نیروی هوایی چین چقدر بزرگ است و چند هواپیما دارد؟

نیروی هوایی چین از جنگنده های پیشرفته‌ای مثل چنگدو J-20 بهره می‌برد و بزرگترین تهدید برای ارتش آمریکا محسوب می‌شود. در ادامه به بررسی تعداد و انواع هواپیماهای نظامی ارتش چین می‌پردازیم.

در سال‌های اخیر چین توانسته با توسعه سریع ارتش خود به جایگاه یک ابرقدرت نظامی دست یابد. نیروی هوایی چین از جنگنده‌های پیشرفته بومی بهره می‌برد. جنگنده‌هایی که با تعداد بالا در حال تولید هستند و می‌توانند برای هر کشوری همچون یک کابوس باشند.

بررسی قدرت و نقاط ضعف نیروی هوایی ارتش چین

در سال‌های اخیر تنش‌های بین آمریکا و چین به‌شکل فزاینده‌ای افزایش یافته است. چین می‌خواهد هرطور شده کنترل تایوان را در اختیار بگیرد؛ اما آمریکا به‌شدت با این موضوع مخالف دارد. همین نیز سبب شده که برخی کارشناسان اخبار نظامی احتمال بروز یک جنگ بزرگ بین چین و آمریکا را در آینده نزدیک محتمل بدانند.

در صورت بروز درگیری نیروی هوایی و ناوگان دریایی ارتش چین نقش اصلی را بر عهده خواهند داشت. چندی پیش به بررسی قدرت و محدودیت‌های نیروی دریایی چین پرداختیم. حالا نوبت به بررسی پرنده‌های شرقی رسیده است.

هواپیما‌های نظامی در اختیار نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین (PLAAF) و نیروی هوایی نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین (PLANAF) قرار دارند. روی هم رفته تعداد هواپیماهای ارتش چین به ۳۱۵۰ فروند می‌رسد. توجه داشته باشید که این تعداد شامل هواپیماهای غیرعملیاتی، هواپیماهای آموزشی و پهپادها نمی‌شوند. طبیعتا بخشی از هواپیماها وظیفه شناسایی، نظارت و انتقال تجهیزات را بر عهده دارند. در نتیجه تعداد هواپیماهای جنگنده، بمب‌افکن، تهاجمی و چندمنظوره چین حدود ۲۴۰۰ فروند برآورد شده است.

جالب است بدانید که نیروی هوایی چین ۱۹۰۰ فروند جنگنده در اختیار دارد که از میان آنها ۱۳۰۰ فروند (از جمله J-10، J-11 و J-16) به‌عنوان جنگنده نسل چهار شناخته می‌شوند. البته چینی‌ها همچنان از جنگنده‌های قدیمی‌تر مثل J-7 نیز استفاده می‌کند. این جنگنده نسل سوم به‌عنوان نسخه کپی‌برداری شده از میگ 21 شوروی ساخته شد.

نیروی هوایی چین وظیفه دفاع از خاک اصلی و انجام عملیات‌های تهاجمی را بر عهده دارد. هرچند که هواپیماهای موجود در نیروی دریایی این کشور بیشتر مناسب دفاع از کشتی‌ها و ناوها در برابر حملات دشمن هستند. در حال حاضر نیروی هوایی آمریکا از نظر تعداد به چین برتری دارد. همچنین آمریکایی‌ها هنوز از نظر تکنولوژی دست بالا را دارند.

با همه اینها، چین با سرعت زیادی در حال گسترش و تقویت نیروهای نظامی خود است. آنها از جنگنده‌های رادارگریز J-20 و FC-31 نیز بهره می‌برند که می‌تواند حسابی برای ناوگان دریایی آمریکا دردسر‌ساز شوند.

مدرن‌سازی و ظرفیت تولید

در گذشته چین به‌شدت متکی بر جنگنده‌های قدیمی ساخت شوروی بود. هرچند که آنها توانسته‌اند با سرعت زیادی به هواپیماهای داخلی رو بیاورند. در دهه ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ نیروی هوایی چین جنگنده‌های سوخو 27، سوخو 30MKK و سوخو 35 را از روسیه دریافت کرد. اندکی بعد چینی‌ها کار روی نسخه اختصاصی خود از سوخو 27 را آغاز کردند. این هواپیما J-11 نام گرفت و هنوز نیز تولید آن ادامه دارد.

چین به‌توانایی تولید ۱۰۰ فروند جنگنده رادارگریز J-20 در سال رسیده است. همه آنها نیز برای مصرف داخلی هستند و صادر نخواهند شد. دیگر پلتفرم‌های مشابه مثل جنگنده چند منظوره J-16 و جنگنده J-10C نیز به‌ترتیب با نرخ ۱۰۰ و ۴۰ فروند در سال تولید می‌شوند.

بیشتر بخوانید

• جنگنده چینی چنگدو J‑20 مچ سامانه‌های دفاعی آمریکا، ژاپن و کره را خواباند
• مقایسه سرعت F‑35 با J‑35: جنگنده آمریکایی یا چینی، کدام سریع‌تر است؟
• مقایسه جنگنده‌های جی 10 چینی و سوخو 35 روسی؛ کدام پیروز است؟

نیروی هوایی نیروی دریایی چین از جنگنده J-15 بهره می‌بررد که بر پایه سوخو 33 ساخته شده است. گرچه آنها قصد دارند جنگنده رادارگریز J-35 را به‌عنوان پاسخی به جنگنده آمریکایی F-35 وارد فاز تولید انبوه کنند. صنعت تولید هواپیما در چین اکنون تا حد زیادی مستقل شده است و دیگر چندان به کمک‌های روسیه نیاز ندارد. تولید موتورهای بومی WS-15 و WS-10 این ادعا را ثابت می‌کنند.

ارتش آمریکا تمایل دارد نیروی هوایی خود را در مناطق مختلف به‌صورت پراکنده نگه دارد. هرچند که چینی‌ها اکثر هواپییماهای خود را در نزدیکی مرزها و یا خطوط ساحلی مستقر کرده‌اند.

توانایی‌ها و محدودیت‌ها

تعداد بالای هواپیما در نیروی هوایی یک کشور به‌معنی دست‌ یافتن به برتری هوایی در جهان نیست. یکی از محدودیت‌های مهم به مسئله سوخت‌گیری هوایی مربوط می‌شود. نیروی هوایی چین فقط از تعداد کمی ایلیوشین ایل-78 و بمب‌افکن H-6 (بازطراحی شده) برای تامین سوخت جنگنده‌های خود در عملیات‌های دور بهره می‌برد. همین نیز باعث شده که استراتژی چین برای انجام عملیات‌های دور از خانه خیلی متنوع نباشد.

البته چینی‌ها تعدادی باند پروازی را در جزیره‌های مصنوعی دریای چین جنوبی ساخته‌اند تا برد عملیاتی جنگنده‌‌ها افزایش پیدا کند؛ اما هنوز کافی نیستند.

دیگر نقطه ضعف نیروی هوایی چین به عملیات‌‌های مشترک مربوط می‌شود. از نظر تاریخی نیروی هوایی این کشور همیشه وظیفه پشتیبانی از نیروهای زمینی و دریایی را بر عهده داشته است. تنها در سال‌های اخیر چینی‌ها اجازه داده‌اند که خلبان‌ها به‌صورت مستقل و هنگام عملیات تصمیم بگیرند. چنین رویکردی باعث می‌شود که آمریکایی‌ها در نبرد هوایی برتری داشته باشند. چراکه آنها تجربه گسترده‌ای در عملیات‌های متنوع دارند.

مسئله دیگر به بمب‌افکن‌های استراتژیک مربوط می‌شود. ارتش آمریکا از B-2 Spirit و بمب‌افکن نسل ششم B-21 Raider بهره می‌برد. در سمت مقابل ارتش چین به بمب افکن‌های قدیمی روسیه متکی است. البته آنها در تلاش برای توسعه بمب‌افکن پنهان‌کار H-20 هستند؛ اما هنوز این پرنده مخوف به تولید انبوه نرسیده است.

آخرین نقطه ضعف نیروی هوایی چین را می‌توان به کیفیت و تکنولوژی جنگنده‌ها مربوط دانست. چینی‌ها هنوز از جت قدیمی J-7 استفاده می‌کنند که معلوم نیست می‌تواند در یک جنگ پیچیده چه نقشی داشته باشد. همچنین کارشناسان آمریکایی معتقد هستند که جنگنده J-20 را باید در واقع یک جنگنده نسل ۴.۵ بدانیم. چراکه از نظر فناوری و توانایی در سطح اف 35 نیست.

به‌نظر شما آیا نیروی هوایی چین می‌تواند در صورت وقوع یک جنگ بزرگ آسیب شدیدی را به جنگنده‌های آمریکایی وارد کند؟