دارند. نقطه اشتراک این کشورها، عملکرد مستمر و قوی در ۹ زیرشاخص کلیدی از جمله ثبات اقتصادی، درآمد سرانه بالا، امنیت اجتماعی، سلامت عمومی، زیرساختهای کارآمد، آموزش باکیفیت، پاکیزگی محیطزیست و شفافیت نهادی است. در این کشورها حملونقل عمومی گسترده و استاندارد، دسترسی آزاد به خدمات درمانی و تعهد دولتها به توسعه پایدار سبب شده زندگی روزمره شهروندان از فشارهای اقتصادی و زیستمحیطی تا حد زیادی مصون بماند.
- بزرگترین ارتش های اروپا متعلق به کدام کشورها است؟
- قیمت اینترنت در جهان: کدام کشورها گرانترین و ارزانترین اینترنت را دارند؟
- مقایسه کشورهای مختلف؛ باید چند ساعت کار کنیم تا بتوانیم آیفون 17 را بخریم؟
در مقابل، کشورهای انتهایی جدول مانند نیجریه، ونزوئلا، بنگلادش، سریلانکا، مصر، ایران، پرو، کنیا، ویتنام و فیلیپین با مجموعهای از چالشهایی مواجه هستند که کیفیت زندگی را بهشدت پایین نگه میدارد. این مشکلات شامل قدرت خرید پایین، تورم مزمن، نوسانهای ارزی، دسترسی محدود به خدمات بهداشتی و درمانی، فساد اداری، بیثباتی سیاسی و ضعف مدیریتی در توسعه شهری میشود.
در بسیاری از این کشورها هزینههای زندگی بهویژه در بخش مسکن و خوراک، بهمراتب فراتر از توان درآمدی خانوارها است. افزایش سریع قیمتها، رکود دستمزدها و افت ارزش پول ملی، فشار روانی قابلتوجهی بر طبقه متوسط و قشرهای کمدرآمد وارد کرده و شکاف اجتماعی را عمیقتر ساخته است. افزون بر این، ترافیک مزمن، آلودگی شدید هوا، زیرساختهای فرسوده و ضعف در برنامهریزی شهری عملاً شاخص سلامت عمومی و رضایت از زندگی را کاهش دادهاند.