گورستان رادیواکتیو ترک برمی دارد!

در جزایر مارشال آمریکا مکانی وجود دارد که به خاطر وجود زباله های هسته ای در حجم بسیار بالا در آن به گورستان رادیواکتیو معروف است، اما گویا این گورستان ترک برداشته است و شاید بزودی منطقه را با خطری جدی مواجه سازد.

گورستان رادیواکتیو نامی است که بر سایت زباله های هسته ای «رونیت دوم» در جزایر مارشال آمریکا گذاشته اند. در این گورستان زباله های هسته ای تجمیع شده اند و گویا اخیرا دیواره های این گور ترک برداشته است.

حجم زباله های هسته ای که در گورستان رادیواکتیو نگهداری می شود در حدود ۸7 هزار و 800 متر مربع است. جزایر مارشال مکانی بوده است که ایالات متحده در آنجا آزمایش بمب هسته ای انجام می داده و گورستان رادیواکتیو به این منظور ساخته شد تا این جزایر را از شر مواد رادیواکتیو مخرب ناشی از آزمایشات هسته ای پاک کند.

از سال 1977 تا 1980 میلادی تعداد 4 هزار نیرو در ایالات متحده مشغول پاکسازی مواد رادیواکتیوی و زباله های هسته ای ناشی از آزمایشات هسته ای شدند. این مواد شامل خاک آلوده، تجهیزات نظامی، فلزات و دیواره های آلوده بود که در نهایت در گورستان رادیواکتیو معدوم و بر روی آن بتون ریخته شد.

مشخصات گورستان رادیواکتیو 

گورستان رادیواکتیو در واقع حفره ای عظیم به اندازه 35 استخر شنای المپیکی است. بخش اعظم داخل گورستان به مواد پلوتونیومی اختصاص دارد که درصورت نشت به بیرون به سرعت منجر به شکل گیری سرطان ریه در میان انسان ها می گردد.

گورستان رادیواکتیو از بالا با بتون پوشیده شده است، اما زیرسازی لازم برای آن صورت نگرفته است. طی دهه های گذشته، آب دریا بتدریج بالا آمده و به درون خاک گورستان رادیواکتیو نفوذ کرده است.

ساکنان محل قبلا تجربیات تلخی از این ناحیه داشته اند و حتی به خاطر خطر آلودگی بالا یک بار مجبور به ترک خانه های خود شدند. در حال حاضر از 40 جزیره ای که در این ناحیه وجود دارد تنها 3 جزیره قابل سکونت است و در حدود 650 نفر در آنجا زندگی می کنند. اما جزیره ای که گورستان رادیواکتیو را در خود جای داده غیر قابل سکونت است.

در سال 2013 دپارتمان انرژی ایالات متحده پیش بینی کرده بود که احتمال نشت مواد رادیواکتیو از گورستان رادیواکتیو وجود دارد، اما از سوی دیگر میزان آلودگی را بسیار پایین و غیر مضر عنوان نموده و آن را تهدید آمیز تعریف نکرده بود.

به هر حال روند افزایش سطح آب دریا رو به فزونی است و پیش بینی می شود تا سال 2030 بین 3 تا 16 سانتیمتر سطح آب دریا بالاتر بیاید. حتی این احتمال وجود دارد تا سال 2100 کل گورستان رادیواکتیو  به زیر آب فرو رود. در این صورت هر روز بر میزان خطرناک بودن این قبرستان ترسناک افزوده می شود.

اخیرا نشانه هایی از ترک برداشتن گورستان رادیواکتیو مشاهده شده است و انتظار می ورد با افزایش فشار آب ترک ها بازتر شوند. در این صورت حجم بالایی از رادیواکتیو در منطقه منتشر می شود و ساکنان این ناحیه را مجبور به ترک مجدد خانه های خود خواهد نمود.

در صورت نشت پلوتونیوم به بیرون ساکنان منطقه با خطر جدی مواجه می شوند. همچنین آلوده شدن آب های منطقه می تواند سلامت ساکنان را به خطر بیندازد. تشعشعات مضر رادیواکتیو نه رنگ و نه بو دارند و به هیچ عنوان قابل مشاهده و یا لمس نیستند. در واقع فاکتوری نامرئی در فضا پراکنده شده و جان انسانها را به خطر می اندازد. کل این سناریو هر خواننده ای را به یاد حادثه چرنوبیل می اندازد.

فاجعهٔ چرنوبیل درواقع یک حادثهٔ هسته‌ای بود که در تاریخ ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ در رآکتور هسته‌ای شماره 4 در نیروگاه چرنوبیل رخ داد. نیروگاهی که در نزدیکی شهر پریپیات در شمال اوکراین واقع شده بود. این فاجعه یکی از دو بحران هسته‌ای عظیم رخ داده در کل دنیاست. در این حادثه شاهد انتشار عمدهٔ مواد رادیواکتیو با اثرات گستردهٔ بهداشتی و زیست‌محیطی بودیم.

دومین حادثه غم انگیز هسته به فاجعه اتمی فوکوشیما ۱ تعلق دارد. فجایع اتمی فوکوشیما ۱ به مجموعه حوادثی گفته می‌شود که از تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۱۱، در پی زلزلهٔ ۹ ریشتری و سونامی، و در اثر از کار افتادن ماشین‌آلات نیروگاه هسته‌ای شماره ۱ فوکوشیما متعلق به شرکت نیروی برق توکیو، یکی از پس دیگری رخ داد. در جریان این حوادث نشت مواد رادیواکتیو به بیرون به وقوع پیوست. متخصصان این فاجعه را بعد از حادثه چرنوبیل بزرگ‌ترین فاجعهٔ اتمی می‌دانند و از نظر پیچیدگی آن را در مقام نخست فجایع اتمی جهان قلمداد کرده اند.