فسیل های جدید راز گسترش پستانداران پس از انقراض دایناسورها را فاش ساختند

دانشمندان موفق به کشف فسیل های جمجمه  ۴۰ گونه از پستانداران در یک سایت دیرینه شناسی در کلرادو آمریکا شدند که به آنان در کشف راز گسترش گونه های پستانداران پس از انقراض دایناسورها کمک می کند.

پس از اینکه دایناسورها رو به انقراض نهادند، گونه های مختلف پستانداران به سرعت رشد کرده و در سراسر کره زمین گسترش یافتند، اما علت این گستردگی مشخص نبود و کشفیات اخیر در یک سایت دیرینه شناسی در آمریکا این راز را فاش ساخته است.

۶۶ میلیون سال پیش و با برخورد شهاب سنگ با زمین، نسل دایناسورها از روی زمین منقرض شد. نه تنها حکومت دایناسورها بر روی زمین پایان یافت بلکه ۷۵ درصد گونه های زیستی مختلف نیز منقرض شدند.

کشفیات دیرینه شناختی از دوران پس از برخورد شهاب سنگی بسیار نادر بود و لذا دیرینه شناسان به راحتی نمی توانستند دریابند که چرا گونه های زیستی پستانداران به سرعت پس از این دوران رشد کردند. اما کشفیات جدید پرده از راز گستردگی گیاهان، پستانداران و خزندگان برداشته است.

رشد پستانداران پس از برخورد بزرگ

پس از انقراض دایناسورها، گونه های پستاندار به سرعت از لحاظ حجم رشد کرده و تنوع زیستی آنها افزایش یافت. در واقع ظرف مدت زمانی ۷۰۰ هزار سال پس از برخورد بزرگ، وزن برخی از گونه های پستاندار تا صد برابر افزایش یافت.

دایناسورها ۱۵۰ میلیون سال بر روی زمین زندگی کرده بودند و پس از برخورد بزرگ، این پستانداران بودند که به سرعت همه شرایط را برای رشد و حکمرانی خود مناسب دیده و از آن بهره بردند. در سایت دیرینه شناختی یاد شده دانشمندان موفق شده اند تا ۷ هزار فسیل را کشف نمایند که این فسیل ها متعلق به دوره زمانی یک میلیون ساله پس از برخورد بزرگ هستند.

در میان این فسیل ها ۲۳۳ فسیل از گیاهان و تعداد زیادی فسیل از گونه های پستاندار وجود دارد، پستاندارانی که بتدریج به اوج وزن و اندازه رسیده بودند و قلمرو حکومتی دایناسورها را از آن خود می ساختند. سایت دیرینه شناسی کلرادو به دانشمندان این امکان را داد تا به مقایسه فسیل های ۶۶ میلیون سال پیش با فسیل های ۶۵ میلیون سال پیش بپردازند.

مشخص شد که در دوران ابتدایی، این سرخس ها و نخل ها بودند که پوشش گیاهی منطقه را شکل می دادند، اما بتدریج جای خود را به جنگل های انبوه با گونه های درختی متنوع دادند. این فسیل ها نشان می دهند که پستانداران زمانی را صرف ریکاوری ناشی از برخورد بزرگ کرده اند، اما پس از آن به سرعت دچار تنوع زیستی شده و روند رشد وزنی خود را در پیش گرفته اند.

برخی از گونه های پستاندار در دوران ابتدایی پس از برخورد تنها ۵۰۰ گرم وزن داشتند و به اندازه یک موش بوده اند، اما  در حدود ۱۰۰ هزار سال بعد وزن آنها تا حد یک راکون افزایش یافته است. در واقع برخی از پستانداران در دوران کوتاهی پس از برخورد بزرگ به نهایت حجم و بزرگی خود رسیدند که این موضوع بسیار شگفت انگیز است. اما علت آن چیست؟

دیرینه شناسان معتقدند علت این موضوع باز می گردد به کاهش تعداد حیوانات شکارچی از یک سو و افزایش تنوع گیاهی بر روی زمین که باعث می شد تا منابع غنی تری از غذا در اختیار گونه های پستاندار قرار گیرد  و به برخی از این گونه ها اجازه داد تا ظرف زمانی ۳۰۰ هزار ساله، وزن خود را از ۵۰۰ گرم به ۳۰ کیلوگرم برسانند. حتی برخی از گونه ها توانستند در کمتر از ۷۰۰ هزار سال خود را به اندازه یک گرگ نزدیک کنند.

یافته های فوق بیش از هر چیز نتیجه کشف فسیل جمجمه ۴۰ پستاندار بود که امکان مقایسه جمجمه گونه های خاص در دوران مختلف را برای دانشمندان فراهم کرد. دانشمندان تحقیقات خود را همچنان در سایت های دیرینه شناسی مختلف ادامه می دهند تا راز رشد پستانداران را بیش از پیش رمز گشایی نمایند.

به هر حال برای دیرینه شناسان یکی از حوزه های بسیار هیجان انگیز دیرینه شناسی مربوط به کشفیاتی است که به شناخت بیشتر شجره نامه پستانداران بر روی زمین کمک می کند و به آنها نشان می دهد که چگونه پستانداران به سرعت جایگزین دایناسورها بر روی زمین شدند. ناگفته نماند که در حال حاضر ۶ هزار و ۵۰۰ گونه از پستانداران بر روی زمین زندگی می کنند.