کهکشان راه شیری ۸۹۰ میلیارد خورشید را در خود جای می دهد!

برای بسیاری از علاقمندان نجوم همواره این سوال در ذهن متبادر می شود که کهکشان ها چه وسعتی دارند. آیا می دانستید کهکشان راه شیری ۸۹۰ میلیارد خورشید را در خود جای داده است!

شاید برای بسیاری از شما این سوال پیش آمده باشد که گستره کهکشان راه شیری تا چه اندازه است و این کهکشان تا چه حد از خورشید ما بزرگتر است؟ رقمی که پژوهشگران در خصوص عظمت این کهکشان به آن رسیده اند رقمی شگفت انگیز است.

منجمان با استفاده از آخرین دیتاهای حوزه ستاره شناسی برآورده کرده اند که کهکشان راه شیری آنقدر بزرگ است که می تواند ۸۹۰ میلیارد خورشید را در خود جای دهد. در واقع کهکشان راه شیری۸۹۰ میلیارد برابر بزرگتر از خورشید است و اگر بزرگی خورشید را در مقایسه با زمین حساب کنید تازه می فهمید که زمین در مقابل کهکشان راه شیری چقدر کوچک است.

وزن کهکشان راه شیری

بر این اساس ستاره شناسان یک نتیجه گیری دیگر نیز به عمل آورده اند که مربوط به وزن کهکشان است. از نظر آنها وزن کهکشان راه شیری در حدود ۳.۹ تردسیلیون پوند، معادل با ۱.۸ تردسیلیون کیلوگرم است. برای اینکه بفهمید تردسیلیون چه عددی است ابتدا ۱ را بر روی مانیتور خود تایپ کنید و در دامه ۴۲ صفر را در مقابل آن قرار دهید تا در نهایت به این عدد برسید؛

۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰

این وزن معادل ۶ میلیارد، میلیارد میلیارد فیل و ۲۹۶ کوادریلیون زمین و ۱۳۵ ابر سیاه چاله است.

اینکه انسان در کهکشان راه شیری زندگی می کند تا حدودی اندازه گیری گستره و وزن کهکشان را چالشی می کند، زیرا بسیاری از بخش های کهکشان از دید انسان مخفی است. در واقع برای وزن کهکشان، منجمان باید مسیر حرکت ستاره ها در داخل کهکشان را رصد کنند تا از این طریق به میزان نیروی جاذبه وارده بر آنها برسند.

همانطور که قبلا ذکر شد، برآورد اندازه کهکشانی گه در آن زندگی می کنیم بسیار مشکل است، زیرا در حالیکه کهکشان همسایه یعنی آندرومدا را می توان بطور کامل با تلسکوپ مشاهده کرد، اما بخش های بزرگی از کهکشان ما برای انسان ها قابل مشاهده نیست. بر این اساس منجمان باید با استفاده از یک سری فاکتور های مختلف به تصویری تقریبا دقیق از عظمت کهکشان برسند.

ستاره های نزدیک و ابرهای غباری مانع از مشاهده ستاره های دور دست در کهکشان ما می شوند و بر این اساس ستاره شناسان مجبور به استفاده از فناوری های پیچیده تری هستند. آنها همچنین به شیوه های های آماری غیر متعارف برای رسیدن به یک برآورد نسبتا دقیق نیاز داشتند.

مطالعات جدید مبتنی بر ۲ مجموعه کلیدی از دیتاها بود. این اطلاعات نشان می دهند که چگونه گاز، ستاره ها و دیگر مواد به بخش های مختلف کهکشان می روند. با رصد این مسیرها دانشمندان می توانند به «منحنی چرخشی» برسند که بر اساس آن می توان  وزن کهکشان را برآورد کرد. دیسک کهکشان راه شیری به دور خود می چرخد، اما این  چرخش یکنواخت نیست. اجرام سماوی در فواصل مختلف از مرکز کهکشان با سرعت های متفاوتی بر گرد مرکز می چرخند. البته فراموش نکنیم که کهکشان ما تنها متشکل از ستاره ها، گاز و دیگر اجرام قابل مشاهده نیست، بلکه چیزی فراتر از آن در کهکشان وجود دارد.

در واقع عظیم ترین عامل تشکیل دهنده جرم کهکشان راه شیری همان فاکتور نامرئی یعنی ماده تاریک است. ماده تاریک در اخترشناسی و کیهان‌شناسی در واقع ماده‌ای فرضی است که چون از خود نور یا امواج الکترومغناطیسی منتشر یا بازتاب نمی دهد، نمی‌توان آن را مستقیما دید، اما از اثرات گرانشی موجود بر روی اجسام قابل مشاهده، مثل ستاره‌ها و کهکشان‌ها، می‌توان وجود آن را تایید کرد.

فرضیه یاد شده برای اولین بار توسط یان اورت در سال ۱۹۳۲ برای توضیح سرعت‌های مداری ستارگان در کهکشان راه شیری و توسط فریتز زوییکی در سال ۱۹۳۳ برای توضیح شواهد مربوط به جرم گمشده در سرعت های مداری کهکشان ها در خوشه‌های کهکشانی، مطرح شد. به دنبال آن بسیاری از مشاهدات دیگر نیز مطرح گشت که دلالت بر وجود ماده تاریک در جهان داشتند.

در این مورد محققان دریافتند که جرم ماده تاریک موجود در کهکشان راه شیری معادل با ۸۳۰ میلیارد برابر جرم خورشید است که ۹۳ درصد جرم کهکشان را شامل می شوند. محققان در نهایت سعی کردند تا یافته های خود را با دستاوردهای مطالعات قدیمی تر در خصوص جرم کهکشان راه شیری مقایسه کنند و در کمال ناباوری متوجه شدند که برآوردهای تحقیق کنونی در راستای تحقیقات گذشته و بسیار نزدیک به آنهاست.