نخستین تغییر ژنتیکی برای تبدیل شدن به ماهرترین غواصان زمین در کوچ نشینان باجائو لاوت روی داد

مردمان بدوی دریایی باجائو لاوت که در آسیای جنوب شرقی زندگی می کنند یک ویژگی خاص دارند؛ آنها  60 درصد زندگی خود را در زیر آب سپری می‌کنند و بر این اساس دچار تغییر ژنتیکی به منظور تطابق با شرایط زندگی دریایی خود شده اند.

انسان های بدوی باجائو لاوت که در واقع دارای گونه ای زندگی کوچ نشینی هستند، قادرند تا عمق ۷۹ متری دریا شنا کنند و در این عمق به مدت سه دقیقه به شنا بپردازند. همین امر باعث شد تا کوچ نشینان باجائو به عنوان نخستین انسان هایی معرفی شوند که برای تطابق با شرایط زیر دریا دچار تغییر ژنتیکی شده اند.

هر چند که مردمان باجائو در جریان زندگی روزمره خود اصولا تا این عمق شنا نمی کنند، اما این رکورد را به ثبت رسانده اند. تحقیقات نشان داده است که برای رسیدن به چنین توانمندی، تغییرات فیزیکی و تغییر ژنتیکی خاصی در مردمان باجائو رخ داده است. فراموش نکنیم که تکامل همواره به انسان کمک کرده تا خود را با شرایط ویژه ای که در آن زندگی می کند تطابق دهد.

مردمان باجائو زندگی متفاوتی دارند. آنها هر روز فقط برای آن روز زندگی می کنند و در واقع تلاش آنها تنها در جهت بقا صورت می گیرد و درصدد رسیدن به چیز دیگری نیستند. زندگی آنها به گونه ای است که بقا و زنده ماندن منوط به ارتقا توانمندی در جهت غواصی در عمق آب و حبس نفس برای مدت طولانی است.

این کوچ‌نشینان دریایی در مجموع در خانه‌های شناور و یا کلبه های روی آب اقامت دارند و مانند دیگر کوچ‌نشینان، از مکانی به مکان دیگر در سفر هستند. کوچ نشینان دریایی باجائو در واقع تجهیزات خاصی برای شنا و غواصی ندارند و تنها با عینک‌های چوبی و وزنه‌های دست‌ساز، به صورت آزاد غواصی می‌کنند.

تغییر ژنتیکی و طحال بزرگ کوچ نشینان باجائو

پژوهشها نشان داد کوچ نشینان باجائو شرایط فیزیکی متفاوتی دارند و در قیاس با دیگر مردمان ساکن در روستاهای اطراف که به کشاورزی مشغول هستند از طحال به مراتب بزرگتری برخوردارند. تغییر یاد شده حتی آن دسته از مردمان باجائو که به غواصی نمی پرداختند را نیز شامل می شد و این بدان معنا بود که این تغییر را باید یک تغییر ژنتیکی عنوان کرد که وابسته به سبک زندگی فرد خاصی نیست.

طحال عضو جالبی است که سلول های قرمز خون را در خود نگهداری می کند. در زمان غواصی، طحال وظیفه خود می داند که این سول های اضافی ذخیره شده را وارد جریان خون نماید تا ظرفیت اکسیژن رسانی را ارتقا دهد. این اتفاق مشابه همان اتفاقی است که در برخی از پستانداران دریایی که عادت به غواصی دارند نیز روی می دهد که از این نمونه می توان به سیل ها اشاره کرد.

تحقیقات بر روی دی. ان. ای کوچ‌نشینان باجائو بیانگر این مهم بود که تغییر ژنتیکی که مسئول کنترل هورمون T4 از غده تیروئید است، در میان این افراد متداول بوده و از آنجایی که این هورمون در سوخت و ساز و مصرف اکسیژن بدن نقش مهمی دارد، می‌توان ادعا کرد که توانایی ادامه حیات با سطح اکسیژن پایین هم یکی دیگر از ویژگی‌های جسمی عجیب کوچ نشینان آبی باجائو به حساب می‌آید.

همچنین میزان دی اکسید کربن خون مردمان باجائو به دلیل تفاوت‌های ژنتیکی کنترل می‌شود و در کنار عوامل ذکرشده، غواصی در عمق بیشتر و برای مدت طولانی‌تر را امکان‌پذیر می‌کند.

البته موارد مشابهی از تغییر ژنتیکی و تکامل بشر در سراسر جهان مشاهده شده که نشان می‌دهد فرآیند انتخاب طبیعی داروین همچنان ادامه دارد. برای نمونه  بسیاری از ساکنان منطقه تبت به دلیل نوعی جهش در دی. ان. ای خود گلبول‌های قرمز بیشتری نسبت به دیگران دارند و به همین دلیل زندگی در محیط‌های مرتفع با اکسیژن کم برای آن‌ها راحت‌تر است.

برخی از بومیان گرینلند هم از لحاظ ژنتیکی با رژیم پرچربی خود تطابق پیدا کرده‌اند و بدن آن‌ها به‌ گونه‌ای دگرگون شده که با وجود مصرف زیاد چربی، کمتر دچار مشکلات قلب و عروقی شوند.