گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
تصور کنید تکامل مسیر دیگری را طی می‌کرد و انسان می‌توانست به اندازه دایناسور رشد کند. پس از تبدیل شدن به یک موجود غول‌آسا چه اتفاقی برای انسان رخ می‌داد؟
از زمان برخورد سیارک نابودگر دایناسورها به کره زمین دیگر شاهد تکامل غول‌های ۸۰ متری نبوده‌ایم. پستانداران نسبت به دایناسورها بسیار کوچک‌تر هستند. نه در دریا خبری از مگالودون است و نه در خشکی می‌توان جانوران حیرت‌آوری همچون آرژانتینوسورس را مشاهده کرد. همین شرایط نیز باعث شد که انسان بتواند در کره زمین رشد کند. هرچند بیایید یک موقعیت فرضی جالب را تصور کنیم. زمانی که انسان به اندازه دایناسور می‌شود.
هم اندازه شدن انسان با دایناسور نمی‌توانست رخداد خوبی باشد
وقتی صحبت از دایناسورها می‌شود، افراد معمولا موجوداتی غول‌پیکر و درنده را به‌خاطر می‌آورند که فقط در پی کشتن جانوران دیگر بودند. هرچند که دایناسورها در انواع و اندازه‌های مختلف وجود داشتند. در نتیجه برای پاسخ به عواقب هم اندازه شدن انسان با دایناسورها باید کمی دقیق‌تر باشیم.
میکرورپتور
میکرورپتور کوچکترین دایناسور شناخته‌شده در جهان است و حدود ۱۲۵ میلیون سال پیش در چین زندگی می‌کرد. قد این دایناسور تنها ۳۰ سانتی‌متر بود و وزن آن نیز از ۲ کیلوگرم فراتر نمی‌رفت. میکرورپتور دارای بال بود؛ اما نمی‌توانست پرواز کند. در عوض از شاخه‌های بلند درختان حرکتی نرم و آرام را به‌سمت پایین انجام می‌داد تا حشره‌های مختلف را شکار کند.
جهانی را تصور کنید که در آن انسان ها به اندازه این دایناسور بودند. در واقع ما باید تا ۱۸ درصد از اندازه کنونی خود کوچک می‌شدیم. در چنین موقعیتی انسان در انتهای زنجیره غذایی قرار می‌گرفت و توسط موجودات مختلف شکار می‌شد. مقابله با یک موش همچون نبرد با یک ببر برای ما خطرناک می‌شد. همچنین ما باید به‌خاطر متابولیسم کندتر تا ۳۵ درصد از غذای دریافتی قبلی خود را مصرف می‌کردیم. در نتیجه همیشه در حال خوردن بودیم. اگر انسان به اندازه این دایناسور می‌شد، شرایطی بسیار سخت در انتظارش بود.
ترایسراتاپس
بیایید کمی ابعاد دایناسور موردنظر را افزایش دهیم. اگر انسان به اندازه یک دایناسور به اندازه ترایسراتاپس می‌شد، چه اتفاقاتی در انتظار ما بود؟ در این حالت قد ما به ۲.۸ متر می‌رسید. شاید فکر کنید که قد بلندتر می‌تواند جذاب‌تر باشد. مخصوصا اینکه در مقالات اخبار علمی به مزایای قد بلند اشاره شده است. هرچند اینجا با مشکلات جدی مواجه می‌شوید.
پاها و کمر شما باید ۱۳۰ کیلوگرم وزن بیشتر را تحمل کنند. به همین‌خاطر همیشه از درد مفاصل گله خواهید داشت. همچنین قلب با مشکل جدی برای خون‌رسانی به همه اندام‌های بدن مواجه می‌شود. فعالیت‌های شدید مثل دویدن برای انسان بسیار سخت خواهد شد. کمی بعد انسان مجبور می‌شود خود را با مشکلات نزدیک شدن به اندازه یک دایناسور عادت دهد. همین نیز سبب می‌شود که همچون یک کودک روی چهار دست‌وپا حرکت کنیم. افراد چاق نیز مجبور به خزیدن خواهند شد.
تی‌رکس
تیراناسورس رکس یا همان T-rex به‌عنوان مشهورترین دایناسور جهان شناخته می‌شود. تی‌رکس دایناسوری گوشت‌خوار بود و به‌خاطر ظاهر ترسناک و توانایی فوق‌العاده‌اش در شکار دیگر دایناسورها معروف شده است. تی‌رکس می‌توانست حتی ترایسراتاپس با ۱۰ تن وزن را شکار کند. آیا هم اندازه شدن انسان با این دایناسور می‌تواند جذاب باشد؟
قد این هیولای ترسناک به حدود ۳.۷ متر می‌رسید. در چنین ابعادی انسان دیگر نمی‌توانست چندان موجود هوشمندی باشد. ابعاد مغز نیز باید متناسب با ابعاد بدن رشد کند. در نتیجه سیگنال‌های مغز باید مسافت بیشتری را طی می‌کردند. در حالیکه سرعت آنها ثابت باقی می‌ماند. اگر انسان به اندازه معروف‌ترین دایناسور جهان می‌شد، سرعت واکنش ما به نصف کاهش پیدا می‌کرد.
- چرا دایناسورها پس از انقراض مجدد تکامل نیافتند؟
- اگر دایناسورها منقرض نمی‌شدند، امروز وضعیت زمین چگونه بود؟
- زمین قبل از ظهور دایناسورها چگونه بود؟
کندتر شدن سبب می‌شد که انسان حتی برای تهیه غذا و شکار ناتوان می‌شد. ما دیگر نمی‌توانستیم زندگی عادی داشته باشیم. همچنین قد بلندتر به‌معنی فشار بیشتر بر مفاصل است. درد آنقدر شدید می‌شد که انسان‌ها مجبور می‌شدند برای جابه‌جایی از ویلچر استفاده کنند. تنها نکته مثبت هم اندازه شدن انسان با دایناسور می‌توانست صدای جذاب باشد. حفره داخل گلو بزرگتر می‌شد و صدای اکثر انسان‌ها می‌توانست به مورگان فریمن نزدیک شود.
سوروپوسایدن
تی‌رکس شاید بسیار شناخته شده باشد؛ اما در زمره بزرگترین دایناسورهای جهان قرار ندارد. اینجاست که باید سراغ سوروپوسایدن برویم. این دایناسور گیاه‌خوار حدود ۱۱۲ میلیون سال پیش در آمریکای شمالی زندگی می‌کرد. ارتفاع آن به ۱۸ متر می‌رسید و وزن آن هم حدود ۶۰ تن اعلام شده است.
اگر انسان ها به اندازه بزرگترین دایناسور جهان می‌شدند، جهان چندان مکان زیبایی نمی‌توانست باشد. استخوان‌های گردن سوروپوسایدن توخالی بودند تا وزن بدن کاهش یابد و امکان حمل گردن ۱۲ متری وجود داشته باشد. هرچند شرایط برای انسان‌ها اینگونه نیست. به همین‌خاطر وزن ما به ۸۰ تن می‌رسید.
ساختار بدنی انسان برای تحمل چنین وزنی ساخته نشده است. حتی قوی‌ترین بدنسازان نیز توانایی بلند شدن را نخواهند داشت. همچنین قلب انسان توان کافی برای مقابله با جاذبه را ندارد و پس از مدت کوتاهی دچار ایست قلبی می‌شوید. در واقع افزایش ابعاد انسان انقراضی فوری را برای بشر رقم می‌زد.
جمع‌بندی رشد انسان به اندازه دایناسور
نیز انسان‌های غول‌پیکر را می‌بینیم. همین هم سبب شده که عده‌ای احتمال وجود غول را در گذشته مطرح کنند. برخی افراد هم در خیالات خود از افزایش ابعاد انسان و هم اندازه شدن با دایناسور استقبال می‌کنند. هرچند برآورده شدن این رویا عواقب وحشتناکی دارد.
به‌نظر می‌رسد که تکامل انسان را به‌بهترین شکل برای زندگی در کره زمین آماده کرده است. هرچند که حضور ما در کره زمین دائمی نخواهد بود. دیر یا زود باید سراغ سیاره دیگر برویم. اگر به چنین سناریویی علاقه‌مند هستید، بهتر است زندگی انسان در سیاره‌های دیگر را از دست ندهید!
