گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
مارک تامپسون، عضو انجمن ستاره‌شناسی سلطنتی و مجری برنامه نجومی بی‌بی‌سی، تلاش کرده تا براساس معادله مشهور "دریک" نشان دهد که چه تعداد تمدن فضایی با قابلیت برقراری ارتباط در کهکشان ما وجود دارد.
«دیگر کافی است! من ۲۰ سال است که به آسمان شب خیره شده‌ام و حتی یکبار نیز چیزی ندیده‌ام که در من سوءظنی ایجاد کند که شاید یک گردشگر فضایی آمده تا به زمین نگاهی بیاندازد.» این سخنان مارک تامپسون، عضو انجمن ستاره‌شناسی سلطنتی انگلستان و مجری برنامه نجومی بی‌بی‌سی است.
به گزارش دیسکاوری، وی با افراد زیادی برخورد داشته که می‌گفتند شیء پرنده ناشناسی یا همان یوفو را دیده‌اند. به گفته وی، از نظر علمی این سخن آنها به طرز وحشتناکی سطحی است. آنها به احتمال زیاد یک چیز ناشناخته را دیده‌اند و ممکن است به نظر برسد که آن شی پرواز می‌کند. هر چه که بوده، مطمئنا یک شیء بوده، اما به این معنی نیست که این شیء یک موجود فضایی است. تامپسون می‌گوید که وی تاکنون چیزی ندیده که باعث شود فکر کند یوفوها منشاء فضایی دارند. اما در عین حال تاکید می‌کند که اگر از او سوال کنید که آیا فضایی‌ها وجود دارند، با صدای بلند تصدیق خواهد کرد که «بله، آنها وجود دارند.» این موضوع که آیا یوفوها واقعا موجودات فضایی هستند، بحثی است که سابقه چند ده ساله دارد. اما صرف نظر از این موضوع، سوال درباره حیات میکروبی در منظومه شمسی یا حیات هوشمند در کل عالم، یک موضوع مجزا و فریبنده است. اگر «آنها» آن بیرون باشند، و با توجه به هدف این مقاله بگذارید فرض کنیم که آنها وجود دارند، ما باید منتظر چه تعداد تمدن فضایی باشیم؟
اخترشناس آمریکایی، فرانک دریک، نخستین کسی بود که در دهه ۱۹۶۰ نخستین جستجوی واقعی را برای سیگنال‌های رادیویی بیگانگان فضایی در کیهان آغاز کرد. در کنار این جستجو، وی برای تخمین تعداد تمدن‌های فضایی موجود در کهکشان راه‌شیری، که ما در عمل می‌توانیم بی‌درنگ با آنها ارتباط برقرار کنیم، معادله‌ای ارائه کرد. معادله مشهور وی یک احتمال جالب است که با پارادوکس فرمی ارتباط زیبایی دارد. به طور خلاصه پاردوکس فرمی می‌گوید که «اندازه جهان هستی و عمر آن نشان می‌دهد که باید موجودات و تمدن‌های فضایی پیشرفته دیگری وجود داشته باشند. اما اگر چنین است، پس چرا ما تاکنون آنها را ندیده‌ایم و این تمدن‌ها به ما سر نزده‌اند؟» پاردوکس فرمی بیان می‌کند که صرف‌نظر از تعداد تمدن‌هایی که از این رابطه استخراج می‌شوند، به نظر می‌رسد که مدارک چنین ارتباطات بین تمدنی دارای یک فقدان آشکار است.
معادله دریک
اگر پارادوکس فرمی را کنار بگذاریم و از جنبه ریاضی به معادله دریک نگاه کنیم، این معادله در فرم اصلی خود به صورت زیر است:
N = R* × fp × ne × fl × fi × fc × L
شاید در نگاه اول این معادله خیلی ترسناک به نظر برسد، اما در حقیقت فهم آن بسیار ساده است. هدف این معادله این است که به جای حدس‌های کلی، با استفاده از چند عدد که بر اساس دانش فعلی خود می‌توانیم آنها را تخمین بزنیم، عدد جادویی N را به دست آوریم، عددی که تخمینی از تعداد تمدن‌های قابل ارتباط در کهکشان راه شیری است. بگذارید ابتدا با R*، نرخ متوسط شکل‌گیری ستارگان در کهکشان خود شروع کنیم. این ضریب عجیب به ما کمک می‌کند تا با درک تعداد ستارگانی که هر سال در کهکشان راه شیری متولد می‌شوند، دریابیم که چه تعداد تمدن فضایی هر سال ممکن است متولد شوند. تئوری‌های موجود پیشنهاد می‌کنند که این عدد برای کهکشان راه شیری در حدود ۱۰ ستاره در سال است.
ضریب دوم در معادله بالا، fp، بیانگر درصدی از ستارگان مذکور است که دارای سیاره هستند. بر اساس دانش فعلی ما، این عدد چیزی حدود ۵۰ درصد است. برای تخمین سایر ضرایب معادله بالا، نیازی نیست تا این حد از زمین دور شویم و کافی است تا نگاهی به منظومه شمسی خودمان داشته باشیم. ضریب ne بیانگر تعداد سیاراتی است که می‌توانند میزبان حیات باشند. ضریب fl نیز بیانگر درصدی از این سیارات است که حیات در روی آنها می‌تواند شکل بگیرد. با نگاهی به منظومه شمسی می‌توان گزینه‌های مختلفی را برای این ضرایب پیدا کرد.
موقعیت خورشید در کهکشان راه شیری
به طور آشکار، زمین می‌تواند از حیات پشتیبانی کند و احتمالا در گذشته مریخ نیز چنین حالتی داشته است. این مطلب باعث می‌شود که عدد ۲ را برای ضریب اول پیشنهاد کنیم، اما شاید لازم باشد که در تخمین خود قمرهای خاص منظومه شمسی (اروپا در مشتری و تیتان در زحل) را نیز در نظر بگیریم. اگرچه حیاتی که در این اقمار می‌تواند شکل بگیرد ممکن است خیلی ابتدایی یا عجیب باشد، اما در نظر گرفتن آنها ما را به عدد ۴ برای ضریب ne می‌رساند. درصدی از این سیارات که حیات می‌تواند روی آنها شکل بگیرد حداقل ۱ است، اما می‌توان فرض کرد که اگر شرایط مناسب فراهم باشد، حیات در یک زمان نامعلوم و به یک شکل ناشناخته در همه آنها می‌تواند تکامل یابد. پس ضریب fl را همان ۱۰۰ درصد در نظر می‌گیریم.
پس از مقادیر بالا، اکنون می‌توان چند مقدار دقیق و قابل اعتماد را برای ضرایب نهایی معادله دریک در نظر گرفت. ضریب fi بیانگر درصدی از سیارات قابل سکونت است که حیات هوشمند در آنها تکامل یافته است. با توجه به اینکه در منظومه شمسی، ما تنها یک جا را سراغ داریم که چنین حیات هوشمندی روی آن شکل گرفته باشد، می‌توان مقدار ۲۵ درصد را برای این ضریب در نظر گرفت. به گفته بنیاد ستی که مسولیت جستجوی حیات فرازمینی را بر عهده دارد، fc بیانگر «درصدی از تمدن‌های فضایی است که به یک فناوری دست یافته‌اند که می‌تواند نشانه‌های قابل ردیابی از وجود آنها در فضا به جا بگذارد.» در نتیجه این ضریب به مقدار ناچیز ۱ درصد کاهش می‌یابد. در نهایت به ضریب L می‌رسیم، مدت زمانی که تمدن مورد نظر نشانه‌های قابل ردیابی را در فضا پخش کرده است. اگر انسان را به عنوان نمونه در نظر بگیریم، دستیابی به چنین حدی از پیشرفت فناوری را می‌توان در حدود ۱۰۰۰ سال تخمین زد.
عدد تکان دهنده
اگر تمام اعدادی را که در بالا به آنها اشاره شد در معادله دریک قرار دهیم، به عدد تکان دهنده‌ای خواهیم رسید: تعداد تمدن‌های موجود در کهکشان راه شیری که ما قادریم همین لحظه با آنها ارتباط برقرار کنیم تنها ۵۰ تمدن است! تخمین زده می‌شود که در حدود ۴۰۰ میلیارد ستاره در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد، اما از این میان تنها ۵۰ تمدن فضایی وجود دارد که ما می‌توانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم. کافی است تا نگاهی به مقیاس پهناور کهکشان راه شیری بیاندازید که بیش از ۱۰۰ هزار سال نوری پهنا دارد. آنگاه در می‌یابید که شانس ما برای اینکه در یک فاصله مناسب برای برقراری ارتباط با سایر تمدن‌های فضایی باشیم، چقدر اندک است. مساله‌ای که خیلی ناامیدکننده به نظر می‌رسد.
اما آیا این بدان معناست که ما باید از تلاش خود برای یافتن حیات فرازمینی دست برداریم؟ با توجه به تعداد اندک آنها در کهکشان ما، یافتن سوزن در انبار کاه بسیار آسان‌تر به نظر می‌رسد. اما تامپسون اعتقاد دارد که بر خلاف این نکته، ما باید به جستجوی خود برای یافتن عموزاده‌های فضایی خود ادامه دهیم. به گفته وی مساله قابل توجه درباره نوع بشر، تمایل خدشه‌ناپذیر او برای جستجو و اکتشاف است. اگرچه یافتن تمدن‌های فضایی کار بسیار سختی است، اما این طبیعت ماست که برای آن تلاش کنیم. اگر گزینه دیگر این باشد که دست روی دست بگذاریم، هیچ کاری نکنیم، و فرض کنیم که ما تنها هستیم، به نظر شما بهتر است کدام گزینه را انتخاب کنیم؟
منبع : discovery
How Many Intelligent Aliens are Out There?
OK, I've had enough. I've been looking up at the night sky for 20 years and not once have I ever seen anything that has aroused my suspicion that an alien visitor has popped by Earth to take a look.
The thing is, I am contacted far too often by people saying they have seen an unidentified flying object, or UFO. Being terribly literal, they probably have seen something "unidentified," and it may look like it's flying; whatever it is, it certainly is an "object," but it doesn't mean it's aliens.
I've never seen anything that makes me think UFOs are alien in origin. But ask me if I think aliens exist, somewhere, anywhere, and I answer with a loud and affirmative yes. Whether UFOs are alien or not will be a discussion that rages for decades, but the question about microbial life in the solar system or intelligent life in the Universe at large, is a different and fascinating one. If "they" are out there — and for the purpose of this article let's assume they are — then how many alien civilizations can we expect to come across?
In the 1960's, U.S. astronomer Frank Drake started the first real search for alien radio signals being beamed across the Universe. Off the back of this work, he came up with an equation that is at best, an educated stab at the number of civilizations in our Galaxy with which we might actually be able to communicate right now.
This is a fascinating possibility, and one that has an interesting relationship with the Fermi Paradox. This paradox explains that there seems to be a distinct lack of evidence of such communicating civilizations regardless of the final number that drops out of the bottom of the equation. Perhaps technologically advanced civilizations have a habit of blowing themselves up before getting the signal out?
Let's get down to some mathematics. The equation, in its pure form, looks like this:
N = R* × fp × ne × fl × fi × fc × L
It looks horrible, but it's really easy to understand. Its purpose is to take some numbers we can estimate from our existing knowledge rather than totally guess, plug them all together and come up with the magic number "N" — an estimate on the number of contactable civilizations.
We can start by taking the average rate of star formation (R*) in our Galaxy, the Milky Way. A strange factor to consider perhaps, but understanding how many stars form each year allows us to ultimately consider how many civilizations are born each year. Current theory suggests this number, in the Milky Way, is about 10 new stars per year.
The second item fр defines the fraction of those stars which have planets and, according to current scientific values, is something like 50 percent.
Of the remaining values, we can actually look closer to home and learn from our very own solar system. Taking ne and fΙ, which explain the number of planets that can support life and the fraction of those planets where life actually evolves, and applying to the Solar System, will suggest a couple of possible options.
Obviously, Earth can support life (as we know it) and perhaps in the past so has Mars, this gives us an answer of 2 for the first point but we should also perhaps consider Europa and Titan as they, too, may harbor conditions where life, however primitive or weird, may be able to evolve, giving us an answer of 4 instead. The fraction where life evolves is at least 1 but it's thought that if the conditions are right, then life will evolve to some degree, at some time, leaving f
We can then apply some decent and pretty reliable numbers to the final factors in Drake's equation. fⁱ is the fraction of those life bearing planets where intelligent life evolves. From our own Solar System we know of only one place where intelligent life has evolved (although sometimes I do wonder) leaving us with 25 percent.
According to the SETI organization, fⁱrefers to the "fraction of civilizations that develop a technology that releases detectable signs of their existence into space" and comes in at a meager 1 percent.
Finally comes "L," the length of time that the civilization releases detectable signals into space, which, using humans as an example, this technological advancement can be estimated at 10,000 years.
So this is the exciting bit, plug those numbers all in to the equation and you come up with… (drum roll please) …50!
Is that really it?
The number of contactable civilizations in our Galaxy, right now, that we might communicate with, is just 50… fifty? It's estimated that there is around 400 billion stars in our Galaxy and, according to my numbers (which, by their nature are educated guesses), there are just 50 alien civilizations that we could communicate with.
You only have to think about the vast scale of the Galaxy spanning 100,000 light years diameter (that's big) to realize the chances of us actually being within communicable distance seems pretty small. A depressing thought.
But does it mean we should give up our attempts at finding ET? After all, with so few of them in our Galaxy, finding a needle in a haystack would be relatively easy by comparison. No, quite the opposite, I think we absolutely should, indeed must, continue our search for our alien cousins (and before you infer it, I'm not suggesting we are related).
One of the great things about our species is the unswerving desire to explore and discover. Though the task is daunting, it is in our nature to try. If the alternative is to sit on our bums and mope, assuming we are alone (or worse, not even caring) then I know which direction I would choose.