قدمت افروختن آتش به قبل از انسان هوموساپینس باز می گردد

دیرینه شناسان برای چندین دهه معتقد بودند که برافروختن آتش برای نخستین بار توسط انسان هوموساپینس صورت گرفته است، اما مطالعات اخیر نشان داد که قدمت این کنش انسانی به قبل از انسان هوموساپینس باز می گردد.

باستان شناسان همواره تصور می کردند که برافروختن آتش برای نخستین بار توسط انسان هوموساپینس انجام شده است، اما گویا قدمت این کنش بسیار مهم به قبل از دوران انسان هوشمند باز می گردد.

از منظر دیرینه شناختی افروختن آتش برای اولین بار توسط انسان هوموساپینس انجام شده است و نقش مهمی در تکامل گونه بشر داشته و بشر از آن برای بقاء خود بهره بسیار برده است.

اما مطالعات اخیر تیم های تحقیقاتی دانشگاه کنکتیکت، ارمنستان، بریتانیا و اسپانیا نشان داد که برافرختن آتش در میان انسان های نئاندرتال رواج داشته است. در واقع انسان های نئاندرتال قادر بودند تا آتش را روشن کرده و آن را کنترل نمایند. بر این اساس تصور انسان تا حدودی از توانمندی انسان نئاندرتال تغییر کرده است.

«دانیل ادلر» یکی از اعضا تیم های تحقیقاتی یاد شده می گوید: همواره تصور می شد که برافروختن آتش تنها در حیطه توانمندیهای انسان هوموساپینس بوده است، اما در واقع انسان نئاندرتال نیز از این توانمندی برخوردار بوده و لذا در این خصوص نمی توان هوموساپینس را گونه ای خیلی خاص تصور کرد.

کنترل نئاندرتال بر آتش قبل از هوموساپینس بوده است

کشفیات جدید در خصوص تاریخ آتش در واقع نتیجه تحقیق در درون غار «لوساکرت» در ارمنستان بود که در میان کوه های این کشور واقع شده است. از نظر باستان شناسان برافروختن آتش در زمره مهارت های انسانی است، در واقع برافروختن آتش مهارت آموختنی است و بدون آموزش هیچ کس نمی تواند آتش روشن کند.

باستان شناسان با کنار هم گذاشتن شواهد باستانشناختی، ایزوتوپی و هیدروکربنی در نهایت تسلط نئاندرتال ها بر روشن کردن آتش را تایید کردند. نتایج این پژوهش باستان شناختی نشان داد که باستان شناسان برای چندین دهه مسیر اشتباه را رفته اند.

باستان شناسان در حال حاضر می خواهند به این سوال پاسخ دهند که آیا تنها انسان های نئاندرتال منطقه مربوط به غار ارمنستان قادر به کنترل آتش بوده اند و یا اینکه این توانایی شامل تمامی انسان های نئاندرتال روی زمین می شده است.

آخرین یافته های باستانشاختی نشان می دهد که انسان هوموساپینس جایگزین انسان نئاندرتال شده است. نئاندرتال های تا حدد  ۴۰ هزار سال پیش در بخش هایی از کره زمین زندگی می کرده اما از آن زمان به بعد دیگر نشانه ای از وجود آنها یافت نشد و برای همیشه از روی زمین محو شدند.

اولین نشانه‌ها از نئاندرتال ‌های اولیه به حدود 130 تا 230 هزار سال پیش در اروپا برمی‌گردد و در ۵۰ هزار سال پیش نئاندرتال ‌ها دیگر در آسیا دیده نشدند، اما با این وجود نسل آن‌ها در اروپا در حدود چهل هزار سال پیش رو به انقراض گذاشت.

با توجه به اینکه انسان امروزی در پنج هزار سال پیش از انقراض آن‌ها وارد اروپا شد، لذا احتمال می رود این دو گونه انسانی با هم تماس هایی داشته‌اند، زیرا برخی ژن‌ها میان نئاندرتال‌ها و انسان مدرن مشترکند. بدن نئاندرتال ‌ها برای زندگی در شرایط جوی سرد سازگاری یافته بود، بطور نمونه آن‌ها کاسه سر بزرگ داشتند، کوتاه قامت اما بسیار تنومند بودند و دارای بینی بزرگی بودند، ویژگی‌هایی که مطلوب آب و هوای سرد است، اما با همه این اوصاف در نهایت جای خود را به انسان هوموساپینس دادند.