گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
دانشمندان موفق شدند تا بافت مغزی موش را برای هفته ها در آزمایشگاه نگه دارند و مانع از تخریب آن شوند. این پیشرفت می تواند رهگشای موفقیت های آتی در زمینه مغز باشد.
موفقیت دانشمندان در نگهداری از بافت مغزی موش در مدت زمان طولانی باعث شده تا امیدها در این زمینه ارتقا پیدا کند و دنیای علم امیدوار است تا بتواند راههای جدیدی برای درمان بیماری های مغزی پیدا کند.
دانشمندان ژاپنی اخیرا موفق شدند تا بافت مغزی موش را برای مدت ۲۵ روز سالم نگاه دارند. البته پژوهشگران قبلا بافت مغزی خوک را چند ساعت در حالت ایزوله نگهداری کرده بودند، اما نگهداری از بافت مغزی برای بیش از سه هفته در نوع خود بی نظیر است. در این حالت بافت مغزی می تواند عملکرد خود را برای هفته ها حفظ کند.
دانشمندان ژاپنی روش جدیدی برای حفظ بافت مغزی موش ابداع کردند. این متد از یک نوع خاص غشاء و یک دیوایس ریزسیال تعدیل شده برخوردار است. این دیوایس ریزسیال از کانال های باریکی برخوردار می باشد که سیالات یا مایعات را به داخل بافت مغزی وارد می کند. این روش مزیت های بسیاری نسبت به دیش های کشت و بافت دارد.
در این شیوه انتقال سیالات به بافت با دقت بیشتری صورت می گیرد، همچنین راه های انتقال قابلیت انعطاف و تغییرپذیری بیشتری دارند و می توانند بافت ها را برای مدت بیشتری زنده نگاه دارند. این روش به دانشمندان امکان می دهد تا تاثیر آزمایشات پزشکی را برای دوره طولانی تری برآورد کنند.
چالش های زنده نگه داشتن بافت مغزی موش
برای اجرای این آزمایش چالش های بسیاری وجود داشت و حفظ محیطی متوازن برای بافت مغز بسیار مشکل بود. از سوی دیگر بافت مغزی موش به سرعت تمایل به خشک شدن داشت و لذا باید با استفاده از یک واسطه، بافت را تغذیه کرده و آن را مرطوب نگاه داشت. همچنین نم و یا رطوبت اضافی مانع از کار سلول هایی می شدند که با تبادل گاز، بقا بافت را تضمین می کردند، اما در نهایت پژوهشگران ژاپنی موفق شدند تا بر این چالش ها غلبه کنند و مدلی موفق را ارائه دهند.
دیوایس ریز سیال یاد شده در ظاهر یک دیوایس ساده است. این وسیله از یک کانال ریز سیال نیمه نفوذ پذیر ساخت شده که با غشا های مصنوعی نفوذپذیر و یک دیواره سخت محاصره شده است. دیواره های سخت از پولیدیمتیلسیلوکسان و یک پولیمر اورگانوسیلیکون ساخته شده که این پولیمر در ساخت دیوایس های ریزسیال مورد استفاده قرار می گیرد.
لذا در این روش به جای قرار دادن دایمی بافت در دیش های کشت و بافت، بافت در جایی قرار می گیرد که سیالات یا مایعات لازم با گذشتن از کانال هایی، خود را به آن رسانده و رطوبت لازم را به آن منتقل می کنند و از سوی دیگر مانع از تبادل گاز هم نخواهند شد. هر چند کل فرایند ساده به نظر می رسد، اما محققان ژاپنی تاکید دارند رسیدن به چنین متدی بسیار چالشی بوده است.
در این میان از همه موارد مهمتر، کنترل میزان سیالات وارده به بافت مغزی موش بود که مشکلات عدیده ای را بوجود آورده بود. اما آنها در نهایت و پس از روزها آزمون و خطا، توانستند به تناسب مورد نظر دست یابند.
برای انجام این آزمایش، پژوهشگران ژاپنی قمست کوچکی از مغز موسوم به suprachiasmatic nucleus (SCN)را برداشتند. این بخش مسئول حفظ و نگهداری ریتم زیستی پستانداران است. سلول های عصبی این بخش از مغز به مبادله همزمان اطلاعات می پردازد و این کار را با حرکت دان پپتیدها و مولکول های کوچک بین سلولی انجام می دهد. لذا برای مطالعه در خصوص تبادل اطلاعات گزینه بسیار مفیدی است.
هر چند نگهداری ۲۵ روزه از بافت مغزی موش در نوع خود موفقیتی عظیم بود، اما پژوهشگران ژاپنی در ابتدای انجام این آزمایش بازه زمانی صد روزه را در نظر گرفته بودند. آنها قصد دارند در زمان تکرار این آزمایش، امکان نگهداری از بافت مغزی موش را تا ۱۰۰ روز ارتقا دهند. این متد جدید را می توان علاوه بر مغز برای دیگر ارگان های بدن نیز استفاده کرد و یا حتی از آن برای پرورش ارگان های آزمایشگاهی بهره برد.
در نهایت می توان این روش را از دنیایی حیوانات خارج کرده و با استفاده از آن دنیای پزشکی انسان ها را دچار استحاله ای عمیق کرد.
