چرا ساختن اقامتگاه‌های انسان در ماه سخت است؟

ساختن اقامتگاه‌های انسان در ماه دشواری‌هایی خاص خودش را دارد اما غیرممکن نیست. اما چه دلایلی مانع ساخت چنین ایستگاه‌هایی در ماه می‌شود؟

یک ایستگاه فضایی در کره ماه می‌تواند بسیار مفید باشد. ماه می‌تواند نقطه توقفی برای فضانوردان پس از خروج از زمین باشد تا بتوانند به منظومه شمسی و کهکشان راه شیری بروند و برای ماموریت‌های فضایی بعدی آماده شوند. اما چرا تا به امروز اقدام به ساخت چنین اقامتگاه‌هایی نکرده‌ایم؟

علت دشواری ساختن اقامتگاه‌های انسان در ماه

یکی از دلایلی که تاکنون ایستگاه فضایی روی سطح ماه نساخته‌ایم این است که قرار نیست مردم را به آنجا بفرستیم. تاکنون تنها شش مرتبه موفق شده‌ایم فضانوردان را در سطح ماه پیاده کنیم. این فرود روی ماه در یک بازه سه ساله بین سال‌های 1969 تا 1972 انجام شد و بخشی از یک ماموریت فضایی به نام آپولو بود.

نوع موشکی که در این ماموریت برای رساندن فضانوردان به ماه استفاده شد، موشکی بسیار قدرتمند به نام Saturn V بود که البته دیگر ساخته نمی‌شود. این بدان معناست که در حال حاضر، موشکی نداریم که به اندازه کافی قدرتمند باشد تا مردم را به ماه برساند – چه رسد به اینکه یک ایستگاه فضایی در آنجا بسازیم.

اما ما دوباره شروع به ساخت موشک‌های قدرتمند می‌کنیم. شرکت اسپیس ایکس در حال ساخت موشک‌های جدیدتر و بزرگتری است که می‌تواند فضانوردان را به ماه برساند. از طرفی ناسا در حال برنامه‌ریزی ماموریت‌های جدیدی برای بردن فضانوردان به ماه است.

با این وجود تفاوت زیادی بین یک سفر کوتاه چندماهه و ساخت یک ایستگاه فضایی در ماه وجود دارد که کار را بسیار سخت می‌کند. یکی از راهکارهای ساخت چنین ایستگاهی این است که آن را تکه تکه روی زمین بسازیم و قطعات را به ماه برده در آنجا سر هم کنیم.

چنین کاری در واقع شبیه به نحوه ساخت ایستگاه فضایی بین المللی است: در این ماموریت قطعاتی به فضا برده شدند و سپس توسط فضانوردان در شاتل فضایی کنار هم قرار گرفتند. با این حال ایستگاه فضایی بین المللی تنها 250 مایل (400 کیلومتر) از سطح زمین فاصله دارد.

مسافت ماه 230000 هزار مایل یا 348000 هزار کیلومتر از زمین است. هر بار سفر به ماه حدوداً سه روز طول می‌کشد و به مقادیر قابل توجهی سوخت نیاز دارد که به طور بالقوه بر مشکلات آب و هوایی روی زمین می‌افزاید. ایده بهتر آن است که تا جایی که می‌شود، پایه و بنیان این سازه را از مواد موجود در کره ماه بسازیم. هم‌اکنون بتن قمری به عنوان مصالح ساختمانی روی زمین در حال آزمایش است.

روی زمین می‌توانیم از شن یا ماسه، سیمان و بتن بسازیم. هیچکدام از این مواد روی سطح ماه یافت نمی‌شود و تنها چیزی که وجود دارد، گرد و غبار و گوگرد است. این مواد را می‌توان ذوب کرد و با یکدیگر مخلوط نمود. زمانی که این مخلوط سرد می‌شود، ماده جامدی تولید می‌گردد که بسیار قدرتمندتر از آن چیزی است که در زمین از آن استفاده می‌کنیم.

غذا و نیرو

همچنین باید به این فکر کنیم که فضانوردانی که در ایستگاه فضایی می‌مانند به چه چیزهایی نیاز دارند؟ مهمترین چیز برای آنها تامین غذا و برق برای تامین انرژی تجهیزات، تولید غذا و هوای قابل تنفس است.

دانشمندان تا به حال روی چگونگی رشد غذا در فضا کار کرده‌اند. در ایستگاه فضایی بین‌المللی، فضانوردان در حال انجام آزمایش‌هایی برای کشت سبزیجات با استفاده از بالش‌های خاکی هستند. گزینه دیگر، پرورش گیاهان به روش هیدروپونیک است؛ به این معنی که گیاهان به جای رشد در خاک، در آب رشد می‌کنند.

تهیه و تولید نیرو در ماه پیچیده‌تر و دشوارتر خواهد بود. بهترین راه برای تولید نیرو، استفاده از انرژی خورشیدی است. با این حال ماه هر 28 روز یکبار می‌چرخد. این یعنی یک ایستگاه فضایی در موقعیتی ثابت، 14 روز از انرژی خورشیدی استفاده می‌کند اما 14 روز دیگر را در تاریکی مطلق به سر می‌برد و بدون وجود نور تجهیزات کار نمی‌کنند.

راه حل این مشکل (البته یکی از راه حل‌ها)، ساخت ایستگاه فضایی در قطب شمال یا جنوب ماه و بالا بردن صفحات خورشیدی بالاتر از سطح است. این صفحات می‌توانند نور خورشید را دریافت کنند و می‌توانند بچرخند تا با مانعی برای مسدودسازی برخورد نکنند.

از طرف دیگر ممکن است اصلا نیازی به یک پایه در سطح ماه نداشته باشیم. در عوض، ناسا در حال برنامه ریزی برای ساخت ماهواره‌ای برای گردش به دور ماه است. موشک‌هایی که از سطح ماه پرتاب می‌شوند، سوخت بیشتری برای فرار از گرانش ماه مصرف می‌کنند، اما این کار از طریق ماهواره چندان دشوار نیست. با تحقق این امر بهتر از یک پایگاه در ماه خواهیم داشت که می‌تواند دروازه‌ای برای ورود به دیگر نقاط منظومه شمسی باشد. به نظر شما دیگر دشوارهای فضانوردان برای ساختن اقامتگاه‌های انسان در ماه چیست؟