کشف آب در لکه سرخ مشتری اخترشناسان را شگفت زده کرد

کشف آب در لکه سرخ مشتری معمای این لکه بزرگ و به طور کلی سیاره مشتری را پیچیده تر کرد، زیرا قرنهاست که ستاره شناسان با این معما دست و پنجه نرم می کنند که براستی ترکیبات شیمیایی این سیاره چیست و روند شکل گیری آن به چه صورت بوده است؟

پژوهشگران در ناسا اخیرا به روشی دست یافته اند که با استفاده از آن می توانند ترکیبات شیمیایی سیاره مشتری را شناسایی کنند. آنان با استفاده از این روش موفق به کشف آب در سیاره گازی مشتری شدند.

آنان در مطالعات اخیر خود بر روی لکه سرخ مشتری متمرکز شدند و می خواستند بدانند اصلی ترین عناصر شیمیایی که در این لکه وجود دارد شامل چه مواردی می شود. فناوری های مادون قرمز به آنها این امکان را داد تا به مطالعه ابرها در عمق لکه سرخ مشتری بپردازند.

از طریق این پژوهش در نهایت به این نتیجه تاثیر گذار دست یافتند که در این قسمت از سیاره آب و مونواکسید کربن وجود دارد. همچنین منجمان ناسا دریافتند که میزان اکسیژن موجود در مشتری بین دو تا نه برابر اکسیژن خورشید است. فضاپیمای جونو در حال حاضر مشغول مطالعه بر روی لایه های عمیق تر اتمسفر مشتری است تا به طور کامل وجود آب بر روی سیاره را تایید کند.

کشف آب در لکه سرخ مشتری از قبل پیش بینی شده بود

پژوهشگران و ستاره شناسان عقیده دارند اقمار سیاره مشتری در بر دارنده مقادیر بسیار عظیمی از یخ هستند، بر این اساس وجود آب در مشتری نباید چندان تعجب برانگیز باشد و کشف آب در لکه سرخ مشتری از قبل قابل پیش بینی بود.

به یقین همه شما می دانید که سیاره مشتری در عین حال که پنجمین سیاره از منظومه خورشیدی است همچنین عنوان دار بزرگترین سیاره این سامانه نیز می باشد. اگر از مرکز سامانه خورشیدی حرکت کنید، پس از عبور از از تیر، ناهید، زمین و زحل در نهایت به مشتری می رسید.

سیارات مختلف در منظومه شمسی هر یک دارای یک یا چندین ویژگی بارز هستند. به طور مثال زحل را بیشتر از هر چیز با حلقه های اطرافش می شناسند، زمین حیات را در خود جای داده است و البته مشتری که بارزترین نمود سطح آن لکه سرخ بزرگی که از مدت ها پیش ستاره شناسان را به خود مشغول کرده است. این لکه قرمز شبیه به گردبادی از گازهای چرخان است.

البته تصوری که از لکه و حجم آن دارید را باید تا حدودی بازتعریف کنید زیرا این لکه عظیم قطری در حدد سه برابر زمین دارد. سال ۱۶۶۴ بود که رابرت هوک این لکه را کشف کرد و از آن زمان همچنان یک معمای بزرگ باقی مانده است.

به هر حال اخترشناسان از مدتها پیش به شواهد و مدارک متعددی دست یافته بودند که وجود آب بر روی مشتری را اثبات می کرد، اما اثبات این قضیه تنها در سطح تئوریک بود  و در عمل مدرک عینی برای ارائه نداشتند. مطالعات اخیر که به لطف فناوری های پیشرفته جونو کاملا معتبر هستند در نهایت توانست شواهد مورد نیاز برای اثبات وجود آب بر روی مشتری را ارائه دهد.

از نظر اخترشناسان، جو سیاره مشتری از سه لایه تشکیل شده است؛ در لایه زیرین اتمسفر، آب مایع و یخ وجود دارد، در لایه میانی شاهد وجود آمونیاک و سولفور هستیم و در لایه بیرونی نیز آمونیاک مسلط ترین عنصر تشکیل دهنده اتمسفر است.

البته ماموریت جونو در این خصوص هنوز به پایان نرسیده است. یافته ها جدید تنها در خصوص بخشی از سیاره مشتری مصداق دارد و ستاره شناسان برای تایید نهایی وجود آب بر روی سیاره، موظف هستند تا دیگر نقاط سیاره را مورد مطالعه قرار دهند.

وجود آب بر روی سیاه مشتری این امکان را به ستاره شناسان می دهد تا روند شکل گیری این سیاره گازی را بهتر تئوریزه کنند، اما این در صورتی است که بتوانند میزان آب در جاهای مختلف سیاره را تخمین بزنند. ترکیبات شیمایی هر سیاره ای در فهم روند شکل گیر سیاره نقش بسزایی دارد و مشتری هم از این قانون مستثنی نیست.