ستاره های در حال عبور از تبعید سیاره غول پیکر به فضای بین ستاره ای جلوگیری کردند

یک سیاره غول پیکر متعلق به منظومه ای دیگر که در فاصله بسیار دوری از زمین قرار دارد در حالیکه عازم سفری تبعیدی به فضای بین ستاره ای بود، به یکباره از این تبعید ناخواسته نجات پیدا کرد. گویا گرانش ستاره های در حال عبور این سیاره را نجات داده است.

یکی از سیارات بزرگ در یک منظومه ستاره ای، در سفری تبعیدی و ناخواسته در حال ورود به فضای بین ستاره ای بود که عامل عجیبی مانع از ادمه این سفر شده و سیاره دور دست را از تبعید باز می دارد. اما چه عاملی باعث شد تا این سفر ناخوشایند متوقف شود؟ ستاره شناسان معتقدند گرانش ستاره های در حال عبور مانع از تداوم این سفر و تبعید این سیاره به فضای بین ستاره ای شد.

اگر چه زمین و بسیاری از دیگر سیارات همسایه دارای مداری مدور به دور خورشید هستند، اما پلوتو و سیارات کوتوله دیگری در منظومه شمسی وجود دارند که دارای مدارهای متفاوت و خمیده ای می باشند و ضرورتا از مداری مدور پیروی نمی کنند.

اما چه چیزی باعث می شود تا این اجرام دچار گسست و یا کشیدگی مداری شوند؟ به نظر می رسد آنها متاثر از گرانش ستاره های در حال عبور دیگری غیر از خورشید هستند. بسیاری از اجرام منظومه شمسی مانند دنباله دارها و یا سیاره فرضی ناین، به احتمال قوی متاثر از گرانش ستاره های در حال عبور هستند.

تاثیر ستاره های در حال عبور بر منظومه شمسی

حال این سوال مطرح می شود که آیا در صورت اثبات این مهم می توان نتیجه گرفت که ستاره های در حال عبور و گرانش آنها بر شکل گیری منظومه شمسی تاثیر داشته اند؟ شاهد هستیم در منظومه های غیرخورشیدی، بسیاری از سیارات وجود دارند که دچار انحراف در مدارهای خود هستند که این امر بسیار تعجب برانگیز است.

ممکن است یک سونامی کیهانی این منظومه های فراخورشیدی را متاثر از خود ساخته است و به شکل دهی مجدد آنها بپردازد، اما تاکنون مدرکی برای اثبات این ادعا بدست نیامده است. با این وجود به نظر می رسد ستاره شناسان اخیرا به مدارکی دست یافته اند که نشان می دهد ستاره های در حال عبور باعث می شوند تا سیارات دیگر منظومه ها از مسیر مداری خود در اطراف ستاره میزبان منحرف شوند و یا حتی مانع از پرتاب و تبعید آنها به فضای بین ستاره ای می شوند.

ستاره شناسان اخیرا در جریان پژوهش های خود به وضوح مشاهده کردند که دو ستاره کوتوله به رنگ های زرد و سفید که ۳۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارند چگونه مانع از فرو رفتن یک سیاره به فضای بینا ستاره ای شدند.

این ستاره دوگانه HD 106906 نام دارد که بسیار جوان بوده و تنها ۱۵ میلیون سال سن دارد. سن این ستاره دوگانه را با سن ۴.۶ میلیارد ساله منظومه شمسی مقایسه کنید تا به میزان جوان بودن آن پی ببرید.

در واقع گرانش این دو ستاره باعث شد تا سیاره موسوم به HD 106906 b از پرتاب شدن به داخل فضای بین ستاره ای باز ماند. این سیاره بسیار بزرگ بوده و جرمی معادل ۱۱ برابر جرم مشتری دارد و نیز فاصله آن با ستاره میزبان ۷۳۸ برابر فاصله زمین با خورشید است.

در واقع  مدار این سیاره دچار انحراف ۲۱ درجه ای شده بود. این انحراف بتدریج در حال خارج کردن سیاره از مدار خود و وارد کردن آن به فضای بین ستاره ای بود، اما بنظر می رسد گرانش دو ستاره یاد شده، این سیاره را به مدار خود باز گردانده است.

سیاره غول آسای  HD 106906 b بتدریج گرایش پیدا می کند تا از ستاره میزبان فاصله گرفته و به فضای بین ستاره ای ورود کند، اما گویا ستاره های دو گانه مورد اشاره مانع از این انحراف می شوند و با گرانش خود سعی می کنند این سیاره را در مدار ستاره مادر نگاه دارند.

بنابراین ستاره های در حال عبور بر روی تکامل منظومه شمسی و شمایل آن تاثیر داشته اند. در واقع دو ستاره موسوم به HD 106906 گواهی بر این ادعا هستند که چگونه ستاره های در حال عبور مسیر سیارات منظومه های دیگر را تغییر می دهند.

تحقیقات اخترشناسان نشان داد که ستاره های در حال عبور در صورتی دیگر منظومه ها را تحت تاثیر قرار می دهند که دارای فاصله مناسبی با آنها باشند. در مورد ستاره های HD 106906  نیز ستاره شناسان عقیده دارند گرانش آنها در حد متعادلی بوده و چندان قدرتمند نیستند.

در نهایت ستاره شناسان به این نتیجه رسیدند که دنباله دارها و سیارات متعددی به خاطر گرانش ستاره های در حال عبور یا از منظومه خود خارج شده و وارد فضای بین ستاره ای شده اند و یا اینکه برعکس عمل کرده و در زمان تمایل به انحراف، به خاطر گرانش ستاره های در حال عبور در مدار خود باقی مانده اند.