انسان هرگز اتمسفر زمین را ترک نکرده است!

به نظر می رسد قطر و ضخامت اتمسفر زمین بسیار فراتر از آن چیزی است که قبلا تصور می شد و بر این اساس برخی از پژوهشگران اعتقاد دارند که انسان هرگز موفق به ترک اتمسفر زمین نشده است.

به نظر برخی از دانشمندان، سفر انسان به فضا در داخل اتمسفر زمین صورت گرفته است و قطر جو زمین به قدری است که نمی توان مدعی بود که انسان در جریان سفرهای فضایی خود موفق به ترک اتمسفر زمین شده است. در واقع بحث و جدل در خصوص اتمسفر زمین پیامد مطالعات دانشمندان روسی بوده است که برای دو دهه در آرشیو باقی مانده و هم اکنون نتایج این پژوهش ها به بیرون درز کرده است.البته نباید به بی راهه رفته و تصور کنید که این دسته از پژوهشگران مخالف سفر انسان به ماه هستند. آنان معتقدند که چنین اتفاقی رخ داده است، اما سفر به ماه به معنای خارج شدن انسان از اتمسفر زمین نبوده و این یک اشتباه فراگیر بزرگ است.

گستره اتمسفر زمین چقدر است؟

اما چطور ممکن است که انسان بر روی ماه فرود آمده باشد و در عین حال اتمسفر زمین را ترک نکرده باشد؟ در پاسخ باید گفت که جو زمین بزرگتر از آن چیزی است که قبلا تصور می شد. در واقع عظمت اتمسفر زمین به حدی است که به وراء ماه نیز توسعه پیدا کرده است و سفر به قمری به مانند مانند ماه نمی تواند به معنای خروج از اتمسفر زمین باشد.

دانشمندان روسی ادعای جالبی را مطرح می کنند؛ آنان تاکید دارند که مطالعاتشان نشان دهنده این مهم است که مرزهای جو زمین تا ۶۳۰ هزار کیلومتر گسترش می یابد که دو برابر فاصله زمین با ماه است و در واقع اتمسفر زمین بسیار فراتر از ماه توسعه یافته است. در واقع قمر زمین در داخل جو زمین جای گرفته است. ما به ماه سفر کردیم اما جو را ترک نکرده ایم. در واقع ماه در داخل اتمسفر زمین در حال پرواز است؛ اتمسفری که وسعت آن ۵۰ برابر قطر سیاره زمین است. مشاهدات روس ها در این زمینه متعلق به ۲۰ سال پیش است و طی این ۲۰ سال در آرشیو باقی مانده است. در حالی که قطر اتمسفر زمین بیش از ۶۰۰ هزار کیلومتر است فاصله این سیاره با قمر خود تنها ۳۸۴ هزار و ۴۰۰ کیلومتر می باشد. تنها قمر طبیعی زمین و تمامی اقمار مصنوعی آن در داخل اتمسفر زمین جای خوش کرده اند.

جالب است بدانید که لبه انتهایی جو زمین ژئوکرونا نام دارد. منطقه ای از جو زمین که نورانی بوده و لبه انتهایی محدوده اتمسفر را نشان می دهد. این بخش با ابری عظیم از اتم های هیدروژن شکل گرفته است و در زیر بمباران تشعشعات ماوراء بنفش می درخشد. این لایه بسیار نازک است و اندازه گیری آن می تواند بسیار چالشی باشد. هر چند نباید فراموش کرد که مشاهده آن تنها از طریق فضای بیرونی ممکن است.

مشاهده این لایه در سال ۱۹۷۲ میسر شد. در واقع  اولین تلسکوپی که بر روی ماه قرار گرفت توسط فضانوردان آپولو ۱۶ به ماه ارسال شده بود. در سال ۱۹۷۲ این تلسکوپ موفق شد تا از  ژئوکرونا عکس بگیرد که اطراف زمین را فراگرفته و نور ماوراء بنفش از خود ساطع می کرد.