مغز انیشتین کجاست؟

به دلیل راز آلود بودن عملکرد مغز انیشتین برای بسیاری از محققان، پس از مرگ انیشتین مغز او توسط دکتر توماس هاروی بیرون آورده شد و مورد تحقیق و پژوهش قرار گرفت. حال این پرسش پیش می‌آید که مغز انیشتین در حال حاضر کجاست؟

سرنوشت مغز انیشتین موضوع پژوهش و تحقیقات بسیاری بوده است. در 18 آوریل سال 1955، آلبرت انیشتین بر اثر آنوریسم شکمی در سن 76 سالگی در مرکز پزشکی دانشگاه پرینستون در پلینزبورو، نیوجرسی درگذشت. بنا به وصیت او، بقایای این فیزیکدان افسانه‌ای سوزانده و خاکستر او در مکانی نامعلوم پراکنده شد.

اما نکته اینجاست که قبل از سوزاندن جسم بی‌جان این دانشمند، یک عضو مهم از پیکر او جدا شد؛ مغز انیشتین!

بلافاصله پس از مرگ این فیزیک‌دان مشهور، کالبدشکافی او توسط دکتر توماس استولتز هاروی (آسیب‌شناس بیمارستان پرینستون که اینشتین در آنجا درگذشت) انجام شد. هاروی مغز انیشتین را از بدنش خارج کرد، آن را به 240 قسمت برش داد و بیشتر قسمت‌ها را نزد خود نگه داشت و بقیه را برای سایر پژوهشگران علاقه‌مند فرستاد.

محل نگهداری بخش‌هایی از مغز انیشتین

به گزارش بی‌بی‌سی، به‌تازگی 170 قسمت از مغز انیشتین به مرکز پزشکی دانشگاه پرینستون بازگردانده شده‌ و تحت نگهداری قرار گرفتند. 46 تکه نازک دیگر از بافت مغز انیشتین نیز در موزه تاریخ پزشکی موتر در فیلادلفیا به نمایش گذاشته شده است. اما سرنوشت قطعات دیگر هنوز مشخص نیست و گویا مفقود هستند.

حال سوال اینجاست که چگونه ممکن است قسمت‌هایی از مشهورترین مغز تاریخ به سادگی ناپدید شوند؟ پاسخ به اعتقاد هاروی و دیگر پژوهشگران برجسته بازمی‌گردد. آنها معتقد بودند از نظر فیزیکی چیزی استثنایی در مغز انیشتین وجود دارد که باعث این حجم از نبوغ در او شده است. بنابراین، تجزیه و تحلیل علمی مغز انیشتین را راه‌حلی برای توضیح نبوغ او دانستند.

توماس هاروی بخش عمده مغز انیشتین را در سال 1994 درون یک ظرف شیشه‌ای قرار داد و نزدیک به 40 سال آن را نزد خود حفظ کرد. پس از جداسازی و تکه تکه کردن مغز انیشتین در سال 1955، هاروی دستور داد برخی از قسمت‌ها را به 12 مجموعه از 200 برش بسیار نازک برش دهند و هر کدام به اندازه نصف عرض یک موی انسان بریده شود (او همچنین قبل از تشریح از زوایای مختلف مغز کامل عکس گرفت).

بدون کسب اجازه از خانواده انیشتین، هاروی برش‌های مغز را بین تعدادی از محققان توزیع کرد. هاروی مدعی بود که توانسته هانس آلبرت انیشتین، پسر انیشتین را به این کار راضی کند؛ با این انگیزه که نتایج پژوهش‌ها و بررسی‌ها در خدمت پیشرفت علم قرار گیرد. هر چند دیگر اعضای خانواده اینشتین این موضوع را انکار کردند.

او امیدوار بود به کمک سایر پژوهشگران بتواند اسرار پنهان مغز انیشتین را هر چه سریعتر کشف کند. وقتی تحقیقات در مورد مغز انیشتین سرانجام به پایان رسید، هاروی تکه‌های جدا شده از مغز را به مجموعه شیشه‌ای منتقل کرد. 43 سال پس از برداشتن مغز از سر انیشتین، هاروی آن را به مرکز پزشکی دانشگاه پرینستون بازگرداند.

به گزارش بی‌بی‌سی، امروزه دانشمندان تنها در صورتی اجازه دارند به مغز انیشتین دسترسی داشته باشند که پیشنهاد بسیار قانع کننده‌ای را به مرکز پزشکی ارائه دهند.

آیا تلاش هاروی برای کشف رازهای مغز انیشتین کارساز بود؟

تلاش‌های هاروی برای پژوهش‌های علمی بر روی مغز آلبرت انیشتین تا حدی مفید واقع شدند. هاروی چون تخصص کافی نداشت به یافته مشخصی در مورد تفاوت مغز اینشتین با دیگر محققان نرسید.

مطالعات متعددی در مورد عکس‌ها و نمونه‌هایی که هاروی توزیع کرد منتشر شده است که اولین آنها در سال 1985 ظاهر شد. این مطالعات نشان دهنده تفاوت‌های جزئی در ساختار مغز انیشتین در مقایسه با مغز افراد عادی بودند.

از جمله این تفاوت‌ها می‌توان به یک شیار اضافی در لوب پیشانی انیشتین (بخشی از مغز که با حافظه کاری و برنامه‌ریزی مرتبط است)، بزرگتر بودن جسم پینه‌ای (کورپوس کالوزوم)، بزرگی قشر کناری (پریتال) که به توانایی‌های ریاضی و تجسم فضایی ارتباط دارد و تراکم زیاد نورون‌ها (سلول‌های عصبی) در لُب پیشانی راست، اشاره کرد.

بسیاری از محققانی که توسط هاروی قسمت‌هایی از مغز انیشتین برای آنها فرستاده شد، تکه‌ها را پس از بررسی بازگرداندند. با این حال، تعدادی از اسلایدهایی که هاروی فرستاده بود هرگز بازگردانی نشدند. با توجه به این موضوع، آیا می‌توان مکان دقیق مغز انیشتین را مشخص کرد؟

در حالی که بخش عمده‌ای از قطعات تشریح شده در بیمارستان پرینستون، جایی که آلبرت انیشتین درگذشت باقی مانده است، اما تعداد بی‌شماری از نمونه‌های بافت ناپدید شده‌اند. نامشخص بودن محل قرارگیری بخش‌هایی از مغز، سبب می‌شود ما به این نتیجه برسیم که مغز انیشتین می‌تواند هر جایی باشد.