گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
بسیاری ساخت یک بنای شگفتانگیز را شاهکار مهندسی میدانند. هرچند بزرگترین پروژه های تخریب تاریخ نیز به دقت و مهارت بسیار بالایی نیاز دارند. شما باید در کمترین زمان و با کمترین هزینه یک سایه عظیم را نابود کنید.
یک واقعیت عجیب در مورد اکثر مردم جهان وجود دارد و آن اینکه ما انسانها از تماشای نابود شدن یک چیز لذت میبریم. وقتی هم که مسئله به بزرگترین پروژه های تخریب جهان باشد، لذت چند برابر میشود. چنین پروژه هایی به دانش و مهارت بالایی نیاز دارند. چراکه نباید آسیبی به محیط اطراف وارد شود.
بزرگترین پروژه های تخریب جهان؛ وقتی نابودی حتی از ساخت حساستر است
با نگاهی به اینترنت میتواند ویدیوهای مرتبط با تخریب سازههای مختلف را مشاهده کرد. در اکثر این موارد نیز تخریب در تنها چند ثانیه انجام میشود. هرچند برنامهریزی مربوط به اینکار گاهی ماهها طول میکشد. شما باید بدانید چطور مواد منفجره را در نقاطی قرار دهید که کمترین ریسک را داشته باشند. در برخی موارد نیز اصلا استفاده از مواد منفجره ممکن نیست.
در ادامه بزرگترین پروژه های تخریب تاریخ را از جنبههای مختلف بررسی میکنیم. هزینه، خطر، حجم پروژه و تاثیرگذاری بر محیط از جمله این عوامل هستند.
استادیوم کینگدوم سیاتل
در دهه ۱۹۹۰ استادیوم کینگدوم سیاتل بهعنوان خانه تیم بیسبال Seattle Mariners شناخته میشد. این استادیوم غولپیکر در زمان ساخت با مشکلات متعددی مواجه شد؛ اما پس از پایان پروژه خیلی زود به یک نماد شهری مهم تبدیل گشت. همین هم باعث شد که کمتر کسی به بحرانهای آن توجه کند. از همان ابتدا کارشناسان هشدار میدادند که وزن سقف فوقالعاده زیاد است. در نهایت نیز همین مسئله پایان آن را رقم زد.
سیاتل بهخاطر بارانهای زیاد خود معروف است. در اولین باران مشخص شد که سقف استادیوم نشتی دارد. تلاشها برای برطرف کردن مشکل و جلوگیری از رسیدن آن به نقاط حساس بینتیجه ماند. پس از افتادن قسمتهای کوچکی از سقف در زمین تمرین نیز بر همگان مشخص شد که عمر این بنا به پایان رسیده است.
کینگدوم بهخاطر برخی محدودیتها به یکی از بزرگترین پروژه های تخریب جهان تبدیل شد. تیم تخریب باید طوری ۱۳۰ هزار متر مکعب بتن را فرو میریختند که به ساختمانهای تاریخی اطراف آسیبی نمیرسید. همچنین استادیوم روی زیرساختهای مهم آبرسانی شهر ساخته شده بود و تخریب ناگهانی با یک انفجار بزرگ ممکن نبود. در عوض با مجموعهای از انفجارهای کوچک و دقیق کار انجام شد. کل فرآيند فرو ریختن بنا نیز ۱۷ ثانیه طول کشید. برای تخریب استادیوم از ۲۱۳۱ کیلوگرم مواد منفجره استفاده شد.
بزرگترین پروژه های تخریب جهان: ساختمان J.L. Hudson
در ددهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ فروشگاههای زنجیرهای غولپیکر با استقبال گستردهای مواجه بودند. ساختمان J.L. Hudson نیز با ۲۰۴ هزار متر مربع مساحت یکی از بزرگترین فروشگاههای زنجیرهای جهان محسوب میشد. در این ساختمان ۵۰۰ هزار کالای مختلف در ۲۹ طبقه جا گرفته بودند. همین هم باعث شده بود که بلندترین فروشگاه زنجیرهای جهان لقب بگیرد.
تا زمانی که عصر طلایی دیترویت ادامه داشت، کسی به تخریب این بنا فکر نمیکرد. هرچند با اعلام ورشکستگی این شهر و اعلام بدهی ۱۸ میلیارد دلاری یک فاجعه آغاز شد. خودروسازان آمریکایی یکی پس از دیگری از ایالت میشیگان خارج شدند و جمعیت شهر کاهش یافت. دیگر نیازی به چنین فروشگاههای زنجیرهای بزرگی احساس نمیشد. در نتیجه در سال ۱۹۹۸ یکی از بزرگترین پروژه های تخریب جهان کلید خورد.
مشکل اینجا بود که فروشگاه با ساختمانهای بسیار قدیمی احاطه شده بود. کارشناسان نگران بودند انفجار باعث شود همچون دومینو بسیاری از ساختمانها فرو بریزند. مسئله دیگر موجود نبودن نقشههای فنی ساختمان بود. همین هم باعث شده بود که تیم تخریب صرفا بر اساس تجربه و مشاهدات میدانی کار را پیش ببرند. آمادهسازی عملیات تخریب حدود ۵ ماه طول کشید و خود تخریب در ۲۴ ثانیه انجام شد. برای این پروژه ۱۲۳۷ کیلوگرم مواد منفجره نیاز بود.
برج تلویزیونی WECT
وقتی صحبت از بناهای بلند میشود، اکثر ما آسمانخراشهایی مثل ساختمان امپایر استیت یا برج خلیفه را به یاد میآوریم. هرچند دکلهای تلویزیونی آنالوگ نیز میتوانستند از نظر ارتفاع با این برجهای عجیب رقابت کنند. بهعنوان مثال برجی تلویزیونی WECT در کارولینای شمالی ۶۱۰ متر ارتفاع داشت. در گذشته دکلهای اینچنینی در سرتاسر جهان دیده میشدند. ارتفاع زیاد باعث میشد که بتوانند سیگنالهای آنالوگ تلویزیون را در اختیار تعداد بیشتری از مشترکان قرار دهند.
دکلهای تلویزیونی به تعمیر و نگهداری مستمر نیاز داشتند. در غیر این صورت احتمال داشت سقوط کرده و مشکلساز شوند. هرچند ورود شبکههای تلویزیونی دیجیتال باعث شد که دیگر ضرورتی برای تعمیر و نگهداری از این دکلها وجود نداشته باشد. همچنین شرکتهای ارائهدهنده خدمات تلفن همراه به پهنای باند آنها برای ارائه خدمات بیشتر نیاز داشتند. همین نیز باعث شد که در سال ۲۰۱۲ برج تلویزیونی WECT پس از چندین دهه به پایان راه خود برسد.
- عربستان با دو آسمان خراش جدید رکورد بلندترین برج های جهان را از برج خلیفه میگیرد
- خانههایی با گذشتهای تاریک؛ نگاهی به عمارت های تسخیر شده و داستانهای آنها
- این خانه عجیب و لوکس، امنترین پناهگاه آخرالزمانی جهان است
حدود یک هفته صرف بررسی بنا شد و کل فرآيند سقوط نیز ۱۰ ثانیه طول کشید. تیم تخریب در کل از ۹.۵ کیلوگرم مواد منفجره برای این پروژه استفاده کردند.
بزرگترین پروژه های تخریب جهان؛ Park Avenue 270
در اکثر پروژه های تخریب جهان از مواد منفجره استفاده میشود. هرچند در مورد ساختمان Park Avenue 270 اینگونه نبود. در عوض ساختمان تکه تکه در آرامش کامل و در طول یکسال نابود شد. البته پروژه میتوانست زودتر تمام شود، اما همهگیری کرونا سبب شد که کمی طول بکشد. 
این ساختمان در سال ۱۹۶۰ ساخته شد و در ابتدا با نام Union Carbide Building شناخته میشد. سازندگان بنا تصور میکردند آن را روی ستونهای بزرگ و مستحکمی ساختهاند و مشکلی ایجاد نخواهد شد. هرچند چون ستونها دقیقا بین ریلهای فعال قطار قرار داشتند، طبقات پایینی لرزش را احساس میکردند. همچنین یک مسیر پیادهروی نیز در زیر این ساختمان بود که افراد میتوانستند از طریق آن به گرند سنترال برسند.
مسئله دیگر حجم بسیار زیاد شیشه استفاده شده در بنا بود. با وجود ۴۴۵۰۰ متر مربع شیشه انفجار میتوانست به فاجعهای بزرگ منجر شود. ساختمانهای تاریخی اطراف آن نیز مستعد آسیب بودند. مجموع این عوامل باعث شدند که یکی از بزرگترین پروژه های تخریب جهان بدون مواد منفجره انجام شود. اینکار نیز با استفاده از جرثقیلهای بزرگ و برش دادن تدریجی بخشهای مختلف رخ داد.
مرکز غنیسازی اورانیوم K-25 آمریکا
در گذشته مرکز غنیسازی اورانیوم K-25 بزرگترین ساختمان قرار گرفته زیر یک سقف در امریکا محسوب میشد. این مرکز در سال ۱۹۴۳ و بهعنوان بخشی از پروژه منهتن ساخته شده بود و قرار بود شرایط پیروزی آمریکا در جنگ جهانی را فراهم کند. مرکز K-25 وظیفه جداسازی اورانیوم ۲۳۵ و اورانیوم ۲۳۸ را داشت تا میزان غنیسازی به حد تولید بمب اتمی برسد.
پس از پایان جنگ سرد برخی مقامات آمریکا به این نتیجه رسیدند که دیگر نیاز چندانی به این مراکز نیست. اخیرا نیز پیشرفت هوش مصنوعی باعث شده ذخایر پلوتونیوم آمریکا در اختیار مدیرعامل OpenAI قرار گیرد. در نتیجه باید مراکز غنیسازی قدیمی تخریب شده و نسل جدید آنها ساخته شوند.
البته ما عملا با یک ساختمان یکپارچه طرف نبودیم، بلکه مجموعهای از بناهای متصل به هم این مرکز را شکل میدادند. مساحت این بنا ۱۷۸ هزار متر مربع بود که یعنی میتوان آن را معادل ۲۵ زمین فوتبال دانست. بهخاطر ماهیت خطرناک این بنا امکان استفاده از مواد منفجره وجود نداشت. تیم تخریب باید مواد خطرناک را خارج میکردند و عملیات پاکسازی بخشهای مختلف را با احتیاط پیش میبردند.
برخی بخشها نیز به مواد رادیواکتیو آلوده شده بودند و فرآيند جداسازی و پاک کردن آنها بسیار هزینهبر بود. در نهایت یکی از بزرگترین پروژه های تخریب جهان در سال ۲۰۰۸ شروع شد و قرار بود تا سال ۲۰۱۴ با هزینه ۲.۲ میلیارد دلار به پایان برسد. البته شرکت طرف قرارداد توانست پروژه را یکسال زودتر انجام دهد و ۳۰۰ میلیون دلار در هزینه صرفهجویی کند.