چرا اتومبیل های خودران از رانندگی انسان‌ها مطمئن‌تر هستند؟

خودروسازان و کمپانی‌های فناوری به شدت در حال رقابت با یکدیگر هستند تا بتوانند نخستین نسل از اتومبیل های خودران را به جاده‌ها بیاورند. فورد، جی ام، تسلا، لیفت، گوگل و بسیاری دیگر از کمپانی‌های مطرح جهان، همگی در حال تلاش برای رقم زدن این اتفاق هستند و به طور کلی اگر تبلیغات انتشار یافته توسط آن‌ها را ببینیم، همگی عرضه این وسایل نقلیه مدرن را تا 5 سال دیگر پیش‌بینی می‌کنند.

در همین راستا شرکت “Goldman Sachs” برآورد کرده است تا سال 2030 میلادی، بیش از 60 درصد وسایل نقلیه در حال رفت و آمد در خیابان‌های ایالات متحده را اتومبیل های خودران تشکیل می‌دهند.

در حالی که تمامی این کمپانی‌ها بنا به دلایل خاص خود بر روی این تکنولوژی سرمایه‌گذاری کرده‌اند، تمامی آن‌ها این را تایید می‌کنند که اتومبیل های خودران می‌توانند در مجموع امنیت بیشتری را به سرنشینان این خودروها ببخشند. اما واقعا آیا شما این ریسک را به جان می‌خرید تا در یک اتومبیل بدون راننده، فرمان و حتی پدال ترمز بنشینید؟ به نظر شما این خودروها ایمن‌تر از خودروهای فعلی هستند؟ در این مطلب قصد داریم کمی بیشتر این موضوع را بررسی کنیم. در ادامه با گجت نیوز همراه باشید.

سنسورها

اتومبیل های خودران همگی طراحی شده‌اند تا قابلیت‌هایی فراتر از یک انسان را برای ما به ارمغان آورند. آن‌ها شامل مجموعه‌ای از سنسورها هستند که به کمک آن‌ها هزاران داده از محیط اطراف را دریافت می‌کند و به طور مداوم این داده‌ها بسته به تغییر شرایط محیطی، تغییر می‌کنند.

اساسا شرکت‌های توسعه‌دهنده اتومبیل های خودران قصد دارند چگونگی رانندگی یک انسان را همراه با این سنسورها به بهترین شکل ممکن بازسازی کنند.

شما به عنوان یک انسان باید حواس، چشم، گوش و گاهی اوقات حس لامسه خود را برای رانندگی در جاده‌ها به کار بگیرید. با کنار هم گذاشتن تمامی اینها و سپس فرستادن اطلاعات به مغز، شما تصمیم می‌گیرید که آیا همین حالا باید پای خود را بر روی پدال گاز بگذارید و یا باید ترمز بگیرید! «دنی شاپیرو» (Danny Shapiro)، مدیر ارشد واحد کسب و کار خودرو شرکت انویدیا در این باره می‌گوید:

در یک اتومبیل خودران، به جای یک راننده از این حسگر‌ها استفاده خواهد شد.

برخی از این سنسورهای استفاده شده در اتومبیل های خودران شامل دوربین‌ها، رادار، لیزر، التراسونیک، جی پی اس و تکنولوژی نقشه‌برداری می‌شوند. تمامی این‌ها دارای نقاط ضعف و قوت متفاوتی هستند، اما در اصل آن‌ها بسیاری از داده‌ها را به خودرو شما منتقل می‌کنند.

مغز متفکر

همانطور که گفته شد، تمامی این داده‌ها جمع‌آوری می‌شوند و سپس به سیستم کامپیوتر خودرو یا «مغز» آن ارسال می‌شود. این داده‌ها پردازش شده تا ماشین بر اساس آن‌ها تصمیم گیری کند.

یکی از شرکت‌های پیشرو در ساخت مغز متفکر اتومبیل های خودران، تولیدکننده معروف چیپ‌ها یعنی انویدیا است. در واقع بد نیست بدانید سیستم اتوپایلوت اتومبیل‌های تسلا از چیپ Drive PX2 شرکت انویدیا استفاده می‌کند که در حال حاضر مدرن‌ترین سیستم کامپیوتر مخصوص اتومبیل های خودران است.

درایو پی ایسک 2، یک پلتفرم کامپیوتری قدرتمند به اندازه یک پلاک است که از آخرین تراشه و نرم افزار شرکت انویدیا بهره می‌برد و در آینده از آن برای بخش کامپیوتری اتومبیل های خودران استفاده خواهد شد. به گفته شاپیرو، این کامپیوتر، محیط اطراف را برای خود سه‌بعدی‌سازی می‌کند و بدین صورت می‌تواند مدیریت کند. وی ادامه داد:

در مغز یک ماشین، همه چیز شبیه به یک بازی ویدیویی به نظر می‌رسد. ما اساسا جهان واقعی را در یک فضای مجازی سه ‌بعدی بازآفرینی کرده‌ایم.

لازم به ذکر است برای انجام این کار، انویدیا و سایر کمپانی‌های توسعه‌دهنده فناوری‌های رانندگی، از چیزی به نام یادگیری ماشین استفاده می‌کنند.

چگونه می‌آموزند؟

یادگیری ماشین، یک راه برای فهماندن الگوریتم‌ها از طریق مثال‌ها و تجربیات خواهد بود و کمپانی‌های مختلفی این روزها از آن برای توسعه محصولات و خدمات خود استفاده می‌کنند؛ به عنوان مثال نتفلیکس و آمازون هر دو از یادگیری ماشین برای استفاده می‌کنند تا بتوانند بر اساس علایق، فیلم‌های تماشا شده و یا خریداری شده شما، عناوین دیگری را نیز پیشنهاد دهند.

بنابراین، یک اتومبیل بدون راننده، برای یادگیری نیازمند آن است که شما پشت فرمان آن بنشینید، صدها کیلومتر با آن بپیمایید تا سنسورها اطلاعات مختلف مورد نیاز را دریافت کنند. شاپیرو در‌این‌باره می‌گوید:

کامپیوتر در ابتدا، چیز زیادی نمی‌داند و ما باید همانند یک آموزگار به آن آموزش دهیم. بنابراین هر گونه که به آن آموزش دهیم، می‌توانیم انتظار داشته باشیم تا همان گونه عکس‌العمل نشان دهد. به عنوان مثال باید عابرین پیاده را به آن نشان دهیم. اما خب به طبع نمی‌شود میلیون‌ها عابر پیاده در حال تردد را یکی یکی به آن نشان داد، چرا که هر کدام از ویژگی‌های متفاوتی برخوردارند.

به همین خاطر، داده‌هایی که ما اغلب به آن‌ها منتقل می‌کنیم، به جای تصاویر، واژگان خواهند بود تا بتواند همه موارد مشابه آن‌ها را نیز تشخیص دهد. ما همین کار را به جز عابرین پیاده بر روی دوچرخه سواران، اتومبیل و کامیون در شرایط جوی متفاوت نیز انجام می‌دهیم. مجموعه‌ای از این اطلاعات، درک درستی را به کامپیوتر می‌رساند و به آن کمک می‌کند تا در صورت مواجه شدن با آن‌ها، چه عکس‌العملی را می‌بایست انجام دهد.

شاید این قضیه کمی پیچیده باشد، اما وقتی کمی به آن فکر کنید، متوجه می‌شوید که نقاط مشترک زیادی بین یادگیری انسان و ماشین وجود دارد. وقتی شما متولد می‌شوید، هیچ چیزی نمی‌دانید. اما والدین شما یا هر کس دیگری، بارها و بارها اشیا مختلف و انسان‌های مختلف را برای شما مشخص می‌کنند تا بتوانید آن‌ها را به خاطر بسپارید.

مهارت‌های رانندگی اتومبیل های خودران (رانندگان فوق بشری)

زمانی که یک کامپیوتر ساخته می‌شود، در مغز خودرو شما بارگذاری شده و به سایر سنسورهای ماشین مرتبط می‌شود تا بتواند مدل‌هایی از خودروهای محیط واقعی را در خود بازسازی کند.

خودرو از این مدل برای تصمیم‌گیری در خصوص چگونگی پاسخگویی به اتفاقات در موقعیت‌های مختلف استفاده می‌کند. از آنجایی که در اطراف خودروها مملو از سنسورهای مختلف است، دسترسی مناسب به داده‌ها باعث می‌شود تا راننده فوق بشری درون کامپیوتر اتومبیل های خودران بتواند تصمیم بهتری را نسبت به رانندگان واقعی خودروها کند. شاپیرو عنوان می‌کند:

عواملی در اینجا وجود دارد که باعث روشنگری هرچه بیشتر می‌شود. به عنوان مثال، اگر شما یک خودرو در کنار خیابان پارک شده باشد شما با خیال راحت از کنار آن عبور می‌کنید. اما اگر متوجه کمی باز بودن درب آن شوید و شخصی داخل آن خودرو باشد، خب انتظار می‌رود که هر لحظه شخص داخل ماشین، درب آن را باز کند و یا از اتومبیل خود خارج شود و به همین دلیل شما احتیاط خواهید کرد؛ اما شاید شما متوجه این قضیه نشده‌اید و همین باعث بروز تصادف شود.

پس در اینجا زمانی که سنسورهای اتومبیل این قضیه را احساس کنند، سرعت خودرو را کمی آرام می‌کنند و به واسطه زاویه دید 360 درجه‌ای که به پردازنده اصلی کامپیوتر ارائه می‌دهند، می‌تواند با ردیابی اشیا متعدد اطراف شما، بهترین تصمیم را بگیرد. بدون شک این تصمیم‌گیری فارغ از هیچگونه حواس‌پرتی احتمالی سنسورها (بر خلاف انسان‌ها) می‌تواند به مراتب دقیق‌تر از هر انسانی باشد.