آیا ناپدید شدن ستاره ها کار موجودات فضایی است؟

موجودات فضایی‎ که میان کهکشان‎ها سفر می‎کنند، بدون شک از تکنولوژی و علم بسیار بالایی برخوردار هستند. این تکنولوژی که سبب ساخته شدن سفینه‎های غول پیکر شده است، به سوخت و انرژی زیادی نیاز دارد. به راستی چه چیزی توانایی ایجاد این حجم از انرژی را دارد؟ شاید این موضوع با ناپدید شدن ستاره ها ارتباط داشته باشد ؟

تفاوت میان یک تکنولوزی پیشرفته با سحر و جادو قابل تشخیص نیست. هر چه از زمان می‎گذرد و ما به علم جدیدی دست می‎یابیم، این جمله بسیار مشهور از آرتور سی کلارک را بهتر درک می‎کنیم. اما روند پیشرفت ما که برای خودمان هیجان انگیز نیست! پس برای درک این جمله بهتر است به سراغ یوفوهایی که همچون ماهی در آسمان آزادانه حرکت می‎کنند، برویم. حتما یوفولوژیست‎ها و شاهدان عینی برخورد با یوفوها، جمله کلارک را با گوشت و خون خود درک کرده‎اند!

ماهواره سوهو که وظیفه بررسی دائم خورشید را دارد، داستان‎های زیادی از یوفوهای فوق پیشرفته برای ما زمینی‎ها ارسال کرده است. تصاویر و ویدویی‎هایی که همچون شواهد بسیار دیگر توسط ناسا و دانشمندان بزرگ دنیا سرکوب شدند. هر کاری که انجام شود، تغییری در صورت مسئله ایجاد نمی‎کند. سوهو شواهد و سرنخ‎های زیادی از نوع پیشرفته سوخت خورشیدی به ما داده است. باید از خود بپرسیم که چرا یک یوفو و سفینه مادر باید تا این حد به خورشید نزدیک شود؟

ابتدا بگذارید مطلبی را برای دوستانی که نمی‎دانند، توضیح بدهم. منطقه سبز به مکان و مداری می‎گویند که سیاره‎ای در آن قرار داشته و به دلیل فاصله مناسب با ستاره میزان خود، توانایی ایجاد حیات را دارد. این منطقه سبز برای منظومه شمسی، متعلق به دو سیاره زمین و مریخ است. طی میلیون‎ها سال آینده، هنگامی که خورشید با آغاز مرگ خود دچار گسترش دیوانه‎واری می‎شود، منطقه سبز به سیاراتی همچون مشتری و زحل سپرده می‎شود. در این زمان، زمین و مریخ مدت‎هاست که توسط خورشید بلعیده شده‎اند. با این تفاسیر، فاصله مناسب از ستاره‎ها بسیار حساس می‎باشد. حیات، موردی آسیب پذیر است که در هر شرایطی شکل نمیگیرد و نمی‎تواند به بقای خود ادامه دهد.ناپدید شدن ستاره ها

متوجه شدیم که حتی برای بقای خودمان هم که شده باید در فاصله مناسبی از ستاره‎ها قرار بگیریم. پس حالا که در فاصله مناسب قرار داریم و به تکنولوزی‎های خوبی دست یافته‎ایم، استفاده از نور و گرمای خورشید به عنوان سوخت و انرژی تجدید پذیر، گزینه مناسبی است. اما مقدار زیادی ار انرژی خورشیدی در زمین هدر می‎رود و ما قادر به استفاده نیمی از آن هم نیستیم. پس تکلیف چیست؟ صفحه‎های خورشیدی به سیاره ناهید ارسال کنیم؟ با مشکل دمای ذوب چه کار کنیم؟

باری دیگر به موضوع باز می‎گردیم. ماهواره سوهو سالیانه هزاران یوفو در فاصله بسیار نزدیکی از خورشید مشاهده می‎کند. موجودات فضایی که میلیون‎ها سال از ما پیشرفته‎تر هستند و توانایی ساختن سفینه‎‎ای با این درجه از تحمل دما هستند، از میزان ارزش انرژی خورشیدی خبر ندارند؟ مسلما بیش از آنچه که ما بتوانیم تصور کنیم، می‎دانند و در این راستا، هزاران فناوری جدید خلق کرده‎اند تا میزان دریافت انرژی را به حداکثر برسانند.

اما سوال این است، آیا تنها دریافت تابش خورشید برای تامین انرژی سفینه به اندازه ماه کافی است؟ بحثی که این روز‎ها باری دیگر به صدر جدول مباحث مورد علاقه دانشمندان بازگشته، علت ناپدید شدن ستاره ها می‎باشد. خورشید از ستاره‎های نسبتا کوچک کیهان قلمداد می‎شود، پس چه چیزی عامل ناپدید شدن ستاره ها در کیهان است؟

آیا ناپدید شدن ستاره ها کار موجودات فضایی است؟

می‎دانیم که سیاه‎چاله‎ها توانایی بلعیدن کامل یک ستاره را داردند اما این امر در عرض چند ثانیه رخ نمی‎دهد و آثاری از خود به جا می‎گذارد. به صورت کلی، دانشمندان متوجه می‎شوند که این اتفاق توسط سیاه چاله‎ای رخ داده است. اما مواردی نیز وجود دارند که یک ستاره بدون هیچ علتی و به صورت ناگهانی ناپدید می‎شود. علت این دسته از حوادث چیست؟

این اتفاقات نخستین بار با ستاره‎ای به‎نام «تبی» (Tabby) شروع شد. دانشمندان متوجه افت میزان روشنایی و درخشش این ستاره و ناپدید شدن آن شدند، بدون این که آثاری از برخورد یک سیاه چاله با آن پیدا شود. این اتفاق باعث توجه تمامی اختر شناسان شد، چرا که هیچ علت و توجیح علمی‎ای برای این نوع از مرگ ستاره وجود ندارد و به صورت کلی، چیزی که ما از مرگ ستاره می‎دانیم بسیار با این اتفاق فرق دارد!

طبق معمول فرضیات زیادی برای این پدیده ارائه شد و در میان این فرضیات ، دانشمندانی که ترس از تمسخر دیگران نداشتند شروع به گمانه‎ زنی‎هایی حول وجود حیات فرازمینی بسیار پیشرفته در نقاط دور کردند. آن‎ها اعتقاد داشتند که تکنولوژی و دستگاه‎هایی فوق پیشرفته ممکن است این ستاره‎ها را احاطه کرده و از آن‎ها جهت تامین انرژی تغذیه نماید.پس از آن بود که محققان شروع به بررسی و نقشه برداری از حدود ۳۰۰ هزار ستاره کردند که اگر در بررسی های آینده ستاره ای بطور ناگهانی ناپدید شد متوجه این تغییرات شوند.

آقای جی اولسان از دانشگاه ایالت بویس آیداهو که در این پروژه مشغول به کار است در این باره اذعان داشت:

انجام این کار برای ما معقولانه است. یک جستجو با برنامه ریزی دقیق و سنجیده جهت کشف و مطالعه موارد غیر معمول که امکان دارد در گذر زمان اطلاعاتی را از دیدگاه ما پنهان کرده باشد. اکنون تحقیقات ما محدود است اما می‎تواند بیانگر علت چیزی که مشاهده کردیم، باشد.

تمامی این موارد می‎تواند مشاهدات سوهو را توجیح کند. اما علت ترس دانشمندان برای برخورد با موجوداتی که ناممکن را ممکن می‎سازند، عجیب است! این موجودات به قدری به ما اهمیت می‎دهند که تنها با نزدیک شدن به خورشید، انرژی خود را تامین می‎کنند که بدون شک برایشان کافی نیست. آن‎ها می‎دانند که ما برای ادامه حیات به خورشید نیاز داریم و در صورت بروز اختلال و تغییر، در عرض چند ثانیه نابود می‎شویم. در نتیجه می‎توان نگرانی این دسته از دانشمندان همچون استیون هاوکینگ را بی دلیل دانست. موجوداتی که توانایی سفر با سرعت نور و ناپدید کردن ابر ستاره‎های دنیا را دارند، نیازی به سیاره کوچک و خورشید ما ندارند. شاید اگر قرار بود به دست یوفوها نابود شویم، مدت‎ها قبل از صحنه کیهان به روش‎های مختلف محو شده بودیم.

نظر شما در مورد نظریه ناپدید شدن ستاره ها توسط موجودات فضایی چیست ؟