گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
شرایط سختی برای تبدیل شدن به یک فضانورد وجود دارد؛ آمادگی جسمانی، قد بین ۱۴۹ و ۱۹۳ سانتیمتر، داشتن مدرک لیسانس، توانایی کار در زیر فشار و حفظ خونسردی، تفکر استراتژیک، مهارت کار گروهی و موارد دیگری که تنها بخش کوچکی از این شرایط هستند. اما علاوه بر تمام این موارد، مهارتی که در فرم‌های ثبت‌نام سوالی در مورد آن پرسیده نمی‌شود، توانایی تحمل شرایط چندش‌آور است! در ادامه، داستان‌هایی واقعی از اتفاقات مشمئز کننده‌ای که در طول تاریخ فضانوردی رخ داده‌اند را بازگو می‌کنیم. این داستان‌ها در عین نشان دادن جنبه حال به هم زن سفرهای فضایی ، شاید نظر شما را در مورد شغل فضانوردی، تغییر دهند.
شرایط بی‌وزنی که تجربه‌ای شگفت انگیز است، می‌تواند باعث وقوع اتفاقاتی شود که پاک کردن غذا از روی فرش در مقابل آن‌ها هیچ است؛ مثل جمع کردن استفراغ یا پوست خشک شده معلق در هوا!
فضانورد معروف، اسکات کلی، در یک برنامه پرسش و پاسخ در وب سایت ردیت (Reddit.com) این‌گونه اظهار کرد:
قسمت‌های مرده پوست مانند پینه پا، پس از مدتی در شرایط بی‌وزنی جدا می‌شوند. همچنین، پوست ضخیم کف پا مانند پای نوزاد صاف می‌شود، اما چون برای حرکت در داخل ایستگاه فضایی باید پاهایم را به میله‌های تعبیه‌شده قلاب می‌کردم، بخش بالایی پاهایم در اثر ساییدگی، مانند پوست کروکدیل سخت شده بود.
اگر فکر می‌کنید پینه‌های پای فضانوردان که در هوا معلق‌اند، به اندازه کافی مشمئز کننده نیست، باید داستان مربوط به اتفاقی که در اولین مأموریت فضایی شاتل‌های آمریکا یعنی STS-1 افتاد را بخوانید.
در آوریل سال ۱۹۸۱ ماموریت فضایی STS-1 با استفاده از شاتل فضایی کلمبیا که توسط جان یانگ (John Young) و رابرت کریپن (Robert Crippen) هدایت می‌شد با موفقیت به پایان رسید؛ اگرچه، این فضانوردان در حین ماموریت با مشکلاتی روبرو شدند. از ابتدای ماموریت توالت تعبیه شده از کار افتاد که باعث شد، فضانوردان از وسایل مهار مدفوع (Fecal Containment Systems) استفاده کنند. این وسایل، پاکت‌های لوله‌ای بلندی بودند که با استفاده از چسبی موقت، به مخرج فضانوردان متصل می‌شدند و مواد دفع شده را در خود نگه می‌داشتند. این وسایل مخصوص که به خودی خود مشمئز کننده هستند تنها بخشی کوچک از ماجرا بودند؛ در هنگام بازگشت شاتل به جو، مدفوع خشک‌شده موجود در توالتی که خراب شده بود، به نحوی وارد سیستم تهویه شد و پس از آن به داخل کابین اصلی راه یافت. البته با تمام این دشواری‌های یانگ و کریپن به سلامت به زمین رسیدند.
در ماموریت‌های آپولو جنبه حال به هم زن سفرهای فضایی بسیار پررنگ تر بود
ماجرای بعدی در مورد جنبه حال به هم زن سفرهای فضایی ، به ماموریت آپولو 10 در ماه مه ۱۹۶۹ مربوط می‌شود. سیستم مهار مدفوع که در ماموریت STS-1 به عنوان پلان بی یا همان نقشه دوم، برای مواقع اضطراری تعبیه شده بود، در ماموریت‌های آپولو اصلی ترین راه دفع مدفوع بود. همچنین، تجهیزات استفاده شده در این ماموریت‌ها بسیار ابتدایی تر از وسایل امروزی بودند که احتمال بروز مشکلات را چند برابر می‌کردند. در ماموریت آپولو ۱۰ که در آن فضانوردان تام استرافورد (Tom Stafford)، جین سرنان (Gene Cernan) و جان یانگ به دور ماه چرخیدند، مقداری مدفوع معلق شرایط ماموریت را تغییر داد. اطلاعات مربوط به این اتفاق توسط خبرنگار آمریکایی آلن بویل (Alan Boyle) در وبلاگ کازمیک لاگ (Cosmic Log)، وابسته به شرکت رسانه‌ای ان بی سی، منتشر شد. این اطلاعات جزئی از گزارش ماموریت بودند که در زمان انتشار از حالت محرمانه خارج شده بودند. بخشی از واقعه به این صورت پیش رفت:
استرافورد:
بهم یه دستمال بده. یه تیکه مدفوع توی هوا معلقه!
یانگ:
کار من نبود! مدفوع من نیست!
سرنان:
فکر نکنم مال منم باشه!
استرافورد:
مال منم یکم چسبناک تر بود!! بندازش دور!
مسئله به نظر حل شده بود و استرافورد و بقیه مشغول کارهای دیگر بودند که ماجرا دوباره تکرار شد.
سرنان:
یه تیکه دیگه مدفوع! بچه‌ها چتون شده؟!
جان یانگ، فضانورد آمریکایی، 42 سال در ناسا کار کرد.
البته به لطف نسل جدید توالت‌های تحت خلا و سیستم‌های تصفیه، مدفوع معلق دیگر جزو جنبه حال به هم زن سفرهای فضایی نیست! در همین رابطه، اختر زیست‌شناس کاستوری ون کتسوارن (Kasthuri Venkateswaran) در مصاحبه‌ای با واشینگتن پست ادعا کرد که ایستگاه بین‌المللی فضایی بسیار تمیزتر از سرویس‌های بهداشتی خانه‌هاست. این خبر برای آن دسته از علاقه‌مندان به حرفه فضانوردی که به‌اندازه افرادی مثل استرافورد و بخصوص یانگ آستانه تحمل بالایی در رابطه با مسائل چندش‌آور ندارند، امیدوارکننده به نظر می‌آید. البته، در ماموریت STS-1 هم شرایطی اضطراری باعث به هم ریختن اوضاع شد؛ شرایطی که وقوع آن‌ها هیچ‌گاه قابل پیش بینی نیست.