فلش بک: نگاهی به نوکیا N-Gage؛ گوشی خاصی که می‌توانست آینده نوکیا را تغییر دهد

در این مطلب از سری مقالات فلش بک می‌خواهیم نگاهی به نوکیا N-Gage داشته باشیم. گوشی گیمینگ Nokia N-Gage می‌توانست آینده شرکت فنلاندی را به کلی دگرگون کند.

در سال 2003 به جز کنسول دستی گیم بوی ادونس نینتندو گزینه مناسب دیگری برای گیمینگ همراه وجود نداشت و بازار بازی متمرکز بر کامپیوتر‌های بژ بزرگ و کنسول‌های تلویزیونی بود. در آن زمان پلی استیشن پرتابل (PSP) سونی هنوز عرضه نشده بود و تجربه گیمینگ روی گوشی نیز عملا معنایی نداشت؛ مگر اینکه بازی Snake روی نوکیا 3310 را همرده با غول‌های آن زمان به حساب بیاورید. اینجا بود که نوکیا N-Gage وارد میدان شد.

شرکت معروف فنلاندی می‌خواست تجربه گیمینگ را برای تعداد رو به رشد کاربران گوشی‌های موبایل به ارمغان بیاورد و به همین دلیل تصمیم گرفت گوشی جذاب گیمینگ خود را با نام Nokia N-Gage راهی بازار کند.

نوکیا N-Gage؛ ترکیبی از کنسول بازی و گوشی در سال ۲۰۰۳

در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی بود که نوکیا متوجه شد خیلی از کاربران جوان در کنار گوشی موبایل خود کنسول گیمینگ پرتابل نینتندو بوی کالر را هم همراه دارند. شرکت فنلاندی فرصت را برای تصاحب دو بازار رو به رشد جدید مناسب می‌دید و به همین خاطر به فکر توسعه دستگاهی افتاد که هم بتواند کار گوشی موبایل را انجام دهد و هم در نقش یک کنسول همراه با کیفیت ظاهر شود.

در اواخر سال ۲۰۰۳ بود که سرانجام نتیجه تلاش‌های نوکیا در قالب دستگاهی به نام نوکیا N-Gage معرفی شد. نمایشگر ۲.۱ اینچی این گوشی خاص به صورت عمودی بود، در حالی که کنسول بازی به یک نمایشگر افقی نیاز دارد. علاوه بر این، دکمه‌های این گوشی بیش از حد نرم بودند و همین نیز در تضاد با گیم‌ پد‌های رایج بود. به طور کلی می‌توان گفت که محصول نوکیا بیشتر یادآور یک گوشی موبایل بود تا یک کنسول گیمینگ پرتابل.

قرار دادن نوار بازی در کنسول‌ها معمولا کار بسیار راحتی است؛ اما این کار برای کاربران نوکیا ان-گیج پروسه‌ای پردردسر بود. شما باید ابتدا کاور پشت گوشی را باز می‌کردید و باتری را خارج می‌کردید تا بتوانید به درگاه نوار بازی دسترسی پیدا کنید. هربار که کاربر می‌خواست بازی جدیدی را تجربه کند باید تمامی مراحل فوق را انجام می‌داد.

البته طراحی خاص این محصول به ویژگی‌های گوشی محور N-Gage نیز ضربه زده بود. نوکیا میکروفون و اسپیکر این دستگاه را در بدنه کناری قرار داده بود و به همین خاطر مجبور بودید در هنگام تماس این گوشی بزرگ را از گوشه روی صورت خود بگذارید. قطعا اینکار ظاهر جذابی نداشت.

از بخش طراحی که بگذریم نوبت به نرم افزار دستگاه می‌رسد که از اهمیت بالایی برخوردار است. به هر حال این گوشی با تمرکز بر قابلیت‌های گیمینگ عرضه شده بود. در سال 2003 سیستم عامل سیمبین محبوبیت زیادی داشت و ان-گیج نیز از همین پلتفرم بهره می‌برد.

سیمبین یک سیستم عامل نسبتا خوب بود و به کاربر اجازه می‌داد از گوشی موبایل برای کار‌هایی فراتر از تماس گرفتن، پیام فرستاندن و بازی کردن استفاده کند. شما می‌توانستید با برنامه‌ای شبیه به نسخه‌های اولیه تقویم گوگل برای خود برنامه‌ریزی کنید، به آهنگ‌های MP3 گوش کنید، از رادیو استفاده کنید و حتی با استفاده از کیپد باشکوه N-gage یادداشت برداری کنید.

اما نقطه قوت اصلی نرم افزاری نوکیا N-Gage به بازی‌های آن مربوط میشد. خوب به خاطر دارم که وقتی بچه بودم برای اولین بار بازی Tony Hawk’s Pro Skater توجه من را به ان-گیج جلب کرد. در آن زمان برای تجربه یک بازی سه بعدی جذاب باید به سراغ پلی استیشن یا یک کنسول تلویزیونی دیگر می‌رفتید؛ اما نوکیا این بازی را در یک دستگاه کوچک ارائه می‌کرد.

گوشی گیمینگ نوکیا به خوبی از پس اجرای بازی‌های سه بعدی برمی‌آمد؛ از Call of Duty گرفته تا Colin McRar Rally، فیفا و Tomb Raider. البته بازی‌های دو بعدی جذابی نیز همانند سونیک و Worms World Party برای این گوشی عرضه شده بودند.

مجموعا ۵۶ بازی برای نوکیا N-Gage در دسترس بود که البته تعداد زیادی به حساب نمی‌آمد؛ اما حضور اکثر بازی‌های موفق و جذاب در میان آنها سبب شده‌ بود که توجه هر گیمری به ان-گیج جلب شود.

هرچند که مشکل اصلی دکمه‌های نرم و نمایشگر عمودی این دستگاه بود. بهترین بازی‌ها نیز نه تنها حس خوبی را به شما منتقل نمی‌کردند، بلکه حتی جذاب نیز به نظر نمی‌رسیدند. نمایشگر عمودی واقعا مناسب گیمینگ نبود.

مانع مهمتری که کاربران را از خرید نوکیا N-Gage منصر می‌کرد، قیمت بالای این دستگاه بود. در واقع خرید یک گوشی موبایل و کنسول دستی نینتندو گیم بوی هزینه کمتری نسبت به گوشی گیمینگ نوکیا روی دست شما می‌گذاشت.

برخلاف این روز‌ها، در سال ۲۰۰۳ گیمینگ مخصوص بچه‌ها بود و کودکان نیز نه پول لازم و نه توانایی زبانی لازم را برای متقاعد کردن والدینشان به خرید یک گوشی ۳۰۰ دلاری دارند. والدین احتمالا ابتدا نگاهی به گیم بوی ادونس با برچسب قیمتی ۹۹ دلاری می‌انداختند و سپس آن را با نوکیا ان-گیج ۳۰۰ دلاری (برابر با ۴۴۱ دلار در سال ۲۰۲۱) مقایسه می‌کردند. مشخص است که کادوی کریسمس کدام یک از آنها بود.

در واقع Game Boy Advance در همان هفته‌های اولیه عرضه فروشی چندبرابری را نسبت به رقیب فنلاندی خود تجربه کرد. در نهایت نوکیا موفق شد تنها ۲ میلیون دستگاه از گوشی گیمینگ خود را به فروش برساند؛ اما این رقم برای نینتندو ۸۱ میلیون دستگاه بود.

نوکیا در سال ۲۰۰۴ گوشی N-Gage QD را روانه بازار کرد. QD در واقه نسخه باز طراحی شده ان-گیج بود که از بدنه باریک‌تر و سبک‌تری بهره می‌برد و اینبار با برچسب قیمتی معقول‌تر ۱۷۹ دلاری عرضه شده بود. عرضه این گوشی باعث شد که افراد بیشتری به N-Gage روی بیاورند و بازی‌های بیشتری نیز برایش عرضه شود؛ اما در آن زمان سونی پلی استیشن پرتابل (PSP) خود را در دست عرضه داشت و گیم بوی ادونس SP نیز در بازار حضور داشت.

درست است که محصول نوکیا بر خلاف دو دستگاه دیگر قابلیت‌های یک گوشی را نیز برای شما به ارمغان می‌آورد؛ اما توانایی رقابت با مجموعه بازی‌های برتر آنها و گرافیک بالای PSP را نداشت. عملکرد و گرافیک PSP به پلی استیشن 2 نزدیک بود.

کاربران هنوز آماده نبودند که یک دستگاه را هم برای گیمینگ و هم به عنوان یک گوشی استفاده کنند و البته نوکیا نیز آماده ارائه یک تجربه کاربری ایده‌آل در این زمینه نبود.

اما در هر حال باید گفت که نوکیا N-Gage یک دستگاه جذاب و جاه طلبانه بود. ان-گیج توجهات را به خود جلب کرد و حتی به ما نشان داد که ممکن است در آینده از یک دستگاه برای خیلی از کار‌های خود استفاده کنیم.