داشتن سگ در دوران کودکی خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را کاهش می دهد

پژوهشگران احتمال می دهند که رابطه ای منطقی بین نگهداری از سگ در دروان کودکی و خطر ابتلا به اسکیزوفرنی وجود داشته باشد.

خطر ابتلا به اختلال روانی اسکیزوفرنی با داشتن سگ در دوران کودکی کاهش می یابد. این احتمال را اخیرا پژوهشگران مطرح کرده اند، اما هنوز به طور قطعی تایید نشده است.

اسکیزوفرنی یکی از این اختلالات است که ما هنوز علت آن را نمی دانیم، اما احتمالا دلایل ابتلا به آن شامل ترکیبی پیچیده از ژن ها و عوامل محیطی است که فرد در کودکی در معرض آنها قرار دارد.

طبق تحقیقات جدید، ارتباطی بین مالکیت سگ در سال های اولیه زندگی و کاهش احتمال ابتلا به بیماری عصبی پیدا شده است.

رابرت یولکن، پزشک متخصص اطفال از مرکز کودکان جانس هاپکینز در مریلند، گه در این زمینه تحقیق می کند، می گوید: اختلالات روانی جدی با تغییراتی در سیستم ایمنی بدن همراه هستند که برخی از این تغییرات را عوامل محیطی ایجاد می کنند. از آنجا که حیوانات اهلی خانگی اغلب از اولین مواردی هستند که کودکان با آنها ارتباط نزدیک دارند، برای ما منطقی بود که امکانات ارتباط این دو را کشف کنیم.

فراموش نکنیم در محیط خانه وقتی کودک هنوز در حال خزیدن بر روی زمین است، سیستم ایمنی بدنش در تماس با گرد و غبار تقویت می شود.

البته نمی توان کاهش ریسک ابتلا به این بیماری ها را ضرورتا به حیوانات خانگی نسبت داد، زیرا عوامل دیگری نیز در این زمینه دخیل هستند و همین موضوع نتایج تحقیقات را به چالش می کشد. کما اینکه وجود برخی میکروب ها و انگل ها در حیوانات خانگی حتی می تواند نتیجه عکس به همراه داشته باشد. در اوایل سال جاری بود که یک مطالعه گسترده نشان داد انگلی که معمولاً در گربه ها یافت می شود خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را افزایش خواهد داد. لذا پاسخ به این سؤال که چگونه حیوانات اهلی بر رشد عصبی تأثیر می گذارند بسیار مبهم است.

سگ های خانگی و اسکیزوفرنی

برای بررسی بیشتر این مشکل، یولکن بیش از 1300 داوطلب را استخدام کرد. گروه نمونه به سه دسته تقسیم شدند. 381 فرد مبتلا به تشخیص دو قطبی، 396 نفر با تشخیص اسکیزوفرنی و 594 نفر مبتلا به هیچ یک از آنها تشخیص داده نشدند.

اسکیزوفرنی و دوقطبی هر دو مشکلات عصبی جدی هستند و بر میلیون ها نفر در سراسر جهان تأثیر می گذارند. حتی ممکن است این دو بیماری مسیرها و ژن های زیربنایی خاصی را با هم به اشتراک بگذارند. همچنین، یک تحقیق نشان می دهد سیستم ایمنی بدن ممکن است نقشی در رشد آنها داشته باشد.

بین دو بیماری با وجود تمام شباهت هایشان، تفاوتی آشکار وجود دارد. اسکیزوفرنی منعکس کننده روانی است که درگیر در توهم است و دو قطبی به صورت دوره ای شامل علائم شیدایی و افسردگی می شود. محققان از داوطلبان خود درمورد تاریخچه مالکیت حیوانات خانگی خود پرسیدند، که از سال های آغازین نوجوانی آنها تا زمان تولد باز می گردد. تقریبا 56 درصد از بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی گزارش داده اند که در کودکی در تماس با سگ بوده اند. در حالی که 35 درصد آنها گفتند که آنها گربه داشتند. برای افراد دارای دو قطبی، این تعداد 65 درصد و 41 درصد و برای افراد فاقد هر دو بیماری 62 و 35 درصد بود.

بر این اساس داشتن گربه در بزرگسالی منجر به افزایش خطر اسکیزوفرنی می شود. همچنین احتمال ابتلا به دو قطبی در صورت داشتن گربه بین تولد و سه سالگی افزایش می یابد. اما در صورتی که در اوایل زندگی سگ داشته باشید شانس ابتلا به اسکیزوفرنی 24 درصد کمتر می شود.

در این تحقیق بزرگترین اثر محافظتی مشخص شامل کودکانی می شد که در بدو تولد دارای یک سگ خانگی بودند و نیز شامل کودکانی می شد که هر چند سگ خانگی نداشتند، اما تا قبل از ۳ سالگی به کرات با آن تماس داشتند. در صورتی که این رابطه واقعا وجود داشته باشد می توان مدعی بود که با داشتن یک سگ خانگی در اطراف می توان از 840،000 مورد اسکیزوفرنی جلوگیری کرد.

تا زمانی که تحقیقات بیشتر به ما در درک بهتر وجود چنین رابطه ای کمک کند، باید در نظر داشته باشیم که ادعای این تحقیق بسیار جذاب است. حتی با تحقیقات بیشتر، ممکن است راه های بهتری برای تولید عوامل کاهش دهنده خطر ابتلا شناسایی شوند، آن هم بدون اینکه نیازی به استقبال از حیوان خانگی باشد.

برای این اثر محافظتی احتمالی در تماس با سگ ها چندین توضیح قابل قبول وجود دارد؛ شاید چیزی در میکروبیوم سگ که به انسان منتقل می شود و سیستم ایمنی بدن را در برابر تمایل ژنتیکی به اسکیزوفرنی تقویت می کند.

اگر بخواهیم به کسانی که مبتلا به اسکیزوفرنی هستند کمک کنیم، نیاز به مطالعاتی مانند مورد فوق داریم. درک بهتر از ساز وکارهای اساسی در ارتباط بین قرار گرفتن در معرض حیوان خانگی و اختلالات روانپزشکی به محققان امکان می دهد تا راهکارهای مناسب پیشگیری و درمانی را تهیه نمایند.