گجت نیوز آخرین اخبار تکنولوژی، علم و خودرو 
آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که خواستگاه کامپیوتر شخصی چیست و چرا به کامپیوترها “PC” می‌گوییم؟ در اینجا نگاهی به تاریخچه صنعت کامپیوتر می‌اندازیم.
اگر یک کامپیوتر شخصی ویندوزی بخرید، آن “PC” نام دارد. اما گاهی اوقات یک کامپیوتر مک نیز PC نامیده می‌شود. اما علت این موضوع چیست و اصلاً نام کامپیوترهای شخصی از کجا آمده است؟
میراث کامپیوتر شخصی IBM
کمپانی IBM در آگوست سال ۱۹۸۱ میلادی، کامپیوتر شخصی IBM Personal Computer را در ایالات متحده عرضه کرد. از آنجا که نام این محصول خیلی طولانی بود، کاربران نام اختصاری IBM PC را برای آن انتخاب کردند. اما در عرض چند سال بعد از آن، سازندگان شروع به ساخت دستگاه‌هایی شبیه به IBM PC البته بدون نام “IBM” کردند. روی تمام کامپیوترهایی که دیگر شرکت‌ها تولید می‌کردند، برچسب عبارت کامپیوتر شخصی سازگار یا PC قرار گرفت. این رایانه‌های شخصی می‌توانستند از تجهیزات جانبی و نرم افزارهایی که برای این پلتفرم توسعه پیدا کرده بود استفاده کنند.
مایکروسافت ویندوز (Microsoft Windows) به عنوان یک پوسته گرافیکی که در پس MS-DOS اجرا می‌شد، در سال ۱۹۸۱ روی پلتفرم کامپیوتر شخصی IBM شد. در حالی که ویندوز برای مدت کوتاهی با معماری‌های متفاوتی ظاهر شد (که در حال حاضر حتی روی تراشه‌هایی با معماری ARM نیز توسط یک نسخه ویژه اجرا می‌شود)، از نظر تاریخی به پلتفرم سازگار با کامپیوترهای شخصی گره خورده است. به همین خاطر است که وقتی مردم از PC نام می‌برند، منظورشان کامپیوترهای ویندوزی است. البته برخی افراد از نام Windows PC نیز از این کامپیوترها یاد می‌کنند.
با تمام این تفاسیر IBM اصطلاح کامپیوتر شخصی را از بین نبرد. از آنجا که PC مخفف کامپیوتر شخصی است، بنابراین می‌تواند به هر نوع دستگاه دیگری نیز اطلاق شود. کامپیوتر شخصی اصطلاحی است که پیش از عرضه IBM PC نیز وجود داشت و شامل کامپیوترهایی مثل مک، کومودور، آتاریس و غیره نیز می‌شود.
تولد کامپیوتر شخصی
چه شد که یک کامپیوتر شخصی ساخته شد؟ اینکه دقیقاً چه چیزی اولین رایانه شخصی است، سوال بحث برانگیزی است که پاسخ قطعی برای آن وجود ندارد. دقیقاً مثل اولین بازی ویدیویی که هیچ‌کس به طور دقیق نمی‌داند کدام عنوان است. این کاملاً به معیارهایی مثل اندازه، قیمت، در دسترس بودن و غیره بستگی دارد.
اما به طور کلی مفهوم کامپیوتر شخصی در اواسط دهه ۱۹۷۰ میلادی در ایالات متحده به کار گرفته شد. این اصطلاح به طیف جدیدی از رایانه‌های کوچک مبتنی بر ریزپردازنده‌ها اشاره داشت که به قدری ارزان بودند تا یک شخص عادی هم قادر به خرید و استفاده از آن بود. زیرا تا پیش از عصر کامپیوترهای شخصی، اکثر کامپیوترها به قدری بزرگ و گران قیمت بودند که هر کسی قادر به تهیه آن نبود و استفاده از آن به آموزش‌های خاصی احتیاج داشت. این کامپیوترها اغلب فقط در اختیار سازمان‌های بزرگی مثل مراکز دولتی، شرکت‌ها و دانشگاه‌ها قرار داشتند.
مهندسان در آن زمان برای استفاده حداکثری از این کامپیوترهای گران قیمت و غول آسا، اشتراک زمانی را راه اندازی کردند که به یک یا چند نفر (گاهی از راه دور از طریق تله تایپ) این اجازه را می‌داد تا به صورت همزمان از یک کامپیوتر استفاده کنند. از آنجا که کامپیوترها پتانسیل زیادی برای خدمات دهی به کاربران داشتند، این ایده که هر شخصی بتواند کامپیوتر خودش را داشته باشد در ذهن مهندسان شکل گرفت. در دهه ۱۹۸۰ میلادی گروه‌هایی مثل Computer Club در کالیفرنیا با همین هدف شکل گرفت؛ گروهی که اعضای آن مثل استیو وزنیاک و استیو جابز، آینده‌ی صنعت کامپیوترهای شخصی را ساختند.