تجربه حالت بی وزنی در مهیج ترین ترن هوایی جهان

 

 

در چند سال اخیر مهندسان توانسته‌اند با استفاده از انواع و اقسام تکنولوژی های روز دنیا هیجان و ترس شگفت انگیزی را به دنیای رولرکوسترها وارد کنند. هیجانی که شاید تجربه آن، فراموش نشدنی ترین لحظه زندگی هر انسانی را رقم بزند. استدیوی طراحی BRC Imagination Arts، واقع در کالیفورنیای جنوبی، طرحی از ترن هوایی معرفی کرده است که شبیه هیچ یک از ترن های دیگر نیست. قرار است استفاده کنندگان از این ترن برای مدت هشت ثانیه بی وزنی واقعی را تجربه کنند، حالتی که فضانوردان می‌توانند آن را بارها در فضا یا محیط های شبیه سازی شده آزمایشگاه‌ها تجربه کنند.
در حال حاضر، ترن هوایی ریل فلزی کینگ داکا (Kingda Ka) واقع در پارک تفریحی Six Flags در نیوجرسی، بلندترین ترن هوایی جهان محسوب می‌شود. این ترن هوایی که در سال ۲۰۰۵ افتتاح شد، به این ترتیب عمل می‌کند: ابتدا ترن توسط سیستم راه اندازی هیدرولیک از حالت سکون در مدت ۳.۵ ثانیه به سرعت ۲۰۶ کیلومتر بر ساعت رسیده و به بالای برج اصلی این مسیر که ۱۳۹.۵ متر ارتفاع داشته و با زاویه ۹۰ درجه عمود بر سطح زمین قرار دارد، رانده می‌شود.
سریع ترین ترن هوایی جهان به نام Ferrari World's Formula Rossa نیز قادر است به سرعتی بالغ بر 240 کیلومتر بر ساعت برسد، سرعتی که به معنای واقعی کلمه نفس را در سینه استفاده کنندگانش حبس می کند.
حال استدیوی طراحی BRC Imagination Arts، واقع در کالیفورنیای جنوبی، طرحی از ترن هوایی معرفی کرده است که شبیه هیچ یک از ترن های دیگر نیست. قرار است استفاده کنندگان از این ترن برای مدت هشت ثانیه بی وزنی واقعی را تجربه کنند، تجربه‌ای که فضانوردان می‌توانند آن را بارها در فضا یا محیط های شبیه سازی شده آزمایشگاه‌ها تجربه کنند. بی شک هیجان حاصل از بی وزنی بسیار متفاوت تر از هیجان سرعت بالا یا پریدن از ارتفاع زیاد است و قرار است با این ترن هوایی، اوج هیجان و ترس به شکل دیگری زنده شود.
BRC این ایده را از هواپیمایی به اسم Vomit Comet که ناسا برای آموزش فضانوردانش استفاده می کند الهام گرفته است. هواپیمای ناسا با طی یک مسیر سهموی (parabolic) نزدیک به 25 ثانیه بی وزنی را ایجاد می کند. البته در طرح BRC وسیله‌ای که قرار است با سرعت زیاد خود٬ بی وزنی و حالت شناور بودن را برای استفاده کنندگان از آن رقم بزند کاملا بسته و سرپوشیده می‌باشد.

برای ایجاد این حالت از شناوری، موتور القایی خطی این وسیله باید سرعت ترن را با دقت مشخصی بالا ببرد. زمانی که ترن به سرعت تقریبی 160 کیلومتر در ساعت نزدیک شد به صورت ناگهانی از سرعتش کم می کند، البته به اندازه ای که مسافرانش از صندلی های خود به سمت بالا پرتاب شوند، دقیقا مثل پرتاب سنگ از منجنیق. سپس به شکلی سرعت خود را تنظیم می کند که مسافران کنده شده از صندلی ها حالت پرواز و شناوری را احساس کنند. ( محاسبات همه این سرعت ها بر اساس هر گروه مسافری که سوار می شود جداگانه انجام می‌شود). زمانی که ترن به قله مسیرش می رسد و تصمیم دارد فرود را شروع کند، سیستم های کامپیوتری، سرعت لازم را بر اساس مسافران درون اتاقک (بر اساس اطلاعات حسگرهایی مثل حسگر وزن) برای تمام لحظات بعدی حتی لحظاتی که باید ترن سرعتش را برای اتمام سفر کم کند محاسبه می کنند.
معمولا یک ترن هوایی بیش از 30 میلیون دلار هزینه بر نمی دارد ولی بنا بر گفته آقای Bob Rogers موسس و مسئول بخش نوآوری BRC، تجربه بی وزنی در یک ترن هوایی بیش از 50 میلیون دلار سرمایه گذاری نیاز دارد که یکی از دلایل اصلی آن سیستم محرکه بسیار پیچیده و دقیق آن است. به هر حال اگر کسی بخواهد در این پروژه سرمایه گذاری کند، این ترن می تواند در سال 2013 برای افتتاح آماده شود. مالکان و سرمایه گذاران می توانند به راحتی چندین برابر از این سرمایه گذاری را با اجاره این ترن به دانشمندان مشتاق یا مردمی که در پارک های تفریحی به دنبال حس تجربه ای متفاوت و منحصر به فرد در دنیای کنونی هستند به دست آورند.
منبع: Popsci