رابرت دایگراف (Robbert Dijkgraaf)، فیزیکدان تئوری و یکی از اساتید موسسه مطالعات پیشرفته دانشگاه پرینستون آمریکا است که در تازهترین ویدیوی منتشرشده از خود، چگونگی پایان دنیا را شرح میدهد.
دایگراف در این ویدیو کوتاه، صحبتهای شوکهکنندهای در مورد پایان دنیا و سرنوشت کیهان مطرح میکند. او با اشاره به نقش سیاه چالهها، صحبتهایش را اینگونه آغاز میکند:
سیاه چالهها تمام چیزهای باقیمانده در کیهان را خواهند بلعید.
به عقیده دایگراف، بزرگترین کشف بشر از زمانِ ارائه تئوری نسبیت عام انیشتین در ابتدای قرن بیستم، «انبساط جهان» است که به دور شدن اجرام آسمانی از هم اشاره دارد. اما یافتهی جدید و مهمتری در ارتباط با این انبساط، وجود نیرویی در داخل فضای خالیِ میان اجرام آسمانی است که این اجرام را از هم دور میکند و به انبساط جهان شتاب میدهد. پیامد این کشف نقشی کلیدی دارد؛ زمانی فرا خواهد رسید که سرعت انبساط جهان از سرعت نور هم پیشی میگیرد. این بدان معناست که در آن زمان ما قادر به دیدن جهان اطراف نخواهیم بود چون نور اجرام آسمانی دیگر به ما نمیرسد و جهان هستی به حالتی ایزوله درمیآید.
در چنین شرایطی کهکشانهای همسایه به آرامی محو شده و از کهکشان راه شیری (سهم کوچک ما از کیهان) دور میشوند. ما میمانیم و جهانی تهی که ستارههای آن با تمام شدن سوختشان یکییکی خاموش میشوند و تنها نیروی باقیمانده در آن، جاذبه خواهد بود. سیاه چالهها نیز با گرانش فوق قوی خود، همه چیز را خواهند بلعید.
دایگراف در انتها میگوید:
آیندهی متروکی پیش روی جهان است که تاریکی و ویرانی نسبی آن باعث میشود تا بسیاری از فیزیکدانان در باور یافتههای آزمایشات خود که همگی به این آینده اشاره دارد، دودل و مردد باشند.
فکر کردن به یافتههای دانشمندان در مورد پایان جهان و قبول این یافتهها که حاصل سالها تلاش بیوقفه آنهاست، کار سختی است، اما سختتر از آن انتخاب مسیریست که پس از دانستن سرنوشت کیهان، میخواهیم پیش بگیریم؛ یکی از گزینههای پیش رو تسلیم شدن و گذراندن زندگی با یاس و ناامیدی است، اما گزینه دیگر میتواند بهکارگیری حداکثر توان و تلاش در جهت ارائه بهترین ورژن ممکن از خودمان به جهان اطراف باشد؛ گزینهای که انتخاب آن، شاید از بسیاری از انتخابهای دیگر، شجاعانهتر است. پس بهتر نیست که با علم به آنچه که قرار است در آخر اتفاق بیفتد و بدون محدود کردن آزادی یکدیگر، در کنار هم زندگی کنیم؟