مارهای باستانی دارای پا بودند!

کشف بقایای فسیل گونه ای از مارهای باستانی نشان می دهد که داستان تکامل این گونه پر از رمز و راز بوده است و  دیرینه شناسان با مشاهده این فسیل دچار حیرت شده اند.

کشف بقایای فسیل گونه ای از مارهای باستانی دانشمندان را در بهت فرو برده است، زیرا این مار دارای ویژگی است که بسیار بعید و به دور از ذهن می نماید.

دیرینه شناسان این مار را Najash rionegrina نامیده اند و فسیل های سر و اندام های پشتی این مار سالم باقی مانده است. این فسیل نشان می دهد مارهای باستانی یاد شده دارای پا بوده اند.

این فسیل پرده از اسرار بسیاری در خصوص چگونگی حذف پا در مارها  و تکامل پیچیده جمجمه آنها بر می دارد. فسیل این مار باستانی در یکی از استان های کشور آرژانتین کشف شد. این فسیل در حدود ۹۵ میلیون سال قدمت دارد. دیرینه شناسان با مطالعه بر روی این مار باستانی دریافتند که این خزنده در قسمت انتهای بدن خود دارای پا بوده است.

کشف این فسیل توجه رسانه ها را به خود جلب کرده است. مهمتر از داشتن پای پشتی در این گونه از مارها، می توان به غیر آبی بودن این مار اشاره کرد. در واقع این گونه مار در آب زندگی نمی کرد، بلکه ساکن صحرا و خشکی بوده است.

شکی در خصوص پا دار بودن مارهای باستانی وجود ندارد

فسیل های باقی مانده از این مار به قدری سالم بودند که جای هیچ گونه شکی در خصوص پا دار بودن این خزنده بر جای نمی  گذاشت. دیرینه شناسان معتقدند مارها در واقع گونه ای تکامل یافته از مارمولک هستند. جمجمه آنها در طول تاریخ تکامل بشدت پیچیده و منعطف شده و آنها را برای تطابق خوردن شکارهای بزرگ مستعد کرده است.

فسیل یاد شده سرنخ های مهمی در خصوص تکامل جمجمه مار در اختیار دیرینه شناسان قرار داده است. این کشف متعلق به سال ۲۰۱۳ و در یکی از روز های ماه فوریه بوده است. در این سال «فرناندو گاربروگلیو» و شاگردش برای انجام مطالعات خود به میدان مطالعاتی دیرینه شناسی «بویتررا» در آرژانتین می روند و دو دانشمند دیگر نیز آنها را همراهی می کردند.

آنها بار دیگر درگیر در تلاشی طاقت فرسا برای کشف کوچکترین نشانه های فسیل های باستانی شدند. این تلاش ساعت ها به طول انجامید. در این منطقه، دیرینه شناسان باید گرمای روز، بادهای سرد کوه های آند و باران های شدید را تحمل کنند. اما در نهایت تلاش های این تیم جواب داد و آنها موفق به کشف فسیل مار شده بودند. این کشف شگفت انگیز و متعلق به ماری باستانی از ۹۵ میلیون سال پیش بود.

فرضیه کهن دیرینه شناسان بر آن بود که مارها از اجداد مارمولک گونه باستانی خود که کور بوده و علاقمند به زندگی پنهان بودند تکامل پیدا کرده اند. تصور می شد گونه ای از مارها با نام scolecophidians قدیمی ترین گونه از مار باشد که شباهت بسیاری به کرم داشته و از دهان کوچکی برخوردار بودند. اما کشفیات جدید نشان داد که بین مارهای باستانی و scolecophidians شباهت کمی وجود داشته است.

فسیل ها نشان می دهند این گونه از مارهای باستانی دهانی بزرگ داشته، دندان هایشان تیز بوده و از جمجمه ای منعطف به مانند مارهای مدرن برخوردار بوده اند. سر این مار منعطف بوده است و بتدریج و در جریان تکامل منعطف تر هم شده است تا در نهایت بتواند به مانند مارهای فعلی خود را با اندازه بزرگ شکارها تطابق دهد و قادر به خوردن آنها باشد.

بطور کلی یک فرضیه مهم دیرینه شناختی با کشف فسیل این گونه از مارهای باستانی زیر سوال رفت؛ اینکه مارها تکامل یافته  نیاکانی بوده اند که شبیه به کرم و کور بوده اند و دارای دهانی کوچک بودند.