گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
فناوری مدرن، خودروهای عضلانی را رامتر و قابلاعتمادتر کرده است؛ اما برخی لذت رانندگی در نسخههای کلاسیک را ترجیح میدهند.
فرض کنید پشت فرمان یک شِلبی کبرا ۴۲۷ سوپر اسنیک مدل ۱۹۶۶ نشستهاید؛ هیولایی تمامعیار با بیش از ۸۰۰ اسب بخار قدرت، بدون کوچکترین کمک از فناوریهای مدرن. این خودرو نه ترمز ABS دارد، نه ایربگ و نه سامانه کنترل کشش. برخی آن را «تله مرگ» مینامند، زیرا کوچکترین اشتباه در آن یعنی لغزیدن به سوی فاجعه ولی برای رانندگان اصیل، همین خطر بخشی از لذت است.
در مقابل، خودروهای عضلانی مدرن مثل دوج چلنجر هلکت یا فورد موستانگ GT500 با قدرتهایی حتی بیشتر، مجهز به مجموعهای از سیستمهای هوشمند ایمنی و کنترل پایداری هستند که به راننده اجازه میدهند از شتاب انفجاری بدون ترس از چپ شدن لذت ببرد. این ماشینها سریعتر و مطمئن هستند، اما برخی معتقدند تجربه ناب رانندگی در همین نبرد بیواسطه میان انسان و ماشین است، نه در دخالت نرمافزارها.
به همین دلیل است که در دنیای خودرو برخی عاشق حس خام و بیواسطه خودروهای عضلانی کلاسیک هستند و برخی طرفداران تکامل مهندسی مدرن هستند که رانندگی را ایمنتر، آسانتر و کنترلپذیرتر کرده است. با این حال لذت رانندگی در خودروهای عضلانی کلاسیک و مدرن چه تفاوتی دارد و در این نبرد کدامیک پیروز میشود؟
چگونه خودروهای عضلانی به اسطوره تبدیل شدند؟
همهچیز از یک روز آرام در جادههای پیچدرپیچ کوهستان آغاز شد. کارول شلبی افسانهای پشت فرمان کبرا ۴۲۷ خود نشسته بود؛ غرش پیشرانه ۴۵۰ اسببخاری V8 زیر کاپوت، هر متر از مسیر را چون طعمهای شکار میکرد. اما در میانه مسیر، چیزی غرورش را جریحهدار کرد: یک فراری ۲۵۰ با قدرتی بهمراتب کمتر، در پیچها همچنان سایه به سایه حرکت میکرد. برای مردی که با طراحی فورد GT40، نام آمریکا را در لمان بر قله اروپا ثبت کرده بود، این یک شکست کوچک اما غیرقابلقبول بود.
شلبی با چهرهای جدی به کارگاه بازگشت و جملهای گفت که در تاریخ ماندگار شد: «قدرت بیشتر، خیلی بیشتر!» نتیجه آن فرمان شاید دیوانهوارترین پروژه تاریخ خودروهای عضلانی بود. مهندسان فورد دو سوپرشارژر غولپیکر را بر روی موتور ۷.۰ لیتری V8 سوار کردند و به ۸۰۰ اسب بخار قدرت در خودرویی که تنها کمی بیش از یک تُن وزن داشت رسیدند.
- 5 ترند قدیمی خودرو که دوست داریم دوباره احیا شوند
- پیشگامان قرن بیستم: بهترین خودروها از سال 1901 تا 1925
- 5 خودروی دهه 80 که در حال حاضر بهطور وحشتناکی باارزش شدهاند
این ترکیب انفجاری از توان و سبکی، چیزی شبیه به قرار دادن راکت در کالبد یک خودرو خیابانی بود. شلبی کبرا ۴۲۷ سوپر اسنیک حالا دیگر یک خودرو نبود، بلکه یک افسانه مهارنشدنی بود که ترکیبی از خشم، استعداد مهندسی و دیوانگی ناب آمریکایی را ارائه میکرد. این ماشین فقط سریع نبود و به نوعی یادآور فلسفهای بود که میگفت ماشین باید ترسناک باشد، نه رام.. سوپر اسنیک بعدها با تیراژ بسیار محدود (تنها دو دستگاه) ساخته شد و هنوز هم نماد بیحدومرزی شلبی در تعریف قدرت خالص است.
جدال ابدی میان هیجان خام و رانندگی ایمن
برای درک تفاوت میان هیجان خام و مهندسی رامشده مدرن، باید به نقطهای از تاریخ بازگردیم که کنترل ماشینها تنها به دستان راننده وابسته بود. در سال ۱۹۹۰، شورلت کوروت C4 ZR-1 معرفی شد که برای زمان خود حکم انفجار تکنولوژی آمریکایی در برابر مهندسی اروپایی را داشت. قلب این هیولا، یک موتور V8 تمام آلومینیومی بود که با همکاری شرکت بریتانیایی لوتوس توسعه یافت که با قدرت ۳۷۵ اسب بخار و واکنشی آنی به کوچکترین فشار روی پدال گاز یک شاهکار محسوب میشد.
در دو سال نخست تولید، این کوروت فاقد کنترل کشش بود. هر پیچ جاده به میدان نبردی میان راننده و ماشین تبدیل میشد و هر لغزش کوچک میتوانست مرز میان لذت و فاجعه را جابهجا کند. اما امروز، جهان خودروسازی در جستوجوی آیندهای متفاوت است. کوروت ZR1X هیبریدی آینده قرار است ۱۲۵۰ اسب بخار قدرت تولید کند که نشان میدهد تا چه اندازه فناوری میتواند قدرت را مهار کند. با وجود تمام سیستمهای ایمنی، پایداری فعال و کنترل هوشمند، این خودرو نه تنها سریعتر، بلکه امنتر از هر کوروتی در تاریخ خواهد بود.
بااینحال آیا این قدرت خالص مهارشده هنوز هم لبخند رضایت از رانندگی کوروت ۱۹۹۰ را بر لب مینشاند؟ برای پاسخ، کافی است داستان معروفی از دهه شصت میلادی را به یاد آوریم؛ زمانیکه روزنامهنگاری خودرویی در حال آزمایش فراری 250 GT کلاسیک بود. در هنگام رانندگی در یکی از پیچهای تند، چرخهای عقب خودرو کنترل را از دست میدهند، ماشین به لغزش میافتد و روزنامهنگار با تقلا فرمان را تنظیم میکند و با واکنش غریزی از برخورد به چند درخت جان سالم بهدر میبرد.
اما در نهایت، فراری سرخورده و ناتوان به درون دریاچه سقوط میکند. آنجا اثبات شد که رانندگی کلاسیک چیزی فراتر از اعداد و دادههاست و اراده و شانس نیز در آن دخیل است. در مقابل، اگر همین سناریو را امروز با یک فراری ۲۹۶ GTB تصور کنید، حتی قبل از اینکه چرخها لغزش را آغاز کنند، الگوریتمهای کنترل کشش، پایدارکننده الکترونیکی و سیستم ترمز هوشمند، فاجعه را پیش از به وقوع پیوستن نابود میکند. راننده تنها صدای نرم تایرها را میشنود و ماشین مطیع باقی میماند.
آخرین نفس خودروهای عضلانی در جهان دیجیتال
در روزگار امروز، مرز تعریف خودروی عضلانی دیگر محدود به کوپههای دو در آمریکایی نیست و این واژه اکنون به قلمرو شاسی بلندها و پیکاپهای عظیمالجثه نیز نفوذ کرده است. صنعت خودرو یاد گرفته است که قدرت را با کاربرد تلفیق کند و هیولاهایی بسازد که هم توان بکسل یک قایق سنگین را دارند و هم میتوانند صفر تا صد را در چند ثانیه طی کنند.
اما در میان این حجم از فناوری هنوز نامهایی چون فورد موستانگ GTD یا کادیلاک CT5-V بلکوینگ بهعنوان آخرین نگهبانان روح دوران کلاسیک پایدار هستند. خودروهایی که با وجود گیربکس دستی، پیشرانه پرخروش و کابینی فاقد تکنولوژیهای دیجیتالی، نوعی شور رانندگی اصیل را زنده نگه میدارند.
- چرا سوپرکارهای امروزی به اندازه خودروهای عضلانی کلاسیک هیجانانگیز نیستند؟
- گرانترین خودروهای عضلانی آمریکایی تاریخ؛ با اسطورههای میلیون دلاری آشنا شوید
- شلبی سوپر اسنیک R مدل 2026 در قامت یک هیولای 850 اسب بخاری معرفی شد
با این حال اکثریت قریببهاتفاق خودروهای پرقدرت امروزی دیگر به دنیای سامانههای هوشمند تعلق دارند؛ موتورهای هیبریدی توربوشده با پاسخ لحظهای، گیربکسهای دوکلاچهای که سریعتر از هر انسانی دنده عوض میکنند و سیستمهای کنترل پایداری که هر بیاحتیاطی را پیش از فاجعه خنثی میسازند. این خودروها باورنکردنی سریعاند، بینقص مهندسی شدهاند و میتوانند مسیر پیست را با دقت طی کنند، اما در عین حال، بخشی چیزی از احساس رانندگی را در خود پنهان کردهاند.
اگر هدف سوار شدن یک خودرو تنها تجربه ناب رانندگی باشد، هیچ خودرو مدرنی نمیتواند جایگزین صدای خشمگین موتورهای کلاسیک یا لرزش بیرحمانه شاسی در زیر پا شود. رانندگی با چنین ماشینهایی چیزی شبیه به دوئل با مرگ است و رقصی میان مهارت و شجاعت را ارائه میدهد. اما درست در همین مرز میان کنترل و آشوب است که معنای واقعی لذت رانندگی متولد میشود. در نهایت باید گفت که ماشینهای امروز شاید سریعتر، روانتر و هوشمندتر باشند، اما ماشینهای دیروز روح داشتند و روح، چیزی نیست که بتوان آن را با نرمافزار بازسازی کرد.