بهترین خودروهای لامبورگینی در کل دوران

در این مطلب به 15 مورد از بهترین خودروهای لامبورگینی در تمام ادوار خواهیم پرداخت که سهمی بزرگ در موفقیت این غول ایتالیایی داشته‌اند.

از زمان تاسیس و آغاز به کار، سازنده بزرگ خودروهای اسپورت ایتالیایی، لامبورگینی، به‌یکی از مشهورترین برندهای خودروسازی در سراسر جهان تبدیل شده است. امروزه، لامبورگینی با مجموعه‌ای از خودروهای اسپورت، یک شاسی‌بلند جذاب و برخی از طرح‌های شگفت‌انگیز مفهومی، در عرصه ساخت و تولید سوپراسپورت‌های فوق‌سریع، به نمونه‌ای تمام‌عیار از یک کمپانی موفق و الهام‌بخش تبدیل شده است.

خودروسازی لامبورگینی برای اولین بار، توسط فروچیو لامبورگینی، سرمایه‌دار تولیدکننده با هدف تولید سدان‌های گرندتورینگ با عملکرد بالا و با هدف رقابت با خودروهای برند فراری تاسیس شد. در طی 10 سال اول، این غول ایتالیایی با معرفی خودروهای سوپر اسپورت دیفرانسیل عقب و موتور وسط، توانست قلب علاقه‌مندان را به تسخیر خود در بیاورد و به سرعت رشدی شگفت‌انگیز را تجربه کرد. اگرچه در مقطعی، وضعیت مالی شرکت به‌ویژه در زمان بحران نفتی 1973 متزلزل شد.

پس از سال 1973، مالکیت شرکت چندین بار تغییر کرد، از جمله آن می‌توان به شرکت آمریکایی کرایسلر اشاره کرد که در دهه 80 سکان هدایت لامبورگینی را برعهده داشت. امروزه، نماد اسپورت ایتالیا، از طریق زیرمجموعه آئودی متعلق به گروه فولکس‌واگن هدایت می‌شود. با نگاهی به ادوار گذشته تاکنون، به‌سادگی می‌توان دریافت که لامبورگینی برخی از بهترین خودروهای اسپورت جهان را تولید کرده است.

برترین خودروهای ساخت لامبورگینی

لامبورگینی 350GT

لامبورگینی GT 350 یکی از اولین خودروهای تولید شده توسط این شرکت پرآوازه ایتالیایی محسوب می‌شود. این محصول در واقع اولین خودروی تولیدی شرکت بود که بین سال‌های 1964 تا 1967 (به نقل از Lambo Cars) مورد تولید قرار گرفت. این مدل که در نمایشگاه خودرو ژنو به‌عنوان یک گرند تور معرفی شده بود، چه به‌لحاظ استقرار برند و هم از نظر ثبات اقتصادی حاصل از عرضه 350GT، برای لامبورگینی موفقیتی بزرگ را درپی داشت. در آن زمان، لامبورگینی قصد داشت خودرویی بسازد که بتواند با جثه بزرگ فراری رقابت کرده و 350GT برای تحقق این هدف، به‌عنوان محصولی جسور و جذاب چشم‌ها را به‌سوی خود خیره کرد.

در روزهای آغازین، مهندس ارشد به‌نام جوتو بیزارتی، اولین موتور V12 را برای این شرکت توسعه داد. در نهایت، از همین پیشرانه برای ساخت نمونه اولیه‌ای تحت عنوان 350GTV استفاده شد که در نهایت محصول نهایی یعنی 350GT پدید آمد. در راه انجام این کار، تغییرات متعددی در بدنه بیرونی نمونه اولیه و هم‌چنین پیشرانه اعمال شد. در ابتدا، موتور اصلی نمونه اولیه که بیش‌تر برای اهداف مسابقاتی طراحی شده بود، به پیشرانه‌ای برای رانندگی روان‌تر و راحت‌تر در شهر تغییر پیدا کرد.

بدنه این خودرو توسط شرکت خودروسازی ایتالیایی Carrozzeria Touring بازطراحی شد اما مشخصات کلی نمونه اولیه را حفظ کرد. یکی از این تغییرات، حذف چراغ‌های جلوی چرخان و جایگزینی آن با چراغ‌های ثابت بود. مدل تولیدی 350GT به یک موتور 3.5 لیتری V12 مجهز بود که می‌توانست قدرت 280 اسب بخار را به همراه گشتاور 325 نیوتون‌متری تولید کند. شتاب 0 تا 100 کیلومتری نیز در 6.8 ثانیه انجام می‌گرفت و این خودرو قادر بود تا به حداکثر سرعت 254 کیلومتر بر ساعت برسد.

لامبورگینی 400GT

لامبورگینی 400GT یک گرند تور دو در بود که توسط غول ایتالیایی در بین سال‌های 1966-1968 تولید شد. همان‌طور که از نام آن پیداست، این خودرو به‌عنوان جانشینی برای اولین محصول تولیدی لامبورگینی یعنی GT 350 مورد عرضه قرار گرفت. از جمله تغییرات این مدل نسبت به نسل پیشین، در اصلاحات بدنه و یک منبع انرژی بازسازی شده صورت گرفته بود. از نظر تجاری، این خودرو در دو سری تولید شد. اولین نسخه که GT Interim 400 نام داشت، در قیاس با پیشرانه V12 موجود در 350GT از موتور بزرگ‌تری برخوردار بود. با حجم واحد 4.0 لیتر، این موتور قدرتی برابر با 320 اسب بخار را 6500 دور در دقیقه تولید می‌کرد. در مجموع، تنها 24 دستگاه از مدل 400GT ساخته شده است.

پس از آن، لامبورگینی به معرفی دومین مدل از خودروی 400GT در نمایشگاه ژنو روی آورد و نام آن‌را GT 2+2 400 گذاشت. همان‌طور که از پسوند نام آن پیداست، این نسخه از لامبورگینی 400GT، دارای تنظیمات صندلی عقب بود که به چهار نفر اجازه می‌داد تا به‌طور هم‌زمان به سفر بپردازند. برخلاف 400GT Interim، مدل 2+2 از بدنه بزرگ‌تر، خط سقف کمی متفاوت و چراغ‌های جدید جلو برخوردار بود. در مجموع، 224 دستگاه از خودروی GT 2+2 400، پیش از جایگزینی آن با مدل Islero ساخته شد.

لامبورگینی میورا

Miura که یکی از مدل‌های نمادین لامبورگینی به‌شمار می‌رود، ابتدا توسط اعضای تیم مهندسی این شرکت که در اوقات فراغت خود بر روی آن کار می‌کردند، خلق شد. نکته جالب این است که بنیان‌گذار این شرکت، مخالف چنین پروژه‌هایی بود و برخلاف رقیب خود فراری، خودروهایی قدرتمند و در عین حال راحت را ترجیح می‌داد. با این وجود، میورا فلسفه‌ای متفاوت داشت و برای اهداف اسپورت طراحی شده بود. این خودرو برای عملکرد بالا و برنده شدن در مسیرهای مسابقه طراحی شده بود و در عین حال، برای جاده نیز قابل استفاده بود. اما در این مدل، چندان به عناصر راحتی توجه نشده بود.

نمونه اولیه لامبورگینی میورا که در آن زمان، P400 نامیده می‌شد، توسط مهندس برتر این شرکت توسعه داده شد و هنگامی‌که این طرح برای مدیران لامبورگینی مورد رونمایی قرار گرفت، موجب رضایت و چراغ سبز آنها شد. زیرا مدیران وقت می‌دانستند که تولید چنین خودرویی به‌دلیل هزینه بالا، در تیراژی محدود انجام می‌گیرد.

مدل قانونی و جاده‌ای میورا، از یک پیشرانه 3.9 لیتری V12 استفاده می‌کرد که در آن زمان با لامبورگینی GT 400 مشترک بود. موتور نصب شده به‌صورت عرضی قادر به تولید 430 اسب بخار بود و با یک گیربکس پنج‌سرعته دستی هماهنگ شده بود.

لامبورگینی اسپادا

اسپادا که طی یک دوره تولید 10 ساله عرضه شد، طی سال‌های 1968 تا 1978، به پرفروش‌ترین محصول لامبورگینی تبدیل شد. اسپادا یک محصول GT چهار نفره و دو در بود که توسط مارچلو گاندینی از برتونه طراحی شده بود و در کنار لامبورینی ایسلرو مورد عرضه قرار گرفت. اسپادا در حالی‌که جانشینی برای GT 350 و  GT 400 به‌شمار می‌رفت، از پیشرانه‌ V12 کوچک‌تری در قیاس با آنها، استفاده می‌کرد.

لامبروگینی Espada در طول دوره تولید خود در سه سری مختلف به فروش رسید که هر سری دستخوش طراحی‌های جدید داخلی و برخی ارتقاهای مکانیکی شد. در این میان، پیشرانه ماشین و طراحی بدنه بیرونی، بدون تغییر باقی ماندند. اولین نسل اسپادا به‌نام سری 1، در سال 1968 در نمایشگاه خودروی ژنو در کنار همتای خود، لامبورگینی ایسلرو معرفی شد. سری 1 به یک پیشرانه 3.9 لیتری V12 تنفس طبیعی که پیش از آن در GT400 رویت شد، مجهز بود. این پیشرانه از توان تولید 325 اسب بخار قدرت و 375 نیوتون‌متر گشتاور برخوردار است.

در سال 1970، لامبورگینی به معرفی نسل دوم اسپادا به‌نام سری 2 پرداخت. مهم‌ترین تغییرات ایجاد شده در نسل جدید را می‌توان در داخل مشاهده کرد که شامل طراحی جدید داشبورد، تنظیمات فرمان اصلاح شده و کنسول مرکزی بازطراحی شده بود. قدرت این محصول به سقف 350 اسب بخار می‌رسید که قادر به تولید حداکثر گشتاور خروجی 394 نیوتون‌متری است.

لامبورگینی کانتاچ

پس از میورا، لامبورگینی کانتاچ نیز به یکی دیگر از محصولات نمادین و بهترین خودروهای لامبورگینی تبدیل شد. کانتاچ در بین سال‌های 1974 تا 1990 تولید شد و از آن به‌عنوان پایه و سرآغازی برای لامبوهای جدیدتر مانند آونتادور و هوراکان یاد می‌شود. این اولین خودروی ساخت لامبورگینی بود که از طراحی معروف مثلثی بهره می‌برد. این طرح، نبوغ و استعداد ایتالیایی را در بهترین حالت خود به تصویر می‌کشید. توسعه این محصول در زمان تصدی بنیانگذار شرکت، فروسیو لامبورگینی آغاز و در نهایت به‌عنوان یکی از آخرین خودروهای تحت توسعه او، مورد تولید و عرضه قرار گرفت.

لامبورگینی Countach، توسط مارچلو گاندینی معروف از استودیوی طراحی برتون در ایتالیا، طراحی شده است. در شروع پروژه کانتاچ در سال 1970، لامبورگینی، گاندینی را برای توسعه طراحی بیرونی به‌همراه مهندس ارشد شرکت به‌نام پائولو استانزانی منتسب کرد. اولی مسئول طراحی میورا بود و قصد داشت تا طراحی زاویه‌دارتری را در این نسل انجام دهد. بنابراین، طرح مثلثی شکل نمادین کانتاچ حاصل از این ایده به‌دست آمد. درهای قیچی‌شکل معروف امروزی نیز بخشی دیگر از جادوی طراحان محسوب می‌شود و جالب اینجاست که کانتاچ اولین خودروی تولیدی لامبورگینی بوده که درهای قیچی شکل را در خود جای داده است.

لامبورگینی جالپا

جالپا، در ابتدا به عنوان نمونه اولیه در سال 1981 معرفی شد، این سدان تورینگ بزرگ و 2 در، تا سال 1988 به‌عنوان یک مدل پایه برای این شرکت به فروش رسید. در حالی‌که کانتاچ، پرچم‌دار آن زمان لامبورگینی، از قیمت بالاتری برخوردار بود، جالپا ویژگی‌های سرگرم‌کننده و کلاسیکی از این شرکت را ارائه می‌کرد و در عین حال، قیمتی مقرون به صرفه‌تر داشت. این محصول در دهه 80، با قیمتی در حدود 58000 دلار به‌فروش می‌رسید. جالب اینجاست که لامبورگینی جالپا، آخرین خودروی اسپورت این کمپانی بود که از یک موتور V8 داخلی استفاده می‌کرد. از آن زمان، خودروی بعدی که مجددا به مجموعه V8 مجهز شد، لامبورگینی اوروس نام دارد.

طراحی Jalpa، توسط گروه خودروسازی ایتالیایی Bertone، به شدت تحت تاثیر سیلوئت قدیمی دهه 70 بود. نسخه تولیدی نهایی این خودرو دارای سپرهای نیمه‌حمایت‌کننده فولادی و یک‌دست مشی در عقب با دیفیوزر و ورودی‌های عظیم موتور برای تنفس صحیح پیشرانه V8 در نظر گرفته شده بود. این خودرو از لاستیک‌های 16 اینچی کم حاشیه پیرلی برخوردار بود که موجب افزایش جذابیت در عناصر اسپورت آن شده بود. در داخل، جالپا یک کابین بسیار مجل را با استفاده گسترده از چرم و روکش‌های زیبا ارائه می‌داد. برخلاف مدل پرچم‌دار، کانتاچ که هرگز در نسخه سقف باز عرضه نشد، مدل جالپا با سقف تارگای قابل جابجایی عرضه شد که قابلیت جاگیری در پشت صندلی‌های عقب را ارائه می‌داد.

لامبورگینی دیابلو

دیابلو یک خودروی اسپورت با کارایی بالا و موتور متوسط بود که به‌عنوان جایگزین کانتاچ مورد رونمایی قرار گرفت و به‌عنوان پرچم‌دار جدید لامبورگینی، وارد خط تولید شد. براساس گزارش Auto Evolution، در سال 1985، زمانی‌که لامبورگینی توسط جین کلود و پاتریک میمران، مورد تامین مالی قرار گرفت، این شرکت کار توسعه اولیه دیابلو را با نام رمز پروژه 132 آغاز کرد. کار طراحی این خودرو توسط مارچلو گاندینی انجام گرفت و یک طراحی زاویه‌دار برای این محصول در نظر گرفته شد. بدنه محصول در نمونه اولیه، زمانی‌که کرایسلر مالکیت شرکت را برعهده گرفت، چندان رضایت‌بخش نبود. آنها طراحی مجدد گسترده دیگری را سفارش دادند و این کار توسط یک تیم طراحی مستقر در دیترویت اجرا شد.

لامبورگینی Diablo در سال 1990 در دسترس عموم قرار گرفت. این محصول به پیشرانه 5.7 لیتری V12 با دوربین دوگانه در بالای سر و سیستم تزریق سوخت چندنقطه‌ای کنترل شده توسط کامپیوتر مجهز شد. این پیشرانه می‌توانست با تولید قدرت 485 اسب بخار و گشتاور 580 نیوتون‌متر، به حداکثر سرعت 325 کیلومتر در ساعت برسد.

لامبورگینی مورسیه‌لاگو

در سال 1998، زمانی‌که گروه آئودی فولکس‌واگن، لامبورگینی را تصاحب کرد، این اقدام به یکی از بهترین تصمیمات در جهت رشد برند لامبورگینی منجر شد. پیش از این، لامبورگینی از لحاظ مالی با مشکلاتی روبرو بود و زیان‌های سنگینی را در خطوط تولید خودروهای خود متحمل شد. مالکیت آئودی در لامبورگینی، بلافاصله پس از عرضه اولین خودروی این غول ایتالیایی پس از سرمایه‌گذاری، یعنی با تولید مورسیه‌لاگو به ثمر نشست.

لامبورگینی مورسیه‌لاگو در سال 2001 معرفی شد، طبق گفته Auto Evolution، یک خودروی اسپرت تمام‌چرخ متحرک و به‌عنوان جانشینی برای دیابلو عرضه شد. نسل اول مورسیه‌لاگو به‌دلیل طراحی متمایز در فرم درب‌های قیچی‌شکل آن، خیلی زود به محبوبیت رسید. این خودرو دارای یک طراحی بسیار خوابیده با فاصله حدودا 1.2 متری از سطح زمین بود و در کلیت نمای بیرونی، طرح‌های زاویه‌دار تیز با بریدگی‌ها و چین‌های زیاد به چشم می‌خورد. در نسل اول Murcielago، لامبورگینی از یک موتور معروف V12 تنفس طبیعی 6.2 لیتری ساخت خود استفاده کرد که توان خروجی 572 اسب بخار و حداکثر گشتاور 650 نیوتون‌متری را تولید می‌کند. مورسیه‌لاگو از یک بال عقب فعال و ورودی‌های هوا در سرتاسر نمای بیرونی برخوردار بود که به‌صورت الکترونیکی در سرعت‌های بالا، برای افزایش عملکرد آیرودینامیکی خودرو و کاهش ضریب درگ کاربرد داشت.

مهم‌ترین به‌روزرسانی در تاریخ مورسیه‌لاگو، سری LP-640 محسوب می‌شود که در سال 2006 به تولید رسید. حجم موتور این نسخه به 6.5 لیتر و 631 اسب‌بخار افزایش یافت.

لامبورگینی گالاردو

در سال 2003 و تحت رهبری آئودی، لامبورگینی خودرویی را به جهانیان معرفی کرد که به پرفروش‌ترین و مشهورترین محصول اسپورت این شرکت در تاریخ خود تبدیل شد. موفقیت عظیم گالاردو را می‌توان با یک معادله ساده توضیح داد، در زمان پایان تولید 10 ساله گالاردو، لامبورگینی در مجموع 30 هزار دستگاه خودرو را تولید کرد که سهم این مدل، تقریبا نیمی از این رقم بود.

نام گالاردو از نژاد گاو مبارز معروف به عاریه گرفته شده و قرار بود به‌عنوان جایگزینی برای لامبورگینی جالپا مورد عرضه قرار گیرد تا به چهره اصلی این شرکت تبدیل شود. این خودرو در دو نسل و با تکرارهایی زیاد از جمله تعدادی مدل در قالب نسخه ویژه به خط تولید رسید. اولین گالاردو از یک موتور 5.0 لیتری V10 با قدرت 493 اسب بخاری بهره می‌برد. به گفته Classic Driver، این مدل در دو نوع گیربکس قابل انتخاب بود که شامل سیستم گیربکس دستی شش سرعته و دیگری گیربکس اتوماتیک تک کلاچه است.

در سال 2007، لامبورگینی از خودروی معروف Gallardo Superlegger در نمایشگاه خودرو ژنو رونمایی کرد. این مدل به‌طور خاص با ورودی‌های بسیاری از فیبرکربن ساخته شده که به‌طور قابل توجهی وزن آن را کاهش داده و آن‌را به نسخه‌ای سریع‌تر در مقایسه با نسخه استاندارد تبدیل کرده بود. این خودرو به‌همراه یک ECU بازسازی شده و سیستم اگزوز بهبودیافته، قادر به تولید 523 اسب بخار و گشتاور 691 نیوتون‌متری است. در نهایت، 618 دستگاه از گالاردو سوپرلگرا توسط لامبورگینی ساخته شد.

لامبورگینی رونتون

رونتون برای اولین در خلال نمایشگاه خودروی فرانکفورت در سال 2007 رونمایی شد، این محصول اسپورت به موتوری میانی مجهز شده که توسط این خودروساز ایتالیایی توسعه یافته بود. رونتون از دید معماری قدرت و مکانیزم‌های داخلی به‌طور محسوسی براساس خودروهای شاخص قبلی این برند، از جمله مورسیلاگو طراحی شده بود. با این‌حال، طراحی بیرونی آن به‌شدت تغییر یافت و به‌عنوان عامل اصلی تمایز بین این دو عمل کرد. طراحی جدید برای اکثر خودروهای نسل‌های بعد، به‌ویژه آونتادور، به‌عنوان نمادی از برند لامبورگینی شناخته می‌شود.

در بدنه رونتون، از یک نوع فیبر کربن کاملا جدید استفاده شده و تنها در یک رنگ به‌نام “خاکستری مات نیمه‌شب” موجود بود. توجه ویژه‌ای به عناصر آیرودینامیکی این خودرو شده و بدنه آن دارای ورودی‌های هوای جانبی و هم‌چنین اسپویلر فعال عقب است که به‌طور خودکار در سرعت‌های بالاتر به‌کار می‌رود.

در بخش پیشرانه، رونتون از یک موتور 6.5 لیتری V12 که در مورسیه‌لاگو نیز مورد استفاده قرار گرفته، برخوردار بود. این موتور می‌توانست قدرتی معادل 641 اسب بخار را در 8000 دور در دقیقه با گشتاور خروجی 660 نیوتون‌متر تولید کند. حداکثر سرعت رونتون به 340 کیلومتر بر ساعت می‌رسد. نکته جالب اینجاست که تنها 20 دستگاه از لامبورگینی رونتون ساخته شده است.

لامبورگینی اونتادور

اونتادور، پرچم‌دار فعلی خودروهای اسپورت به‌شمار می‌رود که توسط غول پرآوازه ایتالیایی ساخته شده است. اونتادور که به افتخار یک گاو اسپانیایی که در سال 1993 جنگیده، نام‌گذاری شده، در دسته خودروهای Big Lambo قرار دارد که به مدل‌های برتر این کمپانی نظیر دیابلو، کانتاچ و مورسیلاگو نسبت داده شده است. این خودرو در سال 2011 در نمایشگاه ژنو مورد رونمایی قرار گرفت و دارای طراحی بدنه زاویه‌دار فوق‌العاده‌ای است که توسط مدل محدود رونتون برای اولین بار به نمایش درآمد.

از سال 2011 تاکنون، چندین نسخه از اونتادور عرضه شده است. اولین مدل، از یک موتور شگفت‌انگیز V12 L539 ساخت لامبورگینی بهره‌ می‌برد که تداعی‌گر پیشرانه V12 در لامبوی کلاسیک GT 350 بوده است. موتور 6.5 لیتری V12 می‌تواند قدرتی 690 اسب بخاری را در 8250 دور در دقیقه به‌ارمغان آورد و گشتاور خروجی 687 نیوتون‌متری متری در 5500 دور در دقیقه تولید کند. اونتادور قادر است تا در مدت 2.9 ثانیه از حالت سکون، به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت برسد که آن‌را به یکی از سریع‌ترین لامبورگینی‌های تمام دوران تبدیل می‌کند.

در سال 2018، این شرکت لامبورگینی Super Veloce Jota را به بازار عرضه کرد. این محصول که به‌طور اختصاصی برای پیست طراحی شده بود، میراث کلاسیک لامبورگینی در عملکرد را به سطحی کاملا متفاوت رساند. SVJ متمرکز بر مسیر، نسخه‌ای بازسازی شده از موتور V12 L539 را ارائه کرده که به قدرت 759 اسب بخار ارتقا یافته و گشتاور 730 نیوتون‌متری را تولید می‌کند. SVJ در مدت زمان تنها 2.8 ثانیه از 0 تا 100 کیلومتر بر ساعت را پیمایش کرده و می‌تواند به حداکثر سرعت 352 کیلومتری برسد.

لامبورگینی وننو

وننو که در سال 2013 در نمایشگاه ژنو معرفی شد، یک هایپرکار با تولید محدود بر اساس مدل پرچم‌دار این شرکت، اونتادور است و می‌توان آن را جزو بهترین خودروهای تولید شده توسط کمپانی لامبورگینی دانست. Veneno با برچسب قیمت 4 میلیون دلاری خود، به‌عنوان یکی از گران‌ترین خودروهای هایپراسپورت تولید شده برای خیابان‌ها به‌حساب می‌آید. با نگاهی به این محصول، کاملا مشهود است که خودروساز ایتالیایی در طراحی آن، به‌دنبال فلسفه‌ای جدید بوده است.

به‌نقل از لامبو کارز، بدنه بیرونی وننو در مقایسه با طراحی سنتی لامبورگینی، دستخوش تحول و پیشرفت شده و عناصر آیرودینامیک بیش‌تری در آن وجود دارند. نمای جلوی خودرو با کاپوت قوس‌دار و چراغ‌های جلوی y شکل، فوق‌العاده تهاجمی به‌نظر می‌رسد. در عقب، یک دیفیوزر فیبر کربن به‌همراه چراغ‌های عقب باریک y شکل وجود دارند که باعث افزایش جذابیت وننو شده است. در سرتاسر بدنه این خودرو، سیستم‌های ورودی هوای متعددی از جمله دریچه‌های جلو و جانبی نصب شده‌اند که به‌طور موثری بالابرهای بیش از حد را در سرعت‌های بالا کاهش داده و به ایجاد حداکثر نیروی رو به پایین و افزایش چسبندگی خودرو کمک می‌کند.

لامبورگینی وننو، به نسخه اصلاح شده پیشرانه V12 داخلی این شرکت که در آونتادور استفاده شده، مجهز است. موتور 6.2 لیتری آن، قادر به تولید نیروی 720 اسب بخاری و حداکثر گشتاور 690 نیوتون‌متر در 5500 دور در دقیقه است که همه این‌ها به لطف دریچه‌های ورودی هوای متعدد و بال عقب فیبر کربنی محقق شده است. این هایپرکار می‌تواند تنها ظرف مدت 2.8 ثانیه از نقطه سکون به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت رسیده و حداکثر سرعت آن نیز به 355 کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

لامبورگینی سیان

سیان اولین گام لامبورگینی در جهت ساخت خوردروهای الکتریکی است. زیرا این محصول، اولین خودروی اسپورت هیبریدی این کمپانی محسوب می‌شود که از یک موتور الکتریکی توانمند در کنار پیشرانه قدرت‌مند داخلی V12 L539 استفاده کرده است. سیان که اولین بار در سال 2019 عرضه شد، یک محصول منحصر به‌فرد برای استفاده از پیست بوده که تا به امروز 63 دستگاه از آن به تولید رسیده است. برخلاف سنت پیشین این شرکت که از نام‌ نژادهای گاو نر قدرتمند برای محصولاتش استفاده می‌کند، سیان از یک کلمه بولونی به‌معنای درخشش رعد و برق گرفته شده است. این نام، نشان‌دهنده جهت‌گیری جدید این شرکت به سمت الکتریکی شدن است.

سیان برپایه لامبورگینی اوانتادور ساخته شده و دارای طراحی معروف مثلثی شکل لامبو است که در سال‌های اولیه این شرکت توسط مارچلو گاندینی، طراح معروف از Bertone توسعه یافته بود. در بخش جلوی خودرو، عناصر زاویه‌دار بسیاری همراه با طراحی y شکل چراغ‌ها به چشم می‌خورد. اسپلیتر جلو همراه با ورودی‌های هوای جانبی، حداکثر نیروی رو به پایین ممکن را ایجاد می‌کند تا این اطمینان حاصل شود که هایپرکار در سرعت‌های بالا چسبندگی خود را به سطح جاده حفظ می‌کند. در عقب نیز، یک اسپویلر فعال وجود دارد که بازده آیرودینامیکی را بیش از پیش، بهبود بخشیده است. عدد 63 نقش بسته بر روی سیان، نشان‌دهنده سال‌های فعالیت این برند ایتالیایی است.

در بخش پیشرانه، در لامبورگینی سیان از نسخه بازسازی شده موتور اونتادور SVJ، با قدرت 774 اسب بخاری استفاده شده است. علاوه بر این، یک موتور الکتریکی 48 ولتی نیز به‌همراه پیشرانه V12 جفت شده که 34 اسب بخار اضافی را تولید می‌کند و کل خروجی سیستم را به 808 اسب بخار می‌رساند. این امر لامبورگینی سیان را به قدرت‌مندترین خودروی تولیدی این کمپانی تبدیل کرده است.

لامبورگینی هوراکان

هوراکان، به‌عنوان جایگزینی برای مدل معروف گالاردو به میدان آمد. در حالی‌که مدل قبلی، جایگاه خود را به‌عنوان یک خودروی اسپورت مشهور با بهترین ارقام و بازدهی از لحاظ عملکرد و فروش تثبیت کرده بود، هوراکان پا را از حد فراتر گذاشت. گالاردو در طول یک دهه تولید خود، تقریبا 15 هزار دستگاه را روانه بازار کرد که طبق استاندارد ابرخودروها، یک شاهکار محسوب می‌شود. با این‌حال، هوراکان موفق شد تا در عرض تنها پنج سال از اولین تولید، آمار فروش گالاردو را پشت سر بگذارد.

هوراکان اساسا یک نسخه بسیار پیشرفته از گالاردو است که بدنه‌ای کاملا جدید بر تن داشت و طرح اولیه‌ای از طراحی را برای یک دهه آینده شرکت به تصویر کشید. مدل پرچم‌دار بعدی اونتادور و تمام تکرارهای آن، دارای اسکلت مشابه با تغییرات در نمای بیرونی هستند. از نظر فنی، هوراکان بسیار پیشرفته‌تر از مدل‌های پیشین خود ظاهر شد. چراغ‌های جلو که ظاهری متوسط دارند، تماما LED بوده که کنتراست بهتری را در شب ارائه می‌کند. Huracan هم‌چنین به فرمان دینامیک لامبورگینی مجهز شده که در کنار فرمان استاندارد، تجربه فرمان‌پذیری بهتری را در حالت مسابقه منتقل می‌کند.

لامبورگینی در مدل هوراکان، از یک پیشرانه V10 تنفس طبیعی با حجم 5.3 لیتری که پیش‌تر در گالاردو شاهد بودیم، استفاده کرده اما با این تفاوت که این موتور کاملا برای سطح جدیدی از عملکرد تنظیم شده است. این پیشرانه قادر است تا به تولید توان 602 اسب بخاری و گشتاور 560 نیوتون‌متری بپردازد. در نتیجه، شتاب‌گیری هوراکان از نقطه سکون تا 100 کیلومتر بر ساعت، تنها در 2.5 ثانیه انجام می‌شود و حداکثر سرعت آن به 341 کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

لامبورگینی اوروس

اوروس که در سال 2017 معرفی شد، یک شاسی‌بلند لوکس و با عملکرد بالا بوده که برای اولین بار از زمان تولید لامبورگینی LM002 در دهه 80 میلادی، به سگمنت SUV این شرکت اضافه شده است تا اکنون به لیست بهترین خودروهای لامبورگینی اضافه شود. Urus بر اساس طرح مفهومی خود که برای اولین بار در نمایشگاه خودروی پکن طی سال 2012 رویت شد، ساخته شده است. یکی از المان‌های متمایز و خاص اوروس، این واقعیت بوده که در مقایسه با سایر محصولات این برند، بدون آنکه به عملکرد مشهور لامبورگینی لطمه بزند، بسیار راحت‌تر و کاربردی‌تر است.

نسخه تولیدی اوروس، از یک طراحی تهاجمی با قسمت تیز جلویی برخوردار است. در بخش عقب نیز یک دیفیوزر عظیم و یک سیستم راه‌اندازی اگزوز چهارگانه قرار دارد. نیروبخش Urus، یک پیشرانه 4.0 لیتری V8 توئین توربوشارژ با قدرت 641 اسب بخار است که می‌تواند حداکثر گشتاور خروجی 850 نیوتون‌متر را در 4500 دور در دقیقه تولید کند. در نتیجه، این شاسی‌بلند فوق‌سریع قادر است تا در کنار ثبت حداکثر سرعت 305 کیلومتری، در مدت 3.6 ثانیه از نقطه سکون به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت برسد. این امر، اوروس را به یکی از سریع‌ترین شاسی‌بلندهای حال حاضر جهان تبدیل کرده است.

مدیریت این نیروی فوق‌العاده، توسط یک گیربکس هشت سرعته ZF-8HP انجام می‌گیرد که با فناوری چهار چرخ متحرک جفت شده است. این طرح دارای یک سیستم بردار گشتاور است که در صورت لزوم و بسته به موقعیت، می‌تواند تا 80 درصد نیروی موتور را به محور عقب یا جلو ارسال کند. چرخ‌های 21 اینچی و ترمزهای کربن سرامیکی نیز در این محصول به‌صورت استاندارد ارائه شده و خریداران می‌توانند یک پکیج آفرود اضافی را انتخاب کنند که شامل سپرهای اصلاح شده جلو و عقب است.