نخستین ناو هواپیمابر کره جنوبی به شکل عجیبی آشنا به نظر می‌رسد

نخستین ناو هواپیمابر کره جنوبی که اخیرا تصویر رندر شده از آن توسط وزارت دفاع این کشور منتشر شد، شباهت بسیاری با یک ناو هواپیمابر دیگر دارد.

نیروی دریایی کره جنوبی خواهان به خدمت گیری ناو هواپیمابر است. این کشتی که تا 2033 آماده و راهی دریا می‌شود، پذیرای جنگنده‌های چندمنظوره پنهانکار و رادارگریز نسل 5 آمریکایی F-35B لایتنینگ 2 – Lightning II می‌شود که هواپیمایی با توان نشست و برخاست عمودی و خیز کوتاه است؛ هنگام خیز کوتاه جنگنده در مسافتی بسیار کوتاه‌تر از حالت عادی، در حد چند ده متر، به پرواز در می‌آید.

کره جنوبی که 99.7 درصد از صادرات و وارداتش از طریق دریا انجام می‌گیرد، کشوری است که به امنیت دریایی وابسته است و به همین دلیل یکی از پیشرفته‌ترین نیروهای دریایی دنیا را دارد. با این حال به دلیل وجود تهدید کره شمالی، تمرکز کره جنوبی بیشتر بر روی توان زمینی خود بوده است. اما اکنون با افزایش کمیتی و کیفیتی نیروی دریایی چین و همچنین اتخاذ سیاست‌های تهاجمی‌تر ژاپن (مانند تبدیل ناوهای هلیکوپتربر ایزومو به ناوهای هواپیمابر) به عنوان رقیب سنتی کره جنوبی، اکنون این کشور نیز به دنبال تقویت بیشتر توان دریایی خود و ساخت ناو هواپیمابر رفته است.

این ناو هواپیمابر که تحت پروژه‌ای به نام LPX-II تحت توسعه است، شباهاتی به ناو هواپیمابر انگلیسی ملکه الیزابت – Queen Elizabeth دارد که از سال 2017 وارد خدمت در نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا شد. طبق جزئیات اعلام شده از سوی نیروی دریایی کره جنوبی، ناو هواپیمابر مذکور بزرگ‌ترین کشتی ساخته شده توسط صنایع کشتی‌سازی این کشور، که از پیشروان کشتی‌سازی در دنیا محسوب می‌شود، خواهد بود. این کشتی توسط صنایع سنگین هیوندای یا دوو و یا یکی دیگر از کشتی‌سازان نظامی کره جنوبی ساخته می‌شود.

در حال حاضر بزرگ‌ترین کشتی‌های ساخته شده در کره جنوبی ناوهای تهاجمی آبی – خاکی دوکدو و مارادو از کلاس دوکدو هستند که توسط صنایع کشتی سازی هانجین کره جنوبی ساخته شده و به عنوان نام هلیکوپتربر نیز شناخته می‌شوند. این دو ناو که یک باند به اندازه تمام طولشان یعنی 200 متر دارند، از ابتدا بدون در نظر گرفتن قابلیت حمل هواپیمایی همچون F-35B ساخته شدند، با این حال می‌توانند پذیرای چنین جنگنده‌هایی باشند.

اما ناو جدید از ابتدا با در نظر گرفتن قابلیت حمل هواپیما ساخته می‌شود. از اندازه و وزن آن اطلاعی در دست نیست، اما گمان می‌شود هم اندازه و هم وزن ناوهای تهاجمی آبی – خاکی آمریکایی باشد که 260 متر طول و 45 هزار تن وزن دارند. این ناو حداقل 10 فروند جنگنده F-35B و یک فروند هلیکوپتر حمل خواهد کرد. همچنین دو جزیره مشرف به باند و دو بالابر در سمت راست خود برای انتقال هواپیماها از آشیانه زیر باند به عرشه پرواز دارد.

یکی از شباهات کشتی کره‌ای با ناو ملکه الیزابت داشتن دو جزیره مشرف به عرشه پرواز است. در حالی که ناوهای هواپیمابر عموما یک جزیره دارند، ناو انگلیسی با معرفی پیکربندی دو جزیره‌ای سنت شکنی کرد. حال کره‌ای‌ها نیز قصد تکرار این حرکت را دارند. در ناو انگلیسی جزیره جلویی برای کنترل کشتی و جزیره عقبی نیز برای انجام امور پروازی است. البته دلیل چنین طرحی ساده است. به دلیل خروجی موتور توربینی ناو، طراحان می‌بایست بین دو طرح یک جزیره بزرگ یا دو جزیره کوچک یکی را انتخاب می‌کردند که طرح دو جزیره‌ای در نهایت پذیرفته شد. طرح دو جزیره سبب افزایش فضای آزاد روی عرشه پرواز می‌شود. همچنین داشتن دو جزیره سبب می‌شود تا هر کدام به صورت مستقل از دیگری کار کند و در صورت هدف قرار گرفتن هر یک، کشتی فلج نشده و بتواند با جزیره دیگرش به عملیات بپردازد. البته ناوهای هواپیمابر اتمی که در حال حاضر تنها آمریکا و فرانسه کاربر آن هستند به دلیل عدم وجود اگزوز خروجی گازها برای موتور، تنها یک جزیره کوچک دارند.

با وجود شباهت در پیکربندی جزیره، ناو کره‌ای تفاوت‌هایی نیز با خواهر خوانده انگلیسی خود دارد. عرشه پرواز این ناو بر خلاف ناو انگلیسی فاقد دماغه برجسته است و به دماغه ناوهای هواپیمابر آمریکایی شباهت دارد. دیگر تمایز آن نیز عدم حضور بخش پرش اسکی در عرشه پرواز است. ناوهای هواپیمابر انگلیسی، ایتالیایی، اسپانیایی، روسی، چینی و هندی همگی در انتهای باند خود یک برامدگی دارند که به پرش اسکی معروف است و همچون یک سکوی پرتاب به هواپیما این امکان را می‌دهد تا به پرواز در آید.

پرش اسکی ارزان است، اما هواپیما هنگام برخاستن به این روش نه تنها شتاب اولیه کمی دارد، بلکه بایستی با حجم پایینی از سوخت و مهمات پرواز کند. همچنین تنها هواپیماهای جنگنده به این روش قادر به پرواز هستند. اما در ناوهای هواپیمابر آمریکایی و فرانسوی که پرتابگر (کاتاپولت) دارند، جنگنده‌ها می‌توانند با بیشینه بارگذاری سوخت و مهمات به پرواز در آیند و یا حتی هواپیماهای سنگین‌تر و کندتر آواکس و ترابری نیز از عرشه کشتی به آسمان روند. البته جنگنده‌ای همچون F-35B که به فن برا ساز مجهز بوده و توان خیز کوتاه دارد، می‌تواند با بیشینه حجم بارگذاری نیز از پرش اسکی عملیات برخاست را انجام دهد. از این رو بریتانیا و ایتالیا نیز برای ناو هواپیمابر ملکه الیزابت خود F-35B سفارش داده‌اند.

در این بین ناوهایی همچون ناوهای تهاجمی آبی خاکی (هلیکوپتربر) وسپ – Wasp آمریکایی و ایزومو ژاپنی (که قرار است ناو هواپیمابر شود) فاقد پرش اسکی هستند و تنها جنگنده‌های کوتاه خیز و عمود پرواز می‌توانند از روی آن‌ها پرواز کنند. در حالی که ناوهای دارای پرش اسکی قادرند تا هر جنگنده‌ای را به آسمان بفرستند. با توجه به تصویر منتشر شده از ناو کره‌ای، این کشتی نیز فاقد پرتابگر یا پرش اسکی بوده و تنها هواپیمایی که می‌تواند از روی آن پرواز کند همان F-35B است که کره جنوبی پیشتر سفارش 20 فروند آن را داده است.

این ناو یک رادار آرایه فازی فعال بسیار قدرتمند و پیشرفته خواهد داشت که قادر به کشف و رهگیری موشک‌های بالستیک است؛ قابلیتی که برای مقابله با کره شمالی به آن مجهز خواهد شد. همچنین به سیستم‌های پدافندی موشکی و دفاع نزدیک کشتی که ساخت بخش دفاعی کمپانی LG موسوم به LIG Nex1 هستند امکان کشف و نابودی موشک‌های کروز ضدکشتی را نیز می‌دهد که این قابلیت نیز برای دفاع از خود در برابر چینی‌هاست.

افزایش فضای عرشه پرواز و استفاده از جزیره‌های کوچک سبب می‌شود ناو برای حفاظت در برابر تهدیدات هوایی، موشکی و زیردریایی‌ها، به ناوچه‌ها و ناوشکن‌های همراهش نیز وابسته باشد. این ناو قادر به حمل آواکس (هواپیمای مجهز به رادار نظارتی) نیست و تنها رادار خود و کشتی‌های همراهش را دارد. به دلیل گرد بودن سطح زمین، برد این رادارها علیه هواگردها و موشک‌های کروز به اندازه برد یک رادار هوابرد که روی آواکس نصب می‌شود نیست.

هلیکوپترهای آمریکایی MH-60R سی هاوک – Seahawk نیز هواگرد دیگری است که از عرشه ناو هواپیمابر کره جنوبی به پرواز در خواهد آمد. کره 12 فروند آن‌ها را خریداری کرده است که توانایی مقابله با قایق‌ها تندرو و زیردریایی‌ها و همچنین انجام عملیات‌های امداد و نجات و لجستیکی را دارد.

این کشتی 10 الی 12 جنگنده F-35B برای انجام عملیات رزمی همراه خواهد داشت؛ برخی منابع از حمل 15 فروند جنگنده توسط ناو خبر می‌دهند. مابقی جنگنده‌های F-35B این کشور نیز صرف آموزش خلبانان و انجام عملیات از خشکی می‌شود. این ناو گرچه در مقایسه با ناو هواپیمابر چینی که 18 تا 30 فروند جنگنده چندمنظوره J-15 (یک جنگنده نسل 4.5 چینی که از روی جنگنده نسل 4 روسی سوخوی Su-33 که توسط اوکراین به چین قاچاق گردید کپی شده است) دارد،‌ شمار کمتری هواپیما حمل می‌کند، اما در عوض جنگنده‌هایش بسیار پیشرفته‌تر از نمونه چینی هستند و سبب تغییر توازن قوا می‌شوند. البته چینی‌ها قصد دارند جنگنده چندمنظوره نسل 5 چنگدو J-20 را روی ناوهای هواپیمابر خود مستقر کنند که آن نیز در مقایسه با F-35B مجددا در رتبه بسیار پایین‌تری از پنهانکاری، پیشرفت و توانمندی قرار می‌گیرد.

کره جنوبی با استقرار ناو هواپیمابر خود در دریای ژاپن و یا دریای زرد می‌تواند از سمت غرب و یا شرق، حملات هوایی بر علیه کره شمالی انجام دهد. بر خلاف فرودگاه‌ها که ممکن است عملکردشان به دلیل حملات موشکی، تهاجم هوابرد و یا عملیات‌های خرابکارانه تحت تاثیر قرار گیرد، ناو هواپیمابر کره جنوبی به دور از دسترس دشمن می‌تواند بدون وقفه به عملیات بپردازد. نیروی دریایی و هوایی شمالی نیز فاقد توان لازم برای رسیدن به این ناوها و عملیات علیه آن‌ها هستند.