گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
به اعتقاد استاد اخترشناسی دانشگاه هاروارد، اگر ما از سرگذشت یک تمدن فضایی منقرض شده درس نگیریم، شاید همان سرنوشت در انتظارمان باشد. به همین دلیل او کشف فرازمینی های مرده را عاملی برای رهایی انسان از بحران‌های خودساخته می‌داند.
بشر در مسیر خطرناکی گام برمی‌دارد. به طور مثال، ما سلاح‌هایی ساخته‌ایم که از قدرت کافی برای نابودی چندباره‌ی همه کس و همه چیز برخوردارند. از طرفی چند دهه است که ما در حال تغییر شرایط آب و هوایی زمین هستیم، بدون اینکه پیامدهای مخرب آن را در نظر بگیریم.
به قول «آوی لوئب» مدیر گروه اخترشناسی در دانشگاه هاروارد، شاید همین نوع اقدامات موجب از بین رفتن نژادهای فرازمینی پیشرفته در جایی از کهکشان شده باشند. چه بسا دلیل اینکه ما هنوز موفق به برقراری ارتباط با بیگانگان نشده‌ایم نیز همین باشد؛ آن هم در حالی که سیارات بلقوه زیست‌پذیر، به وفور در راه شیری وجود دارند. این دانشمند می‌گوید:
با توجه به پیشینه‌‌ی رفتار بشر، یکی از احتمالات این است که چنین تمدن‌هایی عمر کوتاهی داشتند و با بلاهایی که بر سر خود آوردند، در نهایت از بین رفتند.
به بیان دیگر در مسیر کشف موجودات فضایی، شاید چیزی جز فرازمینی های مرده در انتظارمان نباشد؛ پس باید تحقیقات پرعمق‌تری انجام دهیم و آثار به جای مانده از تمدن‌های گمشده را جستجو کنیم؛ شواهدی مانند سطح سوخته‌ی سیارات یا علایم وقوع یک جنگ هسته‌ای در دنیاهای بیگانه. چنین کشفی چه بسا بزرگترین اکتشاف علمی در طول تاریخ باشد و حتی بشر را در حل و فصل مشکلات خود، یاری کند.
یافتن فرازمینی های مرده یا زنده، می‌تواند برای بشر سودمند باشد
مقصود لوئب این است که شاید ما با کشف فرازمینی های مرده چیزی بیاموزیم. یاد بگیریم که با یکدیگر رفتار بهتری داشته باشیم، نه اینکه جرقه‌ی آغاز یک جنگ هسته‌ای را بزنیم؛ از سیاره خود حراست کنیم و آن را تا جایی که می‌توانیم قابل زیستن نگه داریم.
این دانشمند معتقد است که برای جستجوی هوش فرازمینی، توجیهات دیگری هم وجود دارد. مثلا شاید چنین ارتباطی ما را به سمت یک جهش تکنولوژیکی عظیم سوق دهد؛ البته اگر فضایی‌ها آنقدر مهربان باشند که دانش خود را با انسان‌ها به اشتراک بگذارند. به گفته‌ی او:
عمر تکنولوژی ما تنها به یک قرن می‌رسد؛ اما اگر تمدن‌های دیگر یک میلیارد سال وقت برای راه‌اندازی سفرهای فضایی داشتند، چه عیبی دارد که فوت و فن کار را به ما هم یاد بدهند.
لوئب می‌افزاید که همین موضوع، می‌تواند انگیزه‌ای دیگر باشد تا فناوری پروازهای میان ستاره‌ای را با جدیت بیشتری توسعه دهیم. البته خود لوئب در این زمینه، دستی بر آتش دارد و مشاور پروژه‌ای 100 میلیون دلاری موسوم به استارشات (Breakthrough Starshot) است. هدف این پروژه، ساخت کاوشگرهای لیزری کوچکی است که بتوانند با یک پنجم سرعت نور، به سمت سیارات فراخورشیدی حرکت کنند. دست‌اندرکاران استارشات امیدوارند تا حدود 30 سال آینده، موفق به خلق چنین سیستمی بشوند.
استاد دانشگاه هاروارد می‌گوید که به ثمر نشستن این پروژه یا تلاش‌های مشابه، ورق را برخواهد گرداند. او اظهار امیدواری می‌کند که به محض خروج از منظومه شمسی و ورود به فضای میان ستاره‌ای، یک پیام خوشامد دریافت کنیم و ببینیم که بر خلاف انتظار ما، آنجا خیلی هم پر رفت و آمد است.
البته به گفته‌ی لوئب، شاید هم‌اکنون هم جلوه‌ای از این ترافیک را دیده باشیم. این دانشمند به یک شی فضایی موسوم به امواموا (Oumuamua) اشاره دارد که نخستین شی میان ستاره‌ای رویت شده در منظومه شمسی است و به گمان برخی، می‌تواند فضاپیمای بیگانگان باشد. با وجود اینکه اکثر دانشمندان امواموا را به یک دنباله‌دار نسبت می‌دهند؛ اما لوئب اعتقاد دارد که باید با ذهن باز به این موضوع نگریست و از نظریه فضاپیما هم نمی‌توان به سادگی گذشت.
