گجت نیوز آخرین اخبار گجتی و فناوری های روز دنیا 
در این مطلب فلش بک به بررسی گوشی‌ها و سیستم عامل سری کین – Kin می‌پردازیم که توسط مایکروسافت و ورایزن (Verizon) طراحی شده بود.
اگر از کاربرانی باشید که به دنیای تکنولوژی علاقه داشته باشید و در سال‌های 2010 و 2011 اخبار مربوط به آن را دنبال کرده باشید، ممکن است با گجتی به نام کین آشنا شده باشید. دستگاهی که در دو مدل Kin One و Kin Two توسط مایکروسافت عرضه شده بود.
مدت‌ها پیش شرکتی همکار T-Mobile در کشور آمریکا به نام Danger وجود داشت که توسط اندی رابین (Andy Rubin) بنیان‌گذاری شده بود. با این وجود پس از گذشت زمانی کوتاه رابین این شرکت را ترک کرد تا خود روی طراحی یک سیستم عامل جدید به نام اندروید کار کند؛ پیش از آنکه توسط کمپانی گوگل خریداری شود. با این حال بعد از رفتن رابین، مایکروسافت که خود نیز به دنبال یک سیستم عامل جدید بود Danger را خریداری کرد تا مسیری را برای طراحی ویندوزفون‌های آینده ایجاد کند.
نتیجه این کار نیز به ساخت گوشی‌های سری کین منجر شد که درواقع از پیش از خرید Danger نیز با نام Project Pink در دست ساخت قرار گرفته بودند. البته مایکروسافت هنگام طراحی گجت‌ها و سیستم عامل Kin عجله داشت و مبلغی حدود ۵۰۰ میلیون دلار را برای خرید این کمپانی خرج کرد تا کار سریع‌تر به پیش برود.
البته همانطور که اشاره شد، مایکروسافت از سیستم عامل Kin برای پایه‌ریزی ویندوزفون استفاده کرده بود که بعدها در گوشی‌های لومیا منظور شد. با این وجود سیستم عامل قدیمی کین، عملا کمترین شباهت را با آنچه که از یک ویندوزفون می‌دانیم داشت و بیشتر عناصر خود را از Zune و همچنین Windows CE قرض می‌گرفت.
با این کار مایکروسافت کاملا جمعیت جوان را هدف قرار داده بود؛ به نحوی که گوشی‌های کین مخصوص فرستادن پیام و وصل شدن به شبکه اینترنت ساخته شده بودند. در آن زمان، شبکه‌های اجتماعی مانند فیسبوک، توئیتر و و MySpace از بهترین برنامه‌هایی بودند که در حال رونق بوده و کاربران بسیاری را به سمت خود جذب می‌کردند. با این وجود، نیاز به یک دستگاه کوچک که بتواند کار یک رایانه شخصی را تا حدودی انجام دهد و همچنان نام «اسمارتفون» را برای خود نگه دارد، بیش از هرزمان دیگری حس می‌شد.
همچنین جالب است بدانید همانطور که اشاره شد، سیستم عامل کین شباهت‌های بسیاری را با آنچه که امروزه به نام ویندوزفون می‌شناسیم داشت. از همین رو می‌توان به حالت کاشی در منو و همچنین نمایش مخاطبان در منو مترو اشاره کرد که بعدها در ویندوزفون 7 برای اولین بار معرفی شدند.
به علاوه، یک ویژگی جذاب این گوشی که بسیار هم مورد پسند برخی از طرفداران واقع شده بود قابلیتی به نام Spot بود که با آن، شما هرکدام از مخاطبان خود را به یک دایره سبز رنگ در صفحه می‌کشیدید تا بتوانید برای آن‌ها به صورت سریع پیام متنی یا ویدیویی ارسال کنید. در کنار آن، قابلیت فوق‌العاده‌ای به نام Kin Studio وجود داشت که به نحوی حکم یک وبسایت آینه برای گوشی را بازی می‌کرد. بدین شکل تمامی پیام‌ها، عکس‌ها و فیلم‌های شما به صورت خودکار با سرور اصلی همگام‌سازی می‌شد تا بتوانید به راحتی به آن‌ها در رایانه شخصی و در مرورگر خود دسترسی داشته باشید. همچنین این وبسایت قابلیت Spot را هم برای به اشتراک گذازی فایل‌ها در اختیار کاربران قرار می‌داد.
از نظر مشخصات فنی، دو گوشی کین 1 و کین 2 دارای یک پردازنده بسیار کند ۶۰۰ مگاهرتزی بودند که روی یکی از اولین چیپ‌های شرکت Nvidia با نام Tegra گذاشته شده بود. با این حساب احتمالا با خود فکر می‌کنید که این مشخصات برای یک گوشی که با سیستم عاملی مشابه با Windows CE اجرا می‌شود بسیار هم عالی است؛ اما نکته قابل توجه اینجاست که اجرای تمامی قابلیت‌های ذکر شده در منو گرافیکی و مدرن مترو، به قدرتی نیاز داشت که فراتر از یک پردازنده ۶۰۰ مگاهرتزی را می‌طلبید.
همچنین از دیگر مشکلات آن، می‌توان به ضعف در سیستم عامل Kin اشاره کرد که عملا هیچ راهی را برای نصب برنامه‌های غیر کارخانه‌ای را برای کاربران باز نگذاشته و فروشگاهی مانند Windows Store که بعدها در ویندوزفون قرار داده شده بود را نداشت. این امر باعث می‌شد تا مشکلات بسیاری بر سر راه این دو گوشی ظاهر شود؛ مانند نداشتن برنامه‌های ساده و کاربردی مورد نیاز که به هیچ وجه قابل تامین نبودند. به علاوه هیچگونه سیستم تصحیح کلمات در این دو گوشی وجود نداشت و از این جهت کاربران بسیاری نسبت به این گجت‌ها در فرم‌های رسمی مایکروسافت اعتراض کرده بودند.
با این وجود همانطور که اشاره شد، گوشی‌های سری کین برای کاربران جوان ساخته شده بود که به جای صحبت کردن، بیشتر ترجیح می‌دهند تا با گوشی خود حرف بزنند. با توجه به این موضوع، در طراحی این گوشی یک کیبورد QWERTY به صورت کشویی زیر صفحه اصلی این گوشی گذاشته شده بود که در دو مدل گوشی‌های کین کمی متفاوت بود، اما هردو به یک صورت باز شده و کاربردی یکسان داشتند. همچنین شباهت‌های بسیاری بین این گجت و گوشی قدیمی Hiptop از شرکت Danger دیده می‌شود؛ درحالی که مشخصات فنی این دو کمی متفاوت است، اما DNA آن‌ها از ریشه با گوشی T-Mobile G1 یکی به نظر می‌رسد. میراثی که شرکت Danger با خود به مایکروسافت برده بود.
با همه این گفته‌ها، این که بگوییم فروش گوشی‌های کین یک شکست بزرگ بوده کمی بی‌انصافی است؛ چراکه درواقع این اتفاق یک افتضاح بزرگ بود! درحالی که تنها پس از ۴۸ روز دیگر عرضه این گوشی‌ها متوقف شد و هر دو کمپانی مایکروسافت و همچنین ورایزن از ادامه همکاری روی این پروژه نا امید شدند.
حتما برای فهمیدن دلیل این موضوع کنجکاو شده‌اید؛ جالب است بدانید که ورایزن که یک اپراتور شبکه تلفن‌های همراه در کشور آمریکا است، گوشی کین 1 را به قیمت 20 دلار و کین 2 را به قیمت 50 دلار به فروش می‌رساند. با این حال کاربران در ازای خرید این گوشی و استفاده از قابلیت‌های آن، مجبور بودند تا به صورت ماهیانه مبلغ ۳۰ دلار را پرداخت می‌کردند.
شرکت مایکروسافت هم با این همه مشکل بر سر عرضه گوشی‌ها و همچنین شکست مفتضحانه‌ای که اتفاق افتاده بود را قبول نمی‌کرد؛ به همین دلیل هنگام عرضه گوشی‌های سری لومیا کمپانی مایکروسافت دیگر شرکت ورایزون را به عنوان همکار انتخاب نکرد و خود راه را ادامه داد.
با این حال جالب است بدانید که پس از جدا شدن مسیر مایکروسافت، شرکت ورایزون همچنان به کار خود ادامه داد و مجددا دو گوشی کین خود را اینبار به پسوند m با نام Kin ONEm و Kin TWOm عرضه کرد که اینبار دسترسی‌های بیشتری را به کاربران می‌دادند. البته این دسترسی به معنی قرار گرفتن تمامی ویژگی‌های گوشی به صورت رایگان نبود؛ بلکه تنها چند برنامه پایه در کنار تقویم و یک برنامه ماشین حساب به لیست اپلکیشن‌های مورد استفاده اضافه شده بود.
به هر حال تلاش یک ساله ورایزن برای بازسازی گوشی‌های کین باز هم جواب نداد و در کمتر از چند ماه، در اواخر تابستان سال 2011 مجددا این شرکت اعلام کرد که دیگر از سرویس‌های این دو گوشی پشتیبانی نمی‌کند. البته اگر اخبار مربوط به ویندوزفون در سال ۲۰۱۷ را هم دنبال کرده باشید، حتما از شکست ساخت گوشی‌های ویندوزفون توسط مایکروسافت نیز پس از چند سال خبر دارید.
