تجدید خاطره با اچ تی سی وان ؛ شورِش در بازار موبایل با دوربین و اسپیکرهای عالی

گوشی اچ تی سی وان (HTC One) را به خاطر میاورید؟ اچ تی سی One یک گوشی با تکنولوژی دوربین پیشرفته و اسپیکرهای عالی بود که در این مقاله می‌خواهیم با آن تجدید خاطره کنیم.

هرچند گوشی اچ تی سی وان ایکس به خوبی مورد توجه قرار گرفت، اما فروش آن به اندازه‌ای که سازنده در ذهن خودش ترسیم کرده بود، درخشان نبود. آنچه از همه نظر عالی بود، گوشی اچ تی سی وان در سال 2013 بود؛ یک گوشی که سعی در تغییر طرز فکر مصرف کنندگان در مورد عکاسی موبایل داشت. ما در ادامه در مورد بدنه‌ی آلومینیومی زیبا و ویژگی‌های صوتی این گوشی صحبت خواهیم کرد، اما ابتدا اجازه دهید با دوربین آن آغاز کنیم.

ایده‌ی اصلی، این بود که اندازه‌ی پیکسل کیفیت عکس را تعیین می‌کند، نه رزولوشن آن. اچ تی سی نام تجاری UltraPixels را برای پیکسل‌های 2 میکرون پیکسلی دوربین گوشی خودش انتخاب کرده بود. فقط 4 میلیون از آن وجود داشت، یعنی 4 مگاپیکسل، اما آن‌ها بزرگ‌تر از آنچه در آیفون 5 (1.4 میکرون پیکسل) و گلکسی اس 4 (1.14 میکرون پیکسل) وجود داشت بودند.

دیافراگم نیز برای زمان خود بسیار باز بود (f/2.0) که به حسگر 1/3 اینچی اجازه‌ی دریافت نور بیشتری می‌داد. در مقایسه با آن، آیفون از یک حسگر 1/3.2 اینچی و نوکیا از حسگر 1/1.83 اینچی بهره می‌برند. لرزشگیر اپتیکال عکس نیز به کمک این حسگر می‌آمد. عکس‌هایی که توسط HTC One ثبت می‌شدند، جزئیاتی اندازه‌ی حسگرهای 8 تا 13 مگاپیکسلی را ارائه نمی‌کردند. حتی در روز نیز مقدار این جزئیات یکسان نبود.

اما اچ تی سی توانست به هدف خود، یعنی ثبت عکس‌هایی شفاف در محیط‌های تاریک دست پیدا کند. این چیزی بود که همه‌ی گوشی‌های هوشمند آن زمان به دنبالش بودند (و البته فکر می‌کنم که هنوز هم اینچنین است). اگر اغلب دنبال عکاسی در غروب، به خصوص محیط‌های داخلی بودید، این همان موبایلی بود که دنبالش می‌گشتید.

گوشی HTC One دارای یک پردازشگر سیگنال تصویر اختصاصی به نام ImageChip 2 بود که فشار روی چیپست اسنپدراگون 600 را کاهش می‌داد. با توجه به اینکه پردازش عکس‌ها و ویدیوها توسط دوربین انجام می‌شد، این اجازه‌ی فعال‌سازی قابلیتی به نام Zoe را می‌داد. وقتی از حالت Zoe در اپلیکیشن دوربین استفاده می‌کردید، هر زمانی که دکمه‌ی شاتر را می‌فشردید 20 عکس به همراه 3 ثانیه ویدیو (1 ثانیه قبل و 2 ثانیه بعد از زدن دکمه) ضبط می‌شد.

سپس Zoe قابلیتی به نام Events را ساخت؛ گروه‌بندی عکس‌ها بر اساس زمان و مکان و همچنین ساخت ویدیوهای برجسته‌ی 30 ثانیه‌ای با استفاده از کلیپ‌های 3 ثانیه‌ای. آن همچنین اسلایدشویی از عکس‌ها را می‌سازد و اجازه می‌دهد یک موسیقی متن را نیز به آن اضافه کنید.

Zoe با 20 عکس برای کار گزینه‌های زیادی را پس از عکاسی در اختیار شما قرار می‌دهند. اگر هم نتوانستید حداقل یک عکس خوب پیدا کنید که همه در آن لبخند بزنند و یا چشمانشان باز باشد، Zoe چندین عکس را ادغام می‌کند و یک عکس مناسب را برای شما ایجاد می‌کند. همچنین، آن از ویدیو برای ردیابی اشیاء در حال حرکت و قرار دادن یک X بزرگ روی آن‌ها استفاده می‌کند. می‌توانید روی آن ضربه بزنید و آن‌ها را از روی تصاویرتان حذف کنید.

اما دردسر انتقال دادن این تصاویر لذت آن را خراب می‌کرد. شما باید از Zoe Share استفاده می‌کردید که به شما امکان می‌داد این تصاویر را با پیوندهای وب به اشتراک بگذارید. بعدها HTC یک نسخه‌ی به‌روزرسانی را منتشر کرد که ساختار فایل Zoe را حذف کرد و به کاربران امکان ذخیره به عنوان یک فایل JPG و یک فایل MP4 برای نسخه‌ی متحرک را داد.

امروزه عکس‌های پیاپی و فیلم‌های هایلایتی که به صورت خودکار تولید می‌شوند، رایج شده‌اند. اگر نرم افزار گوشی شما به صورت پیشفرض آن‌ها را نسازد، اپلیکیشن Google Photos می‌تواند این کار را برای شما انجام دهد. البته اپلیکیشن Photos دو سال پس از عرضه‌ی اچ تی سی وان عرضه شد.

دیگر تلاش HTC برای غلبه بر بازار موبایل، استفاده از نمایشگرهای بزرگ بود. گوشی اچ تی سی One از یک نمایشگر 4.7 اینچی LCD برخوردار بود که به لطف وضوح 1080p، شفافیت عالی داشت. آن با سطوح مشکی تیره و کنتراست بالا، یک نمایشگر عالی در زمان خود بود.

از آنجایی که اچ تی سی در حال فروش سهام خود در شرکت Beats بود، در آن زمان دیگر گوشی‌هایش را با هدفون‌های این برند عرضه نمی‌کرد (مانند کاری که با مدل وان X انجام داد)، اما همچنان یک جفت هدفون مناسب و یک پخش کننده‌ی موسیقی با اکولایزر Beats را در اختیار مشتریانش قرار می‌دهد. بهتر از آن، اسپیکرهای استریو BoomSound بودند که در بالا و پایین نمایشگر کشیده شده بود. کیفیت صوتی آن‌ها واقعاً عالی بود. هر اسپیکر در خود از یک آمپلی‌فایر میزبانی می‌کرد؛ گرچه آن‌ها صدای خیلی بلندی نداشتند. واضح بود که اچ تی سی آن‌ها را برای ارائه‌ی کیفیت بالا بهینه‌سازی کرده بود.

این اسپیکرها در جلوی گوشی حضور داشتند که باعث ارائه‌ی تجربه‌ی عالی در هنگام تماشای ویدیوها یا اجرای بازی‌ها می‌شد. این همچنین به درک ولوم صدا کمک می‌کرد. اکثر گوشی‌های آن عصر دارای بلندگوهای پشتی یا زیری بودند،‌ به همین خاطر صدا به ندرت در جهت صحیح قرار می‌گرفت.

گوشی اچ تی سی وان اصلی با اندروید 4.1 به نام Jelly Bean عرضه شد و بعداً به نسخه‌ی 5.0 اندروید به نام Lollipop آپدیت شد. آن همچنین به نسخه‌ی ویرایش شده‌ای از گوگل پلی نیز مجهز بود تا رابط کاربری Sense UI اچ تی سی را مختلف نکند. شرکت تایوانی یکی از معدود گوشی‌سازهایی بود که گوشی‌های فلزی تولید می‌کرد. برای جنس بدنه‌ی این گوشی نیز آلومینیوم را برگزیده بود که 200 دقیقه برای تولید از ماشین‌کاری CNC استفاده کرده بود و باعث شده بود ظاهر بسیار شیکی بگیرد. همه‌ی این‌ها منجر به کمبود قطعات گوشی، به خصوص ناتوانی در تأمین تعداد کافی از حسگر دوربین UltraPixel شد و فروش دیوایس را با ضربه روبرو کرد. اچ تی سی آن زمان اعلام کرد سفارش‌هایی دارد که نمی‌تواند در ماه اول عرضه، در اختیار مشتریان بگذارد.

اچ تی سی وان هم موفق به نجات HTC نشد

در هر صورت این گوشی با استقبال خوبی روبرو شد و بررسی‌ها، انتخاب جسورانه‌ی دوربین 4 مگاپیکسلی با اندازه پیکسل‌های بزرگ، بلندگوهای قدرتمند و بدنه‌ی مستحکم فلزی آن را ستایش می‌کردند. واقعاً افرادی آن را خریدند که دوستش داشتند. فروش گوشی اچ تی سی وان نسبتاً خوب بود. این گوشی ماه مارس عرضه شد و تا پایان همان ماه به 5 میلیون دستگاه فروش رسید. رئیس اچ تی سی آمریکای شمالی،‌ آن را موفق‌ترین گوشی در تاریخ این شرکت نامید. هرچند آیفون و گلکسی رقیب فروش بهتری را ثبت کردند، اما این یک نمایش خوب از طرف HTC در زمانی بود که رفته رفته در حال از دست دادن جایگاهش در بازار بود.

ولی متأسفانه کمبود قطعات باعث موجودی کم این گوشی شد و فروش آن در دوره‌ی بعد به حدود 3 تا 3.5 میلیون دستگاه کاهش پیدا کرد. اچ تی سی One یک حرکت جسورانه بود. این شرکت سعی داشت یک تلفن بهتر از آنچه در تبلیغات می‌بینیم را عرضه کند. اما متأسفانه بخت با گوشی‌ساز تایوانی یار نبود و روند نزولی آن‌ها همچنان ادامه پیدا کرد.