گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
بامداد ۱۱ ژوییه ی ۲۰۱۵ فضاپیمای نیوهورایزنز (افق های نو ) ناسا پنج میلیارد کیلومتر دورتر از زمین و تنها چهار میلیون کیلومتر مانده به پلوتو، بهترین عکسش از چهار لکه ی تیره بر روی خط استوای این سیاره را به زمین مخابره کرد.این لکه ها در سمتی از پلوتو هستند که همیشه رو به شارون، بزرگ ترین ماه آن است. این سمت، به هنگام گذشتن نیوهورایزنز از کنار پلوتو در بامداد ۱۴ ژوییه، رو به فضاپیما نخواهد بود و بنابراین دیگر این لکه ها را با وضوح بهتری نخواهیم دید.
نیوهورایزنز همچنین تصویری جدید از شارون ، بزرگترین ماه سیاره پلوتو منتشر کرده که نشان می دهد این قمر دنیای دره ها و دهانه هاست.در ادامه با گجت نیوز همراه باشید.
عکس زیر در بامداد ۱۱ ژوییه ی ۲۰۱۵ گرفته شده و ساختارهای خطی تازه نمایان شده ای را بر فراز ناحیه ی استوای پلوتو نشان می دهد که با هم ساختارهایی چندضلعی ساخته اند.
پژوهشگر اصلی مأموریت نیوهورایزنز، آلن استرن از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در بولدر کلرادو این عکس را چنین توصیف می کند:
واپسین، و بهترین نمایی که برای چند دهه از آن سمت پلوتو خواهیم دید.
این لکه ها به کمربندی پیوسته اند که گرداگرد منطقه ی استوایی پلوتو را پوشانده. چیزی که همچنان دانشمندان را بر سر شوق می آورد، اندازه های یکسان و فاصله های برابر آن ها از یکدیگر است. به گفته ی دانشمند برنامه ی نیوهورایزنز، کرت نیبور از مرکز فرماندهی ناسا در واشنگتن:
این همه نظم آن ها مایه ی شگفتی است.
جف مور از مرکز پژوهشی ایمز ناسا در مانتین ویوی کالیفرنیا هم به اندازه ی نیبور شگفت زده شده:
ما نمی توانیم بگوییم این ها فلات هستند یا دشت، و یا این که تنها به دلیل گوناگونی شدت درخشش روی یک سطح کاملا هموار این چنین دیده می شوند.
پهنای این ناحیه های تیره ۴۸۰ کیلومتر برآورد شده که گستره ای تقریبا به اندازه ی ایالت میزوری را می پوشانند. آنچه ما اکنون از این ناحیه ها می بینیم در همسنجی با عکس های پیشین، پیچیده تر از چیزیست که در آغاز گمان می رفت؛ همچنین مرزهای میان بخش های تیره و روشن هم نامنظم و به شدت تعریف شده و نمایانند.
گروه زمین شناسی، ژئوفیزیک و تصویربرداری نیوهورایزنز (GGI) افزون بر گشودن گره از راز این لکه ها، علاقمند به شناسایی ویژگی های سطحی دیگر نیز هستند، مانند دهانه های برخوردی که در گذشته، با برخورد اجرام کوچک تر به سطح این سیاره ی کوتوله پدید آمده اند. مور می افزاید:
انتظار می رود با ترکیب تصاویری مانند این با داده های رنگی و همنهش سطح پلوتو که فضاپیما به دست آورده ولی هنوز به زمین نفرستاده، بتوانیم به تاریخچه ی این نیمکره ی پلوتو پی ببریم. [این عکس هنوز با داده های رنگی ترکیب نشده]
نیوهورایزنز به هنگام نزدیک ترین گذرش که تنها ۳ روز دیگر انجام خواهد شد، سمت مخالف یا “نیمکره ی رویارویی” این سیاره ی کوتوله را خواهد دید. در بامداد ۱۴ ژوییه (۲۳ تیر)، نیوهورایزنز از فاصله ی حدود ۱۲۵۰۰ کیلومتری سطحی از پلوتو که یک ویژگی گسترده ی قلب-مانند دارد خواهد گذشت، قلبی که تخیل همگان در سراسر دنیا را برانگیخته است.
اما فرستاده ناسا به سرزمین های دور ، تصویری جدید از بزرگترین قمر سیاره پلوتو با نام شارون ( Charon ) را به زمین مخابره کرد.همچون دنیایی از دهانه ها و کافت ها (chasms) دیده می شود. به گفته ی ویلیام مک کینان، چشمگیرترین این کافت ها که در نیمکره ی جنوبی شارون جای گرفته، کشیده تر و چندین مایل ژرف تر از گرند کانیون زمین است.
مک کینان از دانشگاه سنت لوییس واشنگتن که دانشمند دستیار گروه پژوهشی زمین شناسی و ژئوفیزیک نیوهورایزنز هم هست می افزاید:
این نخستین گواه روشن از وجود گسل ها و شکستگی ها روی شارون است. نیوهورایزنز دیدگاه ما از این ماه دوردست را دگرگون کرده و آن را از یک گوی یخ زده ی تقریبا بدون ویژگی به دنیایی با همه گونه فعالیت های زمین شناسی تبدیل کرده است.
در تصویری که نیوهورایزنز روز ۱۱ ژوییه گرفته و امروز به زمین فرستاده، برجسته ترین دهانه ای که روی شارون دیده می شود دهانه ای به پهنای تقریبی ۹۸.۵ کیلومتر نزدیک قطب جنوب آن است. روشنی رگه های مواد بیرون زده از این دهانه نشان می دهد که تقریبا به تازگی (در استاندارد زمین شناسی) و در اثر برخورد جرمی کوچک در یک میلیارد سال گذشته پدید آمده.
به گفته ی مک کینان، تیرگی کف دهانه به ویژه فریبنده است. یک توضیح برایش اینست که مواد یخ زده ای که در پی این برخورد از زیر سطح نمایان شده اند، از گونه ای متفاوت با مواد یخ زده ی سطح پیرامونند. یک دلیل دیگر می تواند این باشد که یخ های کف دهانه از همان مواد سطح پیرامونند ولی دانه درشت ترند و درنتیجه کمتر نور خورشید را باز می تابانند. در این نظریه، جسم برخوردگری که دهانه را پدید آورد، یخ های کف دهانه را آب کرد که بعدها دوباره یخ زدند و دانه های درشت تری را ساختند.
یک ناحیه ی تیره و اسرارآمیز هم به پهنای حدود ۳۲۲ کیلومتر نزدیک قطب شمال دیده می شود. عکس های پرجزییات تری که نیوهورایزنز هنگام رسیدن به نزدیک ترین فاصله از پلوتو در روز ۱۴ ژوییه خواهد گرفت می توانند آگاهی هایی درباره ی ریشه ی این منطقه ی تیره به ما بدهند.