موجودات فضایی با ناوگان‌های نانو خود به کاوش فضا می‌پردازند

بر اساس یک نظریه جدید، احتمال می‌رود موجودات فضایی با ناوگان‌ها و ماشین‌های خود که دارای ساختار نانویی هستند در فضای لایتناهی در حال کنکاش باشند و از زمین هم دیدار کنند، اما به دلیل کوچکی بیش از حد از دید زمینی‌های پنهان مانده باشند.

اگر ناوگان گشت زنی موجودات فضایی دارای شمایل و ساختاری در سطح نانویی باشند، این احتمال وجود دارد که قبلا آنها با چنین ناوگان هایی از زمین دیدار کرده، اما به دلیل نامرئی بودن، انسان موفق به ملاقات آنها نشده است.

دیدگاه فوق متعلق به دانشمندی است که قصد دارد با این نظریه «پارادوکس فرمی» را توضیح دهد. در واقع پارادوکس فرمی نظریه ای متعلق به فیزیکدان ایتالیایی-آمریکای به نام «انریکو فرمی» است که بر اساس آن کهکشان راه شیری آنچنان عظیم و کهن است که احتمال وجود حیات فرازمینی و موجودات فضایی در آن بسیار بالاست، اما هنوز کسی نمی داند که آنها کجا زندگی می کنند.

عثمانوف و تکثیر ناوگان موجودات فضایی

اخیرا «زازا عثمانوف» از دانشگاه تفلیس در گرجستان مطرح کرده که به احتمال زیاد موجودات فضایی ماشین های کوچکی در سطح نانویی دارند که در سراسر کیهان پراکنده شده اند. عثمانوف برای به آزمون گذاشتن نظریه عجیب خود حتی دست به انجام محاسبات مختلف زده است.

نظریه عثمانوف هنوز دوران ابتدایی خود را می گذراند و نمی توان چندان بر روی جزئیات مطرح شده در آن حسابی باز کرد، اما به هر حال نظریه ای بدیع است و انکار کامل آن درست نیست.

مطالعات عثمانوف بر اساس نظریه «کاوشگران فون نیومان» شکل گرفته است. کاوشگران فون نیومان بر آن است که موجودات فضایی قادر هستند فضاپیماهای تکثیر شونده را برای جستجوی کیهان اعزام کنند و با اعزام این فضاپیماها دیگر نیاز به ترک خانه برای جستجوی فضا ندارند.

اینکه کاوشگران فون نیومان چگونه کار می کنند، تبدیل به یک چالش عظیم در دنیای نجوم شده است، زیرا تکثیر، نیازمند مواد جدید است و از سوی دیگر مشخص نیست که در فضای عمیق و دور آیا سیارات و یا اجرام صخره ای مناسب برای جستجوی مواد جدید وجود دارد یا خیر؟

اتکا ناوگان فرازمینی ها بر اتم های هیدروژن

برای یافتن پاسخی مناسب به این ابهامات، عثمانوف به ایده کوچک سازی رسیده است، زیرا اگر کاوشگرهای اعزامی در سطح میکروبی و نانویی باشند، برای تکثیر نیازی به مواد مختلف ندارند و می توانند تنها بر اتم های هیدروژن موجود در غبارهای بیناستاره ای متکی باشند.

از لحاظ نظری این کاوشگرهای نانویی کارایی بسیار بالایی دارند و قادرند تا به راحتی خود را تکثیر کنند و به سرعت در سراسر کیهان به جولان بپردازند. آنها در جریان تکثیر خود قادرند در سال های نوری خیلی محدود تعداد خود را به میلیاردها و تریلیون ها مورد برسانند.

همه موضوعات مطرح شده، ما را به این سوال می رسانند که چگونه می توان آنها را ردیابی کرد؟ عثمانوف معتقد است که ناوگان نانویی موجودات فضایی در مسیر خود نورهایی از خود منتشر می کنند و این نورها به خاطر انباشت پروتون در مسیر پرواز ایجاد می شود.

از نظر عثمانوف در صورت رصد آنها در مسیر درست، می توان موفق به مشاهده ناوگان فرازمینی ها شد و از آنجا که آنها در زمان حرکت در حال تکثیر هم هستند، به احتمال بسیار شبیه به دنباله دارهایی خواهند بود که در قالب طیف رنگی مادون قرمز قابل مشاهده باشند.

این ایده بر آن است که اشکالی از زندگی در اطراف ما وجود دارند که دیده نمی شوند و نمی خواهند که دیده شوند. اما آیا روزی فناوری انسان آنقدر پیشرفت خواهد کرد تا بتواند این موجودات فضایی را مشاهده کند؟ از نظر عثمانوف، مشاهده و رصد هر نوع شی عجیب در آسمان  با ویژگی های یاد شده را می توان نشانه ای از موجودات فضایی با کاوشگران نانویی خود عنوان کرد.

اگر می خواهید با دنیایی عجیب و غریب و پیچیده از نظریات آشنا شوید خود را درگیر در نظریات مختلف ارائه شده در زمینه حیات فرازمینی و یا مکان زیست موجودات فضایی نمایید. در این حوزه پیچیده ترین، شگفت انگیزترین و بدور از ذهن ترین نظریات مطرح می شوند. همه آنها در صدد هستند تا پاسخی در خور برای بود و نبود موجودات فضایی بیابند و سعی دارند در زمینه محل زیست آنها در کیهان و نیز شکل ظاهریشان و هزاران فاکتور دیگر در مورد هوش فرازمینی پاسخ های شفافی ارائه دهند. با این وجود هنوز مدرک قطعی و قانع کننده ای دال بر وجود موجودات فرازمینی و محل زیست آنها ارائه نشده است.