شاید دانشمندان علم جغرافی از توپوگرافی ماه و مریخ بیشتر از عمق اقیانوسهای زمین اطلاع داشته باشند. اما اکنون پژوهشگران موفق به ایجاد نقشهای جدید از بستر آبهای کرهی خاکی ما شدهاند که دوبرابر دقت نقشهی پیشین که تقریبا به بیست سال پیش تعلق دارد را ارائه می کند. این نقشهی جدید دربردارندهی جزئیات زیادی از کوهستانهای قبلا به تصویر کشیده نشده و نشانههای جدیدی از ایجاد قارهها را به نمایش میگذارد.
دقت این نقشهی جدید، به لطف بهبود کارایی ابزارهای سنجش از راه دور و دسترسی به دو جریان بهرهبرداری نشده از اطلاعات ماهوارهای پیشین، بسیار بالاست. این جریانهای اطلاعات از ماهوارهی CryoSat-2 آژانس فضایی اروپا ناشی میشود که معمولا بر سطح یخهای قطبی نظارت دارد، اما همچنین وظیفهی بررسی اقیانوسها را نیز به عهده دارد. جریان اطلاعات دو به ماهوارهی ارتفاعسنج Jason-1 ناسا مربوط می شود که در طی ماموریت 12 سالهی گذشتهی خود به بررسی میدان جاذبهی زمین میپرداخته است. دادههای این ماهوارهها با دادههای موجود ترکیب شده و به منظور توسعهی یک مدل علمی استفاده شد که اندازهگیری جاذبه در بستر اقیانوسها را به عهده دارد.
نتیجهی نهایی، نقشهای شده که جزئیات بالایی از کوهستانهای زیر دریا که وسعتشان به کیلومترها میرسد را به نمایش میگذارد و ابزارهای جدید را جهت آنالیز بستر اقیانوسها در اختیار متخصصان ژئوفیزیک قرار داده است.
دیوید سندول، سرپرست این پژوهش و استاد ژئوفیزیک موسسهی ژئوفیزیک و فیزیک سیارهای Cecil H. and Ida M. Green از سازمان اقیانوسنگاری Scripps می گوید: “چیزی که اکنون به وضوح در نقشهی جدید قابل دیدن است، تپههای بیکرانی میباشد که معمولترین زمینهای بر روی این سیاره میباشند.”
این نقشه همچنین برای اولین بار اتصال قارهای را میان امریکای شمالی و آفریقا به نمایش گذاشت و همچنین شواهد جدیدی مبنی بر مرز گسترش کف آب خلیج مکزیک را نشان داده که از حدود 150 میلیون سال پیش فعال است، اما اکنون توسط لایهای از رسوبی به ضخامت 1.6 کیلومتر به خاک نشسته است.
یکی از نویسندگان این پژوهش گفته است: “یکی از مهمترین موارد استفاده از گرادیان جدید جاذبه در دریا، بهبود روند ارزیابی عمق بستر آبها در حدود 80 درصد از اقیانوسهای زمین است که نامعلوم مانده بودند یا توسط لایههای رسوبی ضخیم پوشیده شدند.”
منبع : gizmag