انسان های نئاندرتال گوژ پشت نبوده اند

به نظر می رسد تاکنون تصور غلطی در خصوص شمایل و ظاهر انسان های نئاندرتال داشته ایم. انسان هایی که قبل از انسان هومو ساپینس یعنی همان انسان مدرن و در برهه ای از زمان هم دوره آنها زندگی می کردند.

در دوره ای از تاریخ تکامل بشر انسان های نئاندرتال زندگی می کردند که بتدریج جای خود را به انسان هوشمند یا انسان هومو ساپینس داد. تحقیقات جدید نشان می دهد تصور عامه در خصوص شمایل و ظاهر انسان نئاندرتال اشتباه بوده است.

تصور عموم انسان ها در حال حاضر در خصوص انسان نئاندرتال به گونه ای است که آنها را انسانهایی پرمو و با پشتی خمیده تصور می کنند. همچنین فرض بر آن است که این گونه از انسان بدوی بوده و به خاطر نداشتن فرهنگ مشخص بیشتر شبیه به شامپانزه بوده تا انسان مدرن.

اما شواهد و یافته های جدید نشان داد که در این زمینه به بی راهه رفته ایم و تصوری از انسان نئاندرتال  داریم که شایسته آن نیست. در واقع نئاندرتال ها شباهت های بسیاری با انسان مدرن داشته اند و وجه مشترک آنها بسیاری بیشتر از تفاوت هایشان است.

گوژپشت بودن انسان های نئاندرتال باطل است

در این بین گوژپشت و خمیده بودن پشت انسان نئاندرتال بیش از پیش به یکی از خصایص و ویژگی ممیزه اینگونه انسان تبدیل شده بود. در حالی که اینگونه نبوده و نئاندرتال ها راست قامت بوده و بر روی دو پا راه می رفته است و به هیچ عنوان پشت خمیده ای نداشته است.

تحقیق بر روی استخوان های انسان نئاندرتال و بخصوص استخوان های لگن و ستون فقرات نشان داد که این گونه انسان نمی توانسته است خمیده باشد و از لحاظ راست قامت بودن تفاوتی با انسان مدرن نداشته است.

ستون فقرات، مهره ها و استخوان های لگن شبیه انسان مدرن بوده است. بطور کلی تبارشناسان تاکید دارند که نمی توان تفاوت چندانی بین این دو گونه انسان از لحاظ اسکلت بندی تصور کرد و هنوز مدرکی برای اثبات این فرض وجود ندارد، بدین معنا که نئاندرتال ها نیز قامتی به مانند انسان مدرن داشته اند.

آیا این بدان معناست که نئاندرتال ها نیز دارای ستون فقراتی به شکل اس انگلیسی بوده اند؟ این شکل از ستون فقرات به انسان کمک می کند تا وزن و شوک های بالایی را در زمان راه رفتن تحمل کند.

قبلا تصور می شد که راست بودن ستون فقرات نئاندرتال ها باعث شده بود تا پشت آنها خمیده شود، اما این تصور کاملا غلط است. تحقیق بر روی مهر های انسان ها و شبیه سازی های رایانه ای نشان داد که این تصویر کاملا اشتباه بوده است.

همه چیز با تحقیق در مورد استخوان خاجی یا ساکروم (Sacrum) آغاز شد. استخوان خاجی در واقع یکی از استخوان‌های تشکیل دهنده لگن خاصره است. این استخوان در بخش تحتانی  ستون مهره‌های کمر، در زیر آخرین مهره کمری قرار گرفته و در پشت لگن، بین دو استخوان کوهانه  جای دارد.

در واقع استخوان خاجی از به هم پیوستن و جوش خوردن پنج مهره انتهایی در دو پهلو با استخوان کوهانه مفصل می‌شود. مهره‌های خاجی دارای انحنا هستند و این استخوان در انسان نئاندرتال همانگونه خم شده که در انسان مدرن شاهد آن هستیم.

استخوان خاجی که به شکل یک مثلث است تمامی فشار قسمت فوقانی بدن را تحمل می کند و شکل آن می تواند توضیح دهنده بسیاری از ویژگی ها در انسان باشد. در این مورد شکل این استخوان نشان می دهد که انسان نئاندرتال دارای خمیدگی در انتهای کمر بوده و لذا نمی توانسته گوژ پشت باشد. تحقیق بر روی مهره گردن و مشاهده مشابهت این استخوان ها با استخوانهای گردن انسان مدرن، پژوهشگران را بیش از پیش در خصوص عدم گوژ پشت بودن نئاندرتال ها مطمئن ساخت.

نتایج این پژوهش جملگی محققان را به این نتیجه رسانده که باید بر روی شباهت های دو گونه انسان متمرکز شویم تا تفاوت های آنها، زیرا میزان تفاوت ها بسیار کمتر از آنچیزی است که تصور می شد.

شایان ذکر است اولین نشانه‌ها از نئاندرتال ‌های اولیه به حدود 130 تا 230 هزار سال پیش در اروپا برمی‌گردد و در ۵۰ هزار سال پیش نئاندرتال ‌ها دیگر در آسیا دیده نشدند اما با این وجود نسل آن‌ها در اروپا در حدود چهل هزار سال پیش رو به انقراض نهاد. با توجه به اینکه انسان امروزی در پنج هزار سال پیش از انقراض آن‌ها وارد اروپا شد، لذا احتمال می رود این دو گونه انسانی با هم تماس هایی داشته‌اند، زیرا برخی ژن‌ها میان نئاندرتال‌ها و انسان مدرن مشترک هستند. بدن نئاندرتال ‌ها برای زندگی در شرایط جوی سرد سازگاری یافته بود، بطور نمونه آن‌ها کاسه سر بزرگ داشتند، کوتاه قامت اما بسیار قوی بودند و دارای بینی بزرگی بودند، ویژگی‌هایی که مطلوب آب و هوای سرد است.