راهکار دانشمندان برای جلوگیری از تکرار فاجعه‌ی انقراض دایناسورها، واقعا عجیب است

راهکار ناسا برای جلوگیری از برخورد اجرام فضایی با زمین و هم‌چنین عدم تکرار فاجعه‌ انقراض دایناسورها، مانند برخی از فیلم‌های آخرالزمانی است.

یکی از موضوعات محبوب فیلم‌های آخرالزمانی، به تصویر کشیدن یک سیارک یا دنباله‌دار در مسیر زمین به‌عنوان تهدیدی برای نابودی حیات است. این پدیده در واقعیت، دلیل اصلی انقراض دایناسورها محسوب می‌شود. در واقع مطالعات نشان داده‌اند که برخورد یک سیارک با عرض 6 تا 9 مایل به زمین و ایجاد دهانه‌ای عظیم به عرض 93 مایل و عمق 12 مایل، باعث از بین رفتن نسل دایناسورها شده است.

این رخداد که 66 میلیون سال پیش اتفاق افتاده، نشان می‌دهد که رویدادهای سطح انقراض (ELE)، چندان رایج نیستند.

با اینکه احتمال وقوع اتفاقی مشابه برای زمین در آینده نزدیک بسیار کم است، دانشمندان ناسا بدون درنظر گرفتن این احتمالات، به منظور کسب اطمینان کامل، همه چیز را زیر نظر دارند. مرکز مطالعات اجسام نزدیک به زمین (CNEOS) که در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JLP) کالیفرنیا قرار دارد، تجزیه و تحلیل جامعی از احتمال برخورد اجرام نزدیک به زمین (NEOs) را انجام داده است. در این تحقیق سیارک‌ها و دنباله‌دارهایی که طی قرن آینده ممکن است با زمین برخورد داشته باشند مورد بررسی قرار گرفته‌اند.

گزارشات CNEOS به دفتر هماهنگی دفاع سیاره‌ای ناسا (PDCO) واقع در واشنگتن دی‌سی ارسال می‌شوند. در این میان، PDCO نیز تلاش‌های خود را بر توسعه فناوری و استراتژی خود برای مقابله با سیارک‌ها و دنباله‌دارهایی که به عنوان اجرام خطرناک (PHOs) شناسایی می‌شوند، به کار گرفته که شامل روش‌هایی است که احتمالا تاکنون فکر می‌کردید فقط در فیلم‌های هالیوودی اتفاق می‌افتد.

جلوگیری از برخورد اجرام آسمانی به زمین با ایجاد انحراف یا انفجار اتمی

به گفته دانشمندان سیاره‌شناسی Detlef Koschny، پس از نقشه‌برداری و بررسی 90% از سیارک‌هایی که اندازه آنها حداقل 1 کیلومتر یا بزرگ‌تر است، این اطمینان حاصل شده که هیچ‌یک از آنها در 100 سال آینده خطری را برای زمین ایجاد نخواهند کرد. با این حال، دانشمندان سخت در حال توسعه استراتژی‌هایی برای مقابله با تهدیدهایی هستند که در صورت برخورد یک سیارک کوچک‌تر از 1 کیلومتر ممکن است ایجاد شود.

ناسا هم‌اکنون با آزمایشگاه فیزیک کاربردی جانز هاپکینز (APL) برای انجام ماموریتی به نام تست تغییر جهت سیارک دوگانه (DART) همکاری دارد و در ماه سپتامبر امسال قصد دارند تا مسیر یک سیارک را منحرف کنند. در این ماموریت، فضاپیمای ارسالی با یک سیارک به قطر 530 فوت برخورد خواهد کرد. نیروی برخورد معادل سه تن TNT خواهد بود و سیارک را از مسیر فعلی خود منحرف خواهد کرد.

در صورت بروز یک تهدید واقعی، برنامه این است که خطر را به اندازه کافی زود تشخیص داده تا یک ماموریت انحراف مانند پروژه DART ناسا را انجام دهیم. با این وجود، اگر ماموریت مذکور با شکست مواجه شود یا برخورد قریب‌الوقوع با یک سیارک تنها در عرض یک‌سال پس از برخورد احتمالی مورد شناسایی قرار گیرد، باید اقدامات مهم‌تری انجام شود.

این امر شامل پرتاب یک بمب هسته‌ای هدفمند به سیارک است که طبق مطالعه‌ای در سال گذشته، نشان داده که واقعا می‌تواند در محو کردن آن موفق ظاهر شود. دانشمندان با ایجاد یک شبیه‌سازی ثابت کرده‌اند که یک کلاهک هسته‌ای 1 مگاتونی، حداقل 99 درصد از جرم برخورد یک سیارک تا عرض 330 فوت را متوقف می‌کند.

آیا در 13 آوریل 2029، شاهد انقراض گونه‌های دیگر مانند دایناسورها خواهیم بود؟

بزرگ‌ترین سیارکی که در چند سال آینده وارد حیات خلوت زمین می‌شود، آپوفیس با عرض 1100 فوت خواهد بود. در واقع، مسیر حرکت این سیارک، آن را تا حدی به زمین نزدیک می‌کند که در برخی از نقاط در آسمان قابل رویت خواهد بود. محاسبات نشان می‌دهند که آپوفیس از فاصله 20000 مایلی زمین عبور می‌کند که آن‌را در مجاورت مدار ماهواره‌ها قرار می‌دهد. این سیارک توسط ناسا به عنوان یک برخورد نزدیک طبقه‌بندی شده و به عنوان جسمی که بیش از 1 درصد احتمال برخورد آن با زمین وجود دارد، تعریف شده است.

در مورد آپوفیس، پیش‌بینی ناسا این بوده که حداقل تا 100 سال آینده هیچ‌گونه احتمالی برای برخورد واقعی با زمین نخواهد داشت. تا همین اواخر احتمال برخورد هرچند ناچیز، برای سال 2068 وجود داشت که بعد از مشاهدات راداری دقیق دانشمندان ناسا از آپوفیس در مارس 2021، این احتمال نیز رد شد. با این‌حال، سیارک کوچک هنوز نیز توسط ناسا به عنوان یک شی خطرناک در نظر گرفته شده است. دانشمندان علاوه بر آپوفیس، با زیر نظر گرفتن دقیق 2000 سیارک مشابه دیگر که در نزدیکی زمین قرار دارند، به جمع‌آوری داده‌های هر یک می‌پردازند تا در صورت هرگونه تهدید، واکنشی مناسب داشته باشند.