گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
نقش پهپادهای نظامی روز به روز بیش از پیش شده و نمی‌توان اهمیت آن‌ها را انکار کرد. نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا قصد دارد زبان اشاره پرواز را به پهپادهای خود آموزش دهد تا خدمه بتوانند به زبان مشابهی که با خلبانان ارتباط برقرار می‌کنند، پهپادها را کنترل کنند.
عرشه پرواز ناوهای هواپیمابر بسیار شلوغ و پر سرو صدا است و خدمه عرشه برای ارتباط برقرار کردن با خلبانان به منظور انتقال فرامینی همچون حرکت، باز کردن بال‌های هواپیما و… از زبان اشاره پرواز استفاده می‌کنند. از آنجا که در آینده‌ای بسیار نزدیک پهپادها نیز روی این عرشه پرواز حضور خواهند داشت، پس آنان نیز می‌بایست زبان اشاره مورد استفاده خدمه عرشه و خلبانان را یاد بگیرند.
MQ-25 Stingray
در حال حاضر نیروی دریایی آمریکا رقابتی برای به خدمت گیری اولین پهپاد ناونشین برگزار کرده است. این پهپاد که با نام MQ-25 استینگری (Stingray) شناخته خواهد شد، در نگاه اول به عنوان یک پهپاد سوخت رسان برای جنگنده‌های نیروی دریایی آمریکا شامل جنگنده‌های چندمنظوره پنهانکار و رادارگریز نسل پنج F-35C لایتنینگ 2 (Lightning II) و جنگنده‌های چندمنظوره نسل 4.5 F/A-18E/F سوپر هورنت (Super Hornet) در نظر گرفته شده است. این رقابت بین سه کمپانی هوافضا، امنیتی و دفاعی آمریکایی جنرال اتمیکس (General Atomics)، بوئینگ (Boeing) و لاکهید مارتین (Lockheed Martin) برگزار شده و پهپاد ساخته شده نیز قرار است در دهه 2020 وارد خدمت شود.
X-47B UCAS روی عرشه پرواز ناو هواپیمابر آمریکایی
در اوایل این دهه (دهه 2010)، نیروی دریایی آمریکا آزمایش‌هایی را روی هواپیمای بدون سرنشین پنهانکار و رادارگریز X-47B UCAS انجام داد. X-47B یک پهپاد رزمی و تهاجمی است که توسط کمپانی هوافضا، امنیتی و دفاعی آمریکایی نورثراپ گرومن (Northrop Grumman) ساخته شده است. این هواپیمای ناونشین دارای طراحی بال پرنده بوده فاقد هرگونه پایدار کننده عمودی است.
روی زمین، خدمه زمینی با استفاده از یک ماژول کنترلی بی‌سیم، فرامین لازم به منظور آماده شدن برای پرواز را به پهپاد مخابره می‌کنند. فرامینی همچون باز کردن بال‌ها، کنترل رانش موتور برای حرکت به سمت جلو، ترمز و توقف، حرکت به سمت باند، اجرای مانورهای پیچیده و دقیق لازم برای قفل کردن ارابه فرود جلویی در پرتابگر (پرتابگر وسیله‌ای است که هواپیماها را روی ناو هواپیمابر به سرعت لازم برای پرواز می‌رساند) و خروج از ناحیه فرود پس از نشستن هواپیما.
اما روی عرشه ناو هواپیمابر که فضا بسیار محدودتر از یک پایگاه هوایی است، نمی‌توان از آن روش استفاده کرد. عرشه ناو هواپیمابر همواره در حال تغییر است و هواگردها و وسایل نقلیه دیگر همچون خودروهای بارگذار مهمات، پیوسته در حال رفت و آمد روی آن هستند. اگر خدمه عرشه بخواند با استفاده از ماژول کنترلی اقدام به انتقال فرامین به پهپاد کنند، ممکن است حواسشان از عرشه و محیط پیرامون خود پرت شود که این مسئله بسیار خطرناک است. از این رو نیاز به روشی است که ضمن انتقال فرامین، این خطرها را بر طرف کند.
پس در پاسخ به این نیاز، بهتر است به جای وقف دادن خدمه عرشه با پهپاد، پهپاد را با رسوم قدیمی عرشه پرواز وقف داد. در حال حاضر کمپانی مهندسی آمریکایی STI سیستمی به نام دیابلو (DIABLO) را برای هواپیماهای بدون سرنشین ساخته است. به کمک آن سیستم پهپادها می‌توانند حرکات بدن و زبان اشاره پرواز را که به مدت تقریبا صد سال بین خدمه عرشه رواج دارد را تشخیص دهند.
در سیستم طراحی شده توسط STI، سنسورهایی در چوب‌دستی‌های هدایتی (راکت چرا‌غ‌دار) قرار داده است. این چوب‌دستی‌ها توسط هدایتگر هواپیما استفاده می‌شوند و پهپاد می‌تواند حرکت آن‌ها تشخیص داده و بر اساس حرکت انجام شده، فرمان منطبق با آن را انجام دهد. دیابلو از یادگیری ماشینی برای درک درست فرامین بهره می‌برد. خدمه پرواز با استفاده از سیستم دیابلو موفق شدند یک هواپیما را از روی بالابر هواپیما (زمانی که هواپیما از آشیانه وارد عرشه پرواز می‌شود) تا جایگاه پرتابگر عرشه را شبیه سازی کنند که در طی آن حرکات اشاره با دقت 90 تا 100 درصد توسط هواپیما تشخیص داده شدند.
